Γκιγιέρμο Μορδίγιο: Η πολύχρωμη ζωή ενός μεγάλου σκιτσογράφου

Χιούμορ. Χρώματα. Και μία αέναη τάση να υμνεί την αγάπη, το ποδόσφαιρο, το γκολφ, τα ζώα με μακρύ λαιμό. Το σκίτσο του Γκιγιέρμο Μορδίγιο Μενένδεθ ήταν 81 ετών. Εκείνος, 86. Κοντά στο τουριστικό θέρετρο Παλμανόβα, το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, άφησε την τελευταία του πνοή. Κατά τη διάρκεια ενός δείπνου με την οικογένειά του.  

Πίσω στο 1932, ο Γκιγιέρμο βλέπει για πρώτη φορά τον ήλιο. Ένα φως που πέντε χρόνια αργότερα θα θελήσει να σκιτσάρει. Και κάπως έτσι ξεκίνησε. Στο τραπέζι της κουζίνας ενός μικρού σπιτιού στο Μπουένος Άιρες που μένει με τους γονείς του. Είχαν μεταναστεύσει στην Αργεντινή από την Ισπανία λίγο πριν αυτός γεννηθεί. Όταν δεν ζωγραφίζει, παίζει ποδόσφαιρο στη γειτονιά. Ύστερα ήρθε το σινεμά. Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι είναι η πρώτη ταινία που θα δει. Μετά θα ακολουθήσουν και άλλες. Η προεφηβική του ηλικία θα συναντήσει τον Τσάρλι Τσάπλιν, τον Μπάστερ Κίτον και τον Γουόλτ Ντίσνεϊ και θα ερωτευθεί καλλιτεχνικά τα καρτούν και τα animations τους. Το πρώτο του κόμικ θα το ζωγραφίσει σε ηλικία 13 ετών και το ονομάσει «Pascasio the Beggar» (σ.σ.: Πασκάσιο ο ζητιάνος). Παράλληλα επιχειρεί να δει τον εαυτό του σκιτσαρισμένο στο χαρτί. 

Στα 16 του θα κρατήσει το πρώτο του «χαρτί» που θα τον καθιστά και επίσημα Illustrator με τη σφραγίδα του School of Journalism. Δύο χρόνια αργότερα, ως μέλος της ομάδας του Burone Bruch θα καταπιαστεί με τα παιδικά παραμύθια και θα θελήσει να τα μεταφέρει στον κόσμο των κόμικ. Ένα από αυτά, θα είναι και «Τα τρία γουρουνάκια». 

Το 1952, ο Μορδίγιο θα συνδημιουργήσει τα Galas Studios, μία εταιρεία παραγωγής αφιερωμένη στα animations ενώ ταυτόχρονα στήνει την καριέρα του ως Illustrator συνεργαζόμενος με τοπικά περιοδικά. 

Νοέμβριος του 1955 και μετακομίζει στο Περού για να δουλέψει στη διαφημιστική εταιρεία McCann Erickson. Εκεί, θα γνωρίσει το γκολφ. Θα το αγαπήσει. Και θα αποφασίσει να το ενσωματώσει στα σκίτσα του. Τρία χρόνια αργότερα θα ασχοληθεί με τα παραμύθια του Αισώπου για το editorial της Iberia.  

Μερικές ευχετήριες κάρτες που έφτιαξε για το Κάνσας, θα του ανοίξουν το δρόμο για τη Νέα Υόρκη και την Paramount όπου θα δώσει σάρκα και χρώμα στην «Μικρή Λουλού» και τον «Παπάι». Ύστερα, θα ακολουθήσουν οι κάρτες για τον Μάγο του Όζ. Και κάπου εκεί, γύρω στο 1963 θα έρθει το Παρίσι. Θα εγκατασταθεί εκεί και θα δουλέψει για περιοδικά όπως το  Elle, το Paris-Match και το Pif Gadget. 

Το 1966 είναι η χρονιά που θα κάνει το πρώτο του κόμικ χωρίς λόγια με τις εκδόσεις Le Pelerin no. 4368. Το περιοδικό Stern από τη Γερμανία θα του ζητήσει συνεργασία. Εκείνος, φυσικά, θα δεχθεί. Παράλληλα, ο κόσμος έχει αρχίσει ήδη να τον γνωρίζει και να ζητά έργα του. 

Την Amparo Camarasa θα την κάνει γυναίκα του το 1969 στο Παρίσι. Μαζί της θα κάνει δύο παιδιά τον Sebastian Jerome (1970) και την Cecile Isabelle (1972) και θα προλάβει να γνωρίσει από αυτούς δύο εγγόνια, τον Felix και τη Victoria. Η χρονιά γέννησης της κόρης του θα συνδυαστεί και με τη δημιουργία της σειράς κόμικ «Crazy Cowboy», «Crazy Crazy» και «Galeon». Το 1980 θα μετακομίσει στη Μαγιόρκα. 

Από το 1976 μέχρι το 1981, ο Σλοβένος καλλιτέχνης Miki Muster θα φτιάξει μία σειρά από 400 μικρά animations βασισμένη στους χαρακτήρες του Μορδίγιο η οποία θα παρουσιαστεί στις Κάννες και θα αγοραστεί από τα τηλεοπτικά κανάλια 30 χωρών. Έπειτα, το 1981 και το 1987 αντίστοιχα θα έρθουν το «Mordillo Foodball» και το «Mordillo Gorf» που θα εκδοθούν στη Γερμανία. Από το 1972 μέχρι το 2012 η συλλογή του θα μετρήσει παραπάνω από 40 βιβλία.  

1998 και επιστρέφει πίσω στη Γαλλία. Θα δουλέψει στην τηλεόραση και θα ασχοληθεί πολύ με το 3D Animation. Παρά την τεράστια ζήτηση, ο Μορδίγιο αρνήθηκε πεισματικά να πουλήσει τα πρωτότυπα των έργων του. Στις ελάχιστες εξαιρέσεις στις οποίες προχώρησε, τα χρήματα που πήρε έγινε δωρεές ή χαρίστηκαν στο δημόσιο. Πριν φύγει από τη ζωή, το περασμένο Σάββατο, η συλλογή του είχε ξεπεράσει τους 2000 χαρακτήρες καρτούν τα οποία βρίσκονται μοιρασμένα σε Στούντιο στη Μαγιόρκα, το Μπουένος Άιρες και το Μονακό.