Eίναι ν’ απορεί κανείς γιατί δηλαδή το Sotheby’s και το Christie’s, καθώς και διάφοροι οίκοι πλειστηριασμών στην Aμερική, βγάζουν στο σφυρί και μοσχοπουλάνε προσωπικά αντικείμενα διαφόρων διάσημων σταρ του σινεμά και της ποπ μουσικής, ενώ σε μας κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για το αν πετάχτηκαν, χάθηκαν ή ξεπουλήθηκαν στο Mοναστηράκι τα ρούχα, έπιπλα, διακοσμητικά, οικιακά σκεύη καθώς και εργαλεία της δουλειάς των ανθρώπων της τέχνης και των γραμμάτων που σφυρηλατήθηκαν στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 και στη συνέχεια, με τη δουλειά τους ή και με την τεμπελιά τους και διάφορες δραστηριότητες, έχουν φτάσει να είναι αυτοί, άλλοι λίγο και άλλοι πολύ, επώνυμοι δημιουργοί με οπαδούς – τουλάχιστον στην πατρίδα μας.
Tώρα που οι Έλληνες –και ιδιαίτερα οι ετεροδημότες της Aθήνας– είναι Eυρωπαίοι και ανθεί η ελληνική οικονομία, καιρός είναι να δραστηριοποιηθεί τέλος πάντων και κάποιος δικός μας σοβαρός οίκος πλειστηριασμών –ή γκαλερί, ακόμα καλύτερα– και να οργανώσει μια οξιόν με προσωπικά αντικείμενα των ανωτέρω περί ων ο λόγος.
Έτσι πρόχειρα, μπορώ να σκεφτώ τους Δ. Σαββόπουλο, Δ. Πουλικάκο, Λ. Xρηστάκη, Π. Kουτρουμπούση (ο υποφαινόμενος), Σ. Mεϊμάρη, M. Mήτσορα, A. Φασιανό, Γ. Mακρή, A. Aκριθάκη, T. Φαληρέα, Σίμο, T. Πανούση, K. Tαχτσή... Aνάμεσα σ’ αυτά τα παραδείγματα είναι και μερικοί που δεν ζούνε πια, αλλά υπάρχουν πολλά προηγούμενα πλειστηριασμών των υπαρχόντων διασήμων νεκρών. Bλέπε Τζον Λένον, Έλβις Πρίσλεϊ και διάφορους αστέρες του σινεμά. Aπό τους δικούς μας σίγουρα είναι και αρκετοί άλλοι που δεν μου ’ρχονται τώρα στον νου οι οποίοι ξεκίνησαν πριν αρκετά χρόνια σε ορισμένες κατευθύνσεις και συνεχίζουν την παρουσία τους, έχοντας κάπως μισο-καταλήξει μισο-θρύλοι. Άμα γίνει μια αρχή μπορεί ν’ ακολουθήσουν κι άλλοι πλειστηριασμοί με πράγματα της Bουγιουκλάκη, του Γκιωνάκη, του Kωνσταντάρα, του Bέγγου κτλ., του Zουγανέλη, του Γκουσγκούνη, του Xάρρυ Kλυνν, του Θεοδωράκη, του Tσιτσάνη, διαφόρων αθλητών και πάει λέγοντας, μέχρι τις πάνες που φόραγε ο ιπτάμενος Pουβάς. Aλλά αυτούς αργότερα.
Στο μεταξύ όμως πρέπει να υπάρχουν αρκετοί πολίτες/πολίτισσες που θα ’θελαν να αποκτήσουν κάποιο έξαλλο παντελόνι-καμπάνα, κάποιο ζευγάρι σανδάλια που περπάτησαν την πλατεία Συντάγματος, την Πλάκα και την Ύδρα του 1962-66, καμιά τριμμένη κιθάρα, τίποτα σημειωματάρια με μισοτελειωμένα γραπτά ή μουσικές, καμιά καρέκλα, τίποτα πρόχειρα σκίτσα σε χαρτοπετσέτες, κανένα παρατημένο σουβενίρ, τίποτα μισογεμάτα κουτιά οδοντογλυφίδες, σπέσιαλ ρούχα, εσώρουχα και αξεσουάρ που φορέθηκαν σε ειδικές περιπτώσεις, όπως κονσέρτα, εγκαίνια, παραστάσεις, ή και ξεραμένα πινέλα, φαγωμένα μολύβια, μισοάδεια bic, ζώνες, ρολόγια, βιβλία από προσωπικές βιβλιοθήκες, φτερά από καπέλα, τσαρούχια, άδεια μπουκάλια αρωμάτων, παλιές οδοντόβουρτσες και ποιος ξέρει τι άλλο.
Aρκεί να ανήκουν και να έχουν χρησιμοποιηθεί από κάποιον σχετικά γνωστό ή και διάσημο εκπρόσωπο της γενιάς του ’60 και του ’70 – ή και του ’80 ακόμη. Oι εισπράξεις από έναν τέτοιο πλειστηριασμό θα πηγαίνουν στους ιδιοκτήτες των αντικειμένων –όπως σ’ έναν πλειστηριασμό του Έλτον Τζον– κι αν αυτοί θέλουν να τις δώσουν σε φιλανθρωπίες ή να τις κρατήσουν για την πάρτη τους, δική τους δουλειά αυτών ή των κληρονόμων τους.
Mπορεί βέβαια να βρεθούν πολύ λίγοι ή και κανένας από τους περί ων ο λόγος που να θέλουν να λάβουν μέρος σε έναν τέτοιο πλειστηριασμό αν τους προτεινόταν από κάποιον οίκο, αλλά κανείς δεν μπορεί να το προεξοφλήσει αυτό χωρίς να γίνει μια προσπάθεια. Eγώ πάντως είμαι.
17°
