Εικαστικα

Ο βανδαλισμός ως πηγή έμπνευσης

Η νέα έκθεση του Κ. Τσόκλη είναι η απάντησή του στην καταστροφή έργων του

05.02.2014, 17:01
Δημήτρης Μαστρογιαννίτης
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

Μουσικη Γ.Τ.Κ.: Ο ΛΕΞ το ‘δωσε πάλι για την κουλτούρα

Τάνια Σκραπαλιώρη

Οι αρετές του 21ου αιώνα: Ενσυναίσθηση, η πιο μαγική μορφή επικοινωνίας

Ελλαδα 1o Forum Athens Voice: 10 πράγματα που μάθαμε για την Ενσυναίσθηση

Δήμητρα Γκρους

Κοινωνια Εσύ; Θα έβαζες τους γονείς σου σε γηροκομείο;

Τάκης Σκριβάνος

Η νέα έκθεση του Κώστα Τσόκλη, με τίτλο: «Ο βανδαλισμός ως πηγή έμπνευσης», είναι σύμφωνα με τον καλλιτέχνη «μία προσπάθεια λύτρωσης, από το διπλό βανδαλισμό που διεπράχθη πέρυσι το καλοκαίρι στη Σπιναλόγκα», μετά το τέλος της εκδήλωσης «Tsoclis, εσύ ο τελευταίος λεπρός» και αναφέρεται στην κλοπή των 13 εντοιχισμένων σχεδίων, που χάρισε στο νησί, και στην καταστροφή του έργου του «Εκρηγνυόμενος σταυρός», που ήταν ένα ανάθημα στους εκατοντάδες λεπρούς που πέρασαν τη δυστυχισμένη τους ζωή και πέθαναν ανώνυμοι πάνω στο αφιλόξενο ξερονήσι.

«Δυστυχώς, το έργο», όπως λέει ο καλλιτέχνης, «αντί να προστατευτεί, θυσιάστηκε στο βωμό της παρελθοντολατρείας, της τυπολαγνείας και του πείσματος. Κρίμα τόσος κόπος, τόσοι κίνδυνοι που διατρέξαμε για να το στήσουμε, τόσα χρήματα, τόση αμοιβαία αγάπη που χάθηκε! Κρίμα όμως προπάντων για το νησί, που του έσκισαν μια ακόμα σελίδα από το βιβλίο του πολυτάραχου βίου του. Προσπάθησα, μα δεν μπόρεσα να το διασώσω...». Σε αντικατάσταση εκείνων που χάθηκαν, που καταστράφηκαν, που κλάπηκαν, δημιουργήθηκαν τα νέα αυτά έργα, που θα εκτίθενται στη Γκαλερί «Αστρολάβος-Δεξαμενή».

Όπως έγραψε ο Τζουλιάνο Σεραφίνι για το έργο «Σπιναλόγκα/ Εσύ, ο τελευταίος λεπρός» του Κ.Τσόκλη, πρόκειται για… «Μια μεγάλη ηθική σκέψη πριν ακόμα γίνει μια καταπληκτική καλλιτεχνική αποκάλυψη. Η σημασία του “Εσύ ο τελευταίος λεπρός”, της επέμβασης που πραγματοποίησε ο Κώστας Τσόκλης στο νησί της Σπιναλόγκας, σε κάνει να σκέφτεσαι πως η Τέχνη μπορεί να γίνει όργανο λύτρωσης και απελευθέρωσης, έως πίστη. Όμως εδώ οι δρόμοι, φαίνεται να συγκλίνουν και μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: «μεταξύ του Θεού και του καλλιτέχνη ποιος έχει μεγαλύτερη δύναμη»;

Είναι γεγονός ότι στη Σπιναλόγκα ο Τσόκλης τελεί μια παγανιστική λειτουργία μετενσάρκωσης και κάθαρσης. Ο τόπος του πόνου και της περιθωριοποίησης από τον κόσμο και τη στοργή, το γκέτο των κατατρεγμένων, των «ανέγγιχτων», το λεπροκομείο που ξαναζωντανεύει από ένα αίσθημα ομαδικής ντροπής που κανένας ποτέ δεν θα παραδεχτεί, ξαναβρίσκει μέσω του έργου, το δικό του δικαίωμα ύπαρξης. Ξαναγεννιέται με τη σημασία και τα αποτυπώματα που ο καλλιτέχνης θέλησε να αφήσει επάνω του. Και δεν τίθεται ζήτημα οίκτου σ' αυτό που προβάλλεται στη σκηνή.

…Το έργο του Τσόκλη γίνεται τελικώς μια πρόκληση στη λησμοσύνη. Η τέχνη κατά βάθος είναι σε θέση να συγχωρήσει τα πάντα. Η επιείκεια της δεν έχει όρια ακόμα και όταν χρησιμοποιεί σημαίες πένθους και αναφορές της Θείας Κωμωδίας, όπως εκείνη που διαβάζουμε πάνω από τη δεύτερη πόρτα του οχυρού “Εγκαταλείψτε κάθε ελπίδα εσείς που εισέρχεστε”».