Ο ζωγράφος, κομίστας και εικονογράφος Βασίλης Γκογκτζιλάς μιλάει στην ATHENS VOICE και παρουσιάζει έργα από τη νέα του έκθεση στον εικαστικό χώρο «ρώ»
Πρώτη δημοσίευση στο «Μπούμερανγκ», ένα τοπικό περιοδικό της Θεσσαλονίκης. Και μετά εκτόξευση στο πάνθεον των πιο αναγνωρισμένων ελλήνων δημιουργών: γιατί από τα τρία τεύχη του «Μπούμερανγκ» το 1993 έως και σήμερα, ο Βασίλης, γεννημένος στον βορρά το 1978, δεν σταμάτησε να καταρρίπτει τα ρεκόρ! Δημοσιεύει απανωτές εικόνες του σε περιοδικά κόμικς, περιοδικά, εφημερίδες και παντού όπου οι διευθυντές αλλά και τα ατελιέ ψάχνουν για έναν καλλιτέχνη με οξεία αντίληψη αλλά και έναν τεχνίτη σε ό,τι έχει να κάνει με πορτρέτο και εφαρμογές σε ανεξάντλητα πεδία της εικονογράφησης.
Μερικά από τα μπεστ οφ του παλμαρέ του: συνεργασίες με τις εφημερίδες «Μακεδονία», «Θεσσαλονίκη» και «Αγγελιοφόρος», το περιοδικό κόμικς «9» της «Ελευθεροτυπίας», μέχρι που χτυπά και την πόρτα της ATHENS VOICE του περιοδικού SOUL! Τον αγαπήσαμε, μας αγάπησε, συνδεθήκαμε και γι’ αυτό μόλις μάθαμε πως εκθέτει στην γκαλερί «Ρώ» της Ευτυχίας Γούσιου, στη Θεσσαλονίκη, είπαμε πως πάλι σκόραρε ο «δικός μας»! Όπως σκόραρε παλιότερα και το διαφημιστικό κόμικς Deniman, το οποίο εικονογράφησε μέσω του διαφημιστικού γραφείου Red Creative αποσπώντας το βραβείο Καλύτερης Προώθησης Προϊόντος.
Ή το 2007, όταν ο Γκογκτζιλάς δημιουργεί και εικονογραφεί κόμικς για την IDW Publishing και την Image comics, που εδρεύουν στην Αμερική. Περισσότερη γκλόμπαλ αναγνώριση: το The Adventures of Augusta Wind σε σενάριο του J.M. DeMatteis και το The Bigger Bang σε σενάριο του D.J. Kirkbride, όπως και η φιλοξενία του στο Illustration Now Vol.2 της TASCHEN, μαζί με την αφρόκρεμα των επί γης συναδέλφων του.
Τι θα δούμε στην γκαλερί «Ρώ»; Αλλά και γιατί όσοι διαβάσετε τη συνέντευξή του, μη γνωρίζοντας το «ηρωικό» παρελθόν του, αξίζει να σκρολάρετε στη μίνι ρετροσπεκτίβα που σας παρουσιάζουμε; Ώστε να είστε προετοιμασμένοι και για το μέλλον του: ζωγράφος, κομιξάς, εικονογράφος, ο Βασίλης είναι ασταμάτητος και μπράβο του, πάντα θα περιμένουμε από αυτόν την επόμενη έκπληξη, το επόμενο πρότζεκτ, την επόμενη δουλειά του για την A.V. Σημείωση: Συγχωρέστε τον ενθουσιασμό μου, μα δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα στη Θεσσαλονίκη. Ένα παιδί ήρθε στα γραφεία της εφημερίδας «Μακεδονία» για να μας δείξει τν δουλειά του, αναζητώντας συνεργασία, κι όλοι άναυδοι μετά που έφυγε με την πρώτη μας παραγγελιά, κοιταχτήκαμε απορήμενοι, σχολιάζοντας με ενθουσιασμό πως η «Μακεδονία» μας δεν του ήταν αρκετή. Και το απέδειξε...
