O νικητής της κατηγορίας Art & Design του θεσμού MAD ABOUT ARTS by Campari μιλάει στην Athens Voice
Μία όμορφη καλοκαιρινή βραδιά, το Κτίριο 56 στον «Ελληνικό Κόσμο» ντύθηκε στα κόκκινα για να φιλοξενήσει για πρώτη φορά τον θεσμό MAD ABOUT ARTS By Campari, φιλοξενώντας ονόματα που λάμπουν από τον χώρο του θεάματος και με σκοπό να αναδείξει και να βραβεύσει νέους Έλληνες καλλιτέχνες. Έδωσε έτσι την ευκαιρία σε άτομα με γνήσιο ταλέντο και ιδέες να αποκτήσουν ένα μεγαλύτερο κοινό, ενισχύοντας το όραμά τους με τη γλύκα μιας καταξίωσης.
Σε εποχές όπου η ελληνική τέχνη πασχίζει να εξελιχθεί, στηριζόμενη σε νέα άτομα που ίσως γεύονται την απογοήτευση πολύ πιο συχνά από όσο πρέπει, θεσμοί όπως ο συγκεκριμένος είναι τρομερά σημαντικοί. H πρωτοβουλία του Campari έδωσε μία αξιοπρόσεχτη πλατφόρμα στα ταλέντα της χώρας να παρουσιάσουν το αξιόλογο έργο τους σε περισσότερο κόσμο και να λάβουν την πνευματική ενίσχυση που χρειάζεται για να συνεχίσουν.
Κάπως έτσι γνωρίσαμε και την τέχνη του Διονύση Παππά, νικητή της κατηγορίας Art&Design.
Mad about Arts by Campari Μαίρη Συνατσάκη, Διονύσης Παππάς - Art & Design, Κώστας Βογιατζής
Τα έργα του Διονύση είναι από εκείνα που σου προκαλούν καταρχάς ένα σφίξιμο στην καρδιά και στη συνέχεια ένα κύμα σκέψεων και συναισθημάτων, διαφορετικής φύσεως στον καθένα, αλλά το ίδιο έντονο σε όλους. Βασικά υλικά της δουλειάς του τα σχέδια με μολύβι ή κάρβουνο, κατασκευές από ψηφιακές εκτυπώσεις και κολλάζ από φωτοτυπίες εικόνων.
Είχαμε μία όμορφη συζήτηση.
Έχεις μεγαλώσει και εργάζεσαι στην Αθήνα. Σου προκαλεί έμπνευση στα έργα σου; Και αν ναι, ποια είναι εκείνα τα στοιχεία της πόλης που σε γοητεύουν δημιουργικά;
Η Αθήνα είναι μια πόλη που χαίρομαι να ζω παρόλες τις κακοτοπιές της. Είναι μια πόλη ζωντανή και έχει ένα μοναδικό παλίμψηστο πολιτισμών που βρίσκεται σε μια διαρκή εξέλιξη. Η μνήμη συναντά το παρόν και το κράμα αυτό δημιουργεί μια ενέργεια. Δεν είναι μια γραμμική εξίσωση. Υπάρχει συνεχής ροή στην εξέλιξη των πραγμάτων από τις γειτονιές που αναγεννιούνται μέχρι εκείνες που πέφτουν στο σκοτάδι. Η έκπληξη συχνά προκύπτει από πράγματα απλά. Από άδεια κτίρια και γειτονιές παραμελημένες που παίρνουν ξανά ζωή μέσα από νέες χρήσεις και ιδέες. Γίνονται μικρά θαύματα σε πολλές γειτονιές. Ο κόσμος φαίνεται να αγαπά και να επιστρέφει την ενέργειά του στην πόλη. Το καλοκαίρι θα παρουσιάσω ένα πρότζεκτ μέσα σε άδειες προθήκες καταστημάτων στην Αιόλου. Η διάχυση της τέχνης στην καθημερινή ζωή μέσα από την αξιοποίηση κενών σημείων της Αθήνας είναι κάτι που με ενδιαφέρει και η πόλη προσφέρει αυτή τη δυνατότητα.
Υπάρχει ένα κύριο συναίσθημα που αισθάνεσαι όταν δημιουργείς; Ή κάθε έργο σου βασίζεται σε κάτι διαφορετικό;
Υπάρχουν κάποιοι βασικοί άξονες στη σκέψη μου που επαναλαμβάνονται, όπως ζητήματα ταυτότητας, ποιοι είμαστε στην καθημερινοτητά μας, πώς θέλουμε να μας αναγνωρίζουν, πώς οικοδομείται η εικόνα μας και πόσο ρευστή είναι, η σχέση με το παρελθόν που κληρονομήσαμε και η ταυτότητα που διαμορφώνουμε σε αυτή τη συνθήκη, η σχέση μας με τον χρόνο και τη φθορά, η σχέση μας με τη θρησκεία. Τις ίδιες έννοιες μπορεί να προσπαθώ να τις προσεγγίσω χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέσα, άλλοτε με ένα σχέδιο με μολύβι, άλλοτε με ένα γλυπτό ή με ψηφιακά μέσα. Ωστόσο οι σκέψεις παραμένουν ίδιες.
