Στις 12 το µεσηµέρι µιας συνηθισµένης Παρασκευής στο Άλσος της Νέας Σµύρνης ο κύριος Αντώνης, κάτοικος Παλαιού Φαλήρου, έχει φέρει για ποδηλατάδα τον εγγονό του, Ηλία. «Στην Ελλάδα µάς λείπει η αισθητική. Αν αρχίσουµε να τη βλέπουµε συχνά στο δρόµο, θα φτιάξουµε και τη δική µας» παρατηρεί κοιτώντας το γιγαντιαίο κοχύλι, έργο του γλύπτη Γιώργου Ευσταθουλίδη, αραγµένο στο γκαζόν. Είναι µία από τις εννέα εγκαταστάσεις στην έκθεση γλυπτικής «Πνοές Τέχνης» που ήδη τρέχει στο άλσος και θα διαρκέσει µέχρι τις 17 Οκτωβρίου. Ξαφνικά µοιάζει σαν οι υπαίθριες εκθέσεις να τραβάνε τους Αθηναίους πίσω στα πάρκα. Η Αφροδίτη Λίτη, µια γλύπτρια µε εµπειρία στην έκθεση στον αθηναϊκό δηµόσιο χώρο που τώρα συµµετέχει στις «Πνοές Τέχνης», θεωρεί ότι συµβαίνει το εξής: «Η πρόταση που κάνουν αυτή τη στιγµή οι γλύπτες αγαπιέται από τον κόσµο. Και είναι και για εµάς θετική, γιατί ως επί το πλείστον η δουλειά µας αφορά ένα έργο σε µια πλατεία εις µνήµην κάποιου γνωστού πρόσωπου. Έχουµε τόσους καλούς γλύπτες και τα έργα τους χάνονται». ∆ίπλα µου κάποιοι βλέπουν τον εργαζόµενο του ∆ήµου που ποτίζει τις γλάστρες γύρω από την εγκατάσταση του Μάρκου Γεωργιλάκη που µοιάζει µε ξύλινο µανιτάρι, και πλησιάζουν να δουν. «∆εν µου αρέσουν όλα τα έργα» σχολιάζει κάποιος. «Αυτό όµως ακριβώς είναι και η τέχνη» ξεκινάει ο διάλογος. Είναι γεγονός ότι οι διεργασίες που αφορούν το κοινό γίνονται πολύ αργά. Από τους 100 που περνάνε µέσα σε µια ώρα, πόσοι θα σταθούν να προσέξουν τα γλυπτά, αναρωτιέµαι καθώς παρατηρώ µια οµάδα εφήβων κοπανατζήδων που περιεργάζεται το εναέριο σύµπλεγµα από πλαστικά, φτηνά “made in China” παιχνίδια του Γιώργου Λαζόγκα και ύστερα τον άνθρωπο µε τα κλαδιά στο κεφάλι, έργο της Βένιας ∆ηµητρακοπούλου, αλλά και τον ιστό της ∆ήµητρα Σιατερλή που πλέκεται στους κορµούς των δέντρων. Τα έργα που ο περιπατητής καλείται να ανακαλύψει µέσα στο άλσος µε την πυκνή βλάστηση και τις ήπιες παρεµβάσεις µοιάζει µε κυνήγι κρυµµένου θησαυρού. Ακριβώς όπως και η έκθεση της γλύπτριας Βάνας Ξένου, που πριν από τρεις µήνες κατάφερε να αυξήσει κατακόρυφα την επισκεψιµότητα στον Εθνικό Κήπο µε τις 19 µνηµειώδεις εγκαταστάσεις –ή αλλιώς 85 γλυπτά– της µε θέµα το διάλογο ανάµεσα σε ιστορία και µυθολογία. Η κίνηση αποδείχτηκε τόσο επιτυχηµένη που τώρα βρισκόµαστε στην τρίτη παράταση της έκθεσης (µέχρι 26 Σεπτεµβρίου). Ίσως τελικά οι υπαίθριες εκθέσεις βοηθήσουν τους Αθηναίους όχι µόνο να «φτιάξουν την αισθητική» τους, όπως ελπίζει ο κ. Αντώνης, αλλά και να επιστρέψουν σε εκείνες τις ήσυχες, αµέριµνες βόλτες στα πάρκα που σε άφηναν για λίγο –όσο διαρκεί µια βόλτα– να δραπετεύσεις απ’ το χρόνο. Συµµετέχουν ακόµα οι Γιούλα Χατζηγεωργίου, Κώστας Βαρώτσος, Οµάδα Τέχνης 242. Την έκθεση έχει επιµεληθεί η ιστορικός τέχνης Χάρις Κανελλοπούλου.
11°