Το Σπίτι της αφίσας της νέας σου έκθεσης, πέρα από επικίνδυνο, στοιχειωμένο, γοτθικό ή χιτσκοκικό, νουάρ ή θρίλερ αλά Bloody Fridays, μήπως κρύβει και μια ειρωνεία-σχόλιο από πλευράς σου για εκείνο το σπίτι στη Γιαννιτσών; Θυμάμαι πως είχες εμπλακεί κι εσύ με το σενάριο που το ήθελε να γίνει Μουσείο Κόμικς. Προχώρησε εκείνη η συζήτηση ή την έπνιξε ο Θερμαϊκός;
Το έργο στην αφίσα είναι μέρος μιας σειράς έργων με θέμα ένα κορίτσι φάντασμα. Τα έργα είναι λάδι σε χαρτί. Δουλεύω πολύ συχνά με λάδι τα τελευταία χρόνια. Η στροφή προς τα εικαστικά έμοιαζε αναπόφευκτη μιας και το εικαστικό στοιχείο υπήρχε στη δουλειά μου, είτε ως σχεδιαστής κόμικ είτε ως εικονογράφος. Το κορίτσι φάντασμα κάνει την παρουσία του σε διάφορους χώρους στα έργα. Το μουσείο κόμικς για το οποίο ελάχιστα είχα ανάμειξη ήταν μια ρομαντική ιδέα που κατέρρευσε, μια από τις πολλές που, ενώ κρύβουν φαντασία, για πολλούς πρακτικούς λόγους μένουν εν τέλει μόνο ιδέες.
Πίσω πάλι στο Σπίτι της αφίσας: γιατί το διάλεξες για πρώτο σημείο «επαφής» με τον κόσμο; Και ποιο μήνυμα πιστεύεις πως παίρνει, ή θα ήθελες να πάρει, ο ανεξοικείωτος με το έργο σου εικαστικός θεατής; Για μας τους φαν σου, βέβαια, δεν το συζητώ, είναι 100% Γκογκτζιλάς...
Είναι αυτός ο συνδυασμός από σουρεαλισμό, φαντασία, τρόμο και παιδικότητα που έχουν τα έργα. Έτσι και το Σπίτι, ακόμα και από τεχνικής άποψης, πιστεύω ότι είναι ένα κατάλληλο δείγμα-εισαγωγή για το τι θα δει κάποιος στην έκθεση.
Πώς επικοινωνούν τα έργα της «Ρώ»; Πόσο αφηγούνται κατά μόνας μια ιστορία, ή ποιος είναι -αν υπάρχει- ένας συνεκτικός ιστός που τα ενώνει σε ένα «παραμύθι» με αρχή και τέλος.
Είναι αναπαραστάσεις κόσμων. Που προκλήθηκαν από διάφορα συναισθήματα κατά καιρούς. Σίγουρα το παραμύθι είναι ένας μαγικός τρόπος να αφηγηθεί κανείς, έστω μέσα από στατικές εικόνες, καταστάσεις πολύ αληθινές. Κορίτσια και αγόρια σε περιβάλλοντα εξωπραγματικά, ερωτευμένοι διαστημάνθρωποι και σέξι γυναίκες. Που πέρα από το εξωφρενικό των θεμάτων είναι ταυτόχρονα ευαίσθητα και ζωγραφικά δοσμένα!
Σύστησέ μας τα νέα κορίτσια - ηρωίδες σου...
Στην έκθεση έχουν μεγάλο ρόλο. Είτε ως νεαρά κορίτσια είτε ως ενήλικες έτοιμες να εκραγούν από ερωτισμό. Πέρα από τα ερωτικά σχέδια που θα παρουσιαστούν, στον χώρο θα υπάρχουν πολλά ακόμα διαθέσιμα σχέδια σε κρυφά σημεία για όποιον θελήσει να δει περισσότερα.
Στους πίνακες στη «Ρώ» μυρίζει πέρα από αδιαόρατο ή φανερό φόβο και πολύ σουρεαλισμός, νομίζω. Συν τον εξπρεσιονισμό, που φανερά τόσα χρόνια που σε παρακολουθώ, δείχνει να σε ελκύει ως «γραμμή», είναι συνεπής η νέα σου δουλειά, στο ευδιάκριτο στιλ-σφραγίδα-υπογραφή: Γκογκτζιλάς; Ή υπάρχει κάτι νέο που μου διαφεύγει;
Είναι έργα που έχουν φτιαχτεί το τελευταίο διάστημα. Σίγουρα πρόκειται για σουρεαλιστικες συνθέσεις με πολύ αυθορμητισμό στον τρόπο έκφρασης. Είναι υλικό που δεν έχει δει πολύς κόσμος και είναι μια αφορμή να δείξω τη δουλειά σε κάποιους περισσότερους.
Ποιο τραγούδι ή μουσική ορχηστρική, αν υπάρχει στο μυαλό σου, φυσικά, είναι το ιδανικό για να βάλει τους θεατές στο κλίμα της νέας σου έκθεσης;
Θα διάλεγα κάτι από soundtrack ή Bernard Hermann ή κάτι από Joe Hishasi.