Φαίνεται πως ασχολείσαι αρκετά με την έννοια του χρόνου και πως το παρελθόν μαζί με το μέλλον αλληλεπιδρούν και διαμορφώνουν την ανθρώπινη φύση. Πιστεύεις πως αν άλλαζε κάτι από το δικό σου παρελθόν, δεν θα κατέληγες στην θέση που βρίσκεσαι σήμερα; Ή θεωρείς πως αν κάτι είναι «γραφτό» να γίνει, θα γίνει;
Το παρελθόν με απασχολούσε από μικρό παιδί. Ξεφύλλιζα εγκυκλοπαίδειες και έβρισκα ευχαρίστηση κοιτώντας εικόνες αρχαίων πολιτισμών. Οι Πομπηιανές τοιχογραφίες μου φαίνονταν ερωτικές. Μάθαινα από τις εικόνες αυτές προσπαθώντας να καταλάβω πώς ήταν οι άνθρωποι μιας άλλης εποχής. Μετά σπούδασα και αρχαιολογία. Ακόμα με ενδιαφέρει το παρελθόν, απλά μεγαλώνοντας αντιλαμβάνομαι ότι ο χρόνος έχει πολύ μικρό μέγεθος, όταν παλιότερα, η απόσταση του παρόντος χρόνου από την εποχή που ονομάζουμε αρχαία, μου φαινόταν τεράστια.
Πόσο δύσκολο είναι τελικά να είσαι νέος καλλιτέχνης στην σύγχρονη Ελλάδα; Αξίζει;
Αξίζει να ανοίγεις ένα δρόμο δικό σου και να τον περπατήσεις. Δεν έχει μεγάλη σημασία πού θα σε οδηγήσει. Είναι αλήθεια ότι ένας νέος Έλληνας καλλιτέχνης δεν έχει εύκολη πορεία, ιδιαίτερα όταν η ελληνική τέχνη δεν προβάλλεται, δεν έχει ζήτηση, δεν ενδιαφέρει τον πολύ κόσμο που παραμένει κυρίως αδιάφορος για τη σύγχρονη ελληνική τέχνη ενώ υπάρχουν αξιόλογοι δημιουργοί. Ωστόσο η χαρά που εισπράττει κανείς όταν δημιουργεί αξίζει και άρα αξίζει να διατηρήσει αυτή τη συνθήκη στη ζωή του. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον γνωρίζεις ενδιαφέροντες ανθρώπους, μαθαίνεις να συνεργάζεσαι δημιουργικά, να παίζεις, να νιώθεις καλά. Όσο ήμουν μαθητής στο σχολείο, πήγαινα για εννέα χρόνια στο «Εργαστήρι Τέχνης» του Μυταρά στη Χαλκίδα και η δασκάλα μάς έλεγε ότι «η ζωγραφική είναι ένας ολόκληρος κόσμος».
Πόσο απέχουν συνήθως οι ιδέες/εικόνες που έχεις στο μυαλό σου για ένα έργο με την υλοποίησή του και το τελικό αποτέλεσμα;
Συμβαίνει να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου που η υλοποίησή του αποτυγχάνει. Απογοητεύομαι αλλά μπορεί να επανέλθω μετά από καιρό με μια λύση που δεν γνώριζα νωρίτερα. Συμβαίνει κιόλας να φτιάξω κάτι όπως ακριβώς το οραματίστηκα. Συμβαίνει επίσης να ξεκινήσω κάτι και να καταλήξει ως κάτι διαφορετικό από αυτό, που αρχικά ήθελα όμως παρόλαυτά να με ικανοποιεί. Η τύχη παίζει επίσης ένα σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του έργου, όπως και στη ζωή.
Πώς αισθάνθηκες με το βραβείο Art & Design από το MAD About Arts by Campari;
Ήταν κάτι εντελώς αναπάντεχο. Είναι σημαντικό ένα μέσο όπως είναι η τηλεόραση να προβάλλει νέους καλλιτέχνες κάθε κατηγορίας, ώστε να έχει πρόσβαση κάθε πολίτης σε εικόνες σύγχρονης τέχνης, που δυστυχώς είναι ακόμα άγνωστη στο μεγάλο κοινό. Μακάρι να υπάρξουν και άλλοι θεσμοί που να στηρίζουν και να προβάλλουν την ελληνική τέχνη. Μακάρι τα εικαστικά να προβάλλονται περισσότερο, να εισβάλλουν στην καθημερινότητά μας, να απασχολούν τον κόσμο. Μακάρι ο πολιτισμός σε κάθε του έκφραση να γίνει στάση ζωής, να διαμορφώνει τον τρόπο που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, τη διαχείριση της συμπεριφοράς μας απέναντι στον εαυτό μας και στους άλλους.
20°