Είναι πίνακες μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου σου ή ένα, χμ, random play από ιδέες και «πράξεις», που ασχέτως αν επικοινωνούσαν ή συνδέονταν μεταξύ τους, απείχαν χρονικά, μέχρι να τις δέσεις και να τις δείξεις στη Ρώ;
Είναι πρόσφατα έργα όλα. Και σίγουρα έχουν πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ τους. Τεχνικά χαρακτηριστικά η ελευθερία στη γραμμή. Έντονα χρώματα όπου είναι απαραίτητο και μελαγχολία σε άλλα.
Επιστρέφω στη Θεσσαλονίκη, που νομίζω πως στο κόμικ «Mysery City» έπαιζε και σαν ιδέα: όλα «επάνω», ακόμα και στα πιο φωτεινά που παράγει η πόλη, έχουν ένα ταβάνι, ένα όριο, έναν πήχη. Ένιωσες ποτέ να σε περιορίζει η πόλη; Σε έπιασε τάση ποτέ τάση φυγής ή επειδή όντως η ζωή, ειδικά η καλλιτεχνική, σου φέρθηκε καλά και σε «έπαιξε» σε πανελλήνιο και παγκόσμιο επίπεδο, μια χαρά νιώθεις, ζεις και δημιουργείς στην πατρίδα;
Πέρασα από περιόδους πίεσης που τελικά κατάφερα να ξεπεράσω κυρίως μέσα από προσωπικό κόπο και πολύ εσωτερικό ψάξιμο. Σίγουρα οι ευκαιρίες είναι ελάχιστες στη χώρα, πόσο μάλλον στη Θεσσαλονίκη. Ζούμε σε ένα περιβάλλον οικονομικής αστάθειας. Όσο πιο πολύ στενεύουν τα περιθώρια τόσο πιο πολύ πρέπει να προσπαθούμε. Έχω επιλέξει να ζω στη Θεσσαλονίκη, την πόλη που μεγάλωσα, με όποιες δυσκολίες. Ζω από την τέχνη μου και νιώθω τεράστια ικανοποίηση, κυρίως γιατί πρόκειται για έναν πολύ δύσκολο χώρο.
Κάνα κόμικ νέο, κάνα σενάριο στα σκαριά, κάτι για όσους περιμένουν μια νέα περιπέτεια χάρτινη;
Το 2020 θα έχουμε μια διεθνή κυκλοφορία από την Titan comics. Είναι μια δουλειά που ετοίμαζα τα τελευταία χρόνια. Ένα κόμικ τρόμου με πολύ χιούμορ.
Πεζή μεν, πρακτική δε, η τελευταία ερώτηση: πόσο κάνουν οι πίνακες; Με πόσα μπορώ να αγοράσω έναν νέο Γκογκτζιλά; Καλό το χειροκρότημα, αλλά ο καλλιτέχνης ζει από το έργο του...
Τα έργα θα είναι σε πολύ προσιτές τιμές και υπάρχει κάτι για όλες τις οικονομικές δυνατότητες. Και εγώ και η γκαλερι πιστεύουμε πως ένα έργο πρέπει να έχει αποδέκτη και να μπορεί να αποκτηθεί.
Είσαι χορτασμένος: συνεργασίες με μεγάλους εκδοτικούς οίκους παγκόσμιας εμβέλειας, δημοσιεύσεις στην αφρόκρεμα του πανελλήνιου Τύπου, αλλά εγώ θα θυμάμαι πάντα εκείνες τις πρώιμες εικονογραφήσεις σου με τον Ίαν Ράνκιν ή τον Μέριλιν Μάνσον, για τις «Επιλογές» της «Μακεδονίας». Το φανταζόσουν πόσο «μακριά» θα πήγαινες μετά; Και με πόση τύχη ή μεθοδικό πείσμα έγινε αλήθεια; Τι σου έμαθε η ζωή, εν είδει συμβουλής, για να μαθαίνουν οι νεότεροι και… να ζηλεύουν οι παλιότεροι;
Όλα έγιναν με πολλή αγάπη. Αγαπούσα και αγαπώ αυτό που κάνω. Πέρασα ατελείωτες ώρες σχεδίου. Πολλή μελέτη και πολλά πλάνα που άλλα λειτούργησαν και άλλα οχι. Δούλευα σε ρυθμούς πέραν του κανονικού για χρόνια. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι τύχη τελικά. Προκάλεσα κατά πολύ ό,τι μου έχει συμβεί ως σήμερα. Και θα συνεχίσω να στοχεύω σε νέες δημιουργικές διεξόδους διαρκώς.
Η έκθεση του Βασίλη Γκογκτζιλά φιλοξενείται στον εικαστικό χώρο «ρώ»
18°
