Τα όμορφα κορίτσια του Loui Jover

Ένας πενηντάχρονος καλλιτέχνης, abstract και σουρεαλιστής, ο Loui Jover λέει: «Η ζωγραφική είναι ένα σημαντικό μέρος από το ατόφιο υλικό της ύπαρξής μου, υπήρξε μέρος της έκφρασής μου από τότε που ήμουν παιδί, είναι μία από τις ζωτικές μου λειτουργίες όπως το φαγητό και ο ύπνος». 

Ούγγρος με καταγωγή από τη Σερβία, μεγαλωμένος «σε ένα μικρό σπίτι με πράσινη πόρτα» όπως λέει ο ίδιος, ζει σχεδόν όλη του τη ζωή στην Αυστραλία. Ο Loui ξεκίνησε από τις γραφικές τέχνες το 1980 και προχώρησε αποκτώντας Advanced Certificate στην Οπτική Επικοινωνία. Στην περίοδο της στρατιωτικής του θητείας εργαζόταν σαν εικονογράφος και φωτογράφος του στρατού, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία reprographic, με μηχανικά και ηλεκτρονικά μέσα όπως η φωτοτυπία κλπ. Έχει συμμετάσχει σε πολλές συλλογικές εκθέσεις και έχει κάνεις τρεις ατομικές.

Ο Loui Jover ξεκίνησε ζωγραφίζοντας λάδια και ακριλικά  ενώ στη διάρκεια της καριέρας του έκανε και έργα γλυπτικής και κολάζ. Αυτό που τον κέρδισε όμως είναι τα ανακυκλωμένα χαρτιά από παλιά βιβλία. Ζωγραφίζει με ένα μοναδικό στιλ που αιχμαλωτίζει το βλέμμα, με μελάνη επάνω σε σελίδες παλιών βιβλίων. Με χρώμα που τρέχει σαν σταγόνες βροχής, μελάνια που ποτίζουν τις σελίδες και δημιουργούν σχήματα γεμάτα συναίσθημα, ενέργεια και ζωή, ενώ οι λέξεις και τα σχέδια στις σελίδες των βιβλίων γίνονται ένα με το εκάστοτε θέμα του. Πολυταξιδεμένος σε όλη την Ευρώπη και την Ασία, γεμάτος επιρροές και έμπνευση, ζωγραφίζει απαραίτητα καθημερινά και δημιουργεί βιβλία με cartoons, σκίτσα και ζωγραφιές.

Τον ανακαλύψαμε μέσα από τη σειρά έργων του με τίτλο «Όμορφα Πρόσωπα που Κρυφοκοιτάζουν Μέσα από Άχρηστα, Παλιά Βιβλία», όπου οι οριζόντιες γραμμές των λέξεων διακόπτονται από τις αδρές και διάφανες πινελιές του σχηματίζοντας κοριτσίστικα πρόσωπα με λαμπερά μάτια και χείλια με όμορφες καμπύλες, εύθραυστα και διάφανα. Και του ζητήσαμε να τον φιλοξενήσουμε στο εξώφυλλό μας. Δέχτηκε με χαρά, όπως και να απαντήσει στις ερωτήσεις μας: 

Πώς ακριβώς προφέρεται το όνομά σας;
Το όνομά μου ακούγεται κάπως έτσι… «λου έεε» «τζο βέρ», αλλά ειλικρινά δεν με απασχολεί πως το προφέρει ο κόσμος, δεν κολλάω σε τέτοιες λεπτομέρειες. Έχω ακούσει το επώνυμό μου σε μια υπέροχη γαλλική βερσιόν… «ζοοο βέρ», μερικές φορές κι εγώ με λέω έτσι, τόσο μου αρέσει, επίσης οι ισπανοί έχουν τον δικό τους τρόμο με το γράμμα «J», οπότε κι εκείνοι το προφέρουν αρκετά διαφορετικά. Ανάλογα λοιπόν με τη γλώσσα που μιλάει ο καθένας, αλλάζει και το επώνυμό μου … στην Ουγγαρία - τη χώρα που βρίσκονται οι ρίζες μου – είναι «Γιο βέρ»… μπορώ να στο πω με τόσους πολλούς τρόπους… φώναξέ με όπως θέλεις εσύ, αρκεί να με φωνάξεις…

Ταξιδεύετε ακόμα στην Ευρώπη;
Ναι, έχω ταξιδέψει στην Ευρώπη αρκετές φορές (άλλωστε εκεί γεννήθηκα). Μου αρέσει πολύ να ταξιδεύω. Εκτός από την Ευρώπη έχω ταξιδέψει στην νοτιοανατολική Ασία και στα άμεσα σχέδιά μου είναι και ένα ταξίδι στην Ιαπωνία.

Σας έχει επηρεάσει η Ευρώπη στην τέχνη σας με κάποιο τρόπο;
Χωρίς αμφιβολία η Ευρώπη και η ευρωπαϊκή τέχνη έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό το καλλιτεχνικό μου υπόβαθρο.

Και πώς σας έχει επηρεάσει η Αυστραλία στην τέχνης σας;
Σαφώς η Αυστραλία έχει διαμορφώσει τον εαυτό μου, τις συμπεριφορές, το καλλιτεχνικό μου ήθος, άλλωστε έχω ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής μου εδώ, ωστόσο, δεν θα έλεγα το ίδιο για την εικαστική μου ταυτότητα. Μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι έχει εδώ τις ρίζες του. Είμαι ονειροπόλος, μου αρέσει να κοιτάζω πέρα από τον ορίζοντα και η Αυστραλία είναι ένα τεράστιο νησί, άρα καταλαβαίνεις πως μου ήταν τόσο εύκολο εδώ να στέλνω το βλέμμα μου μακριά στον ορίζοντα. Η πιο ενδιαφέρουσα μορφή τέχνης εδώ είναι η τέχνη των αυτοχθόνων, δεν μιλάω όμως αυτή τη γλώσσα των εικόνων και θα φαινόταν πολύ ψεύτικο από μέρους μου αν προσπαθούσα να το κάνω.

Γιατί τα γυναικεία πρόσωπα είναι ένα τόσο μεγάλο θέμα στα έργα σας;
Τα πρόσωπα των γυναικών έχουν από μόνα τους μοναδική αισθητική και συναίσθημα, περισσότερο από κάθε αντρικό πρόσωπο. Για μένα η διαφορά έγκειται στο γεγονός πως οι γυναίκες νοιώθουν και ενεργούν με την καρδιά ενώ οι άντρες με το μυαλό. Ξέρω πως αυτό ακούγεται πολύ γενικό και μοιάζει στερεοτυπικό, αλλά έτσι είναι. Politically correct ή όχι, δεν ξέρω, σε κάθε περίπτωση, προτιμώ να κοιτάζω τα πρόσωπα των γυναικών παρά των ανδρών…

Ακούτε μουσική την ώρα που εργάζεστε; Και τι μουσική;
Μερικές φορές δουλεύω στην απόλυτη σιωπή, άλλες ακούω μουσική ή ραδιόφωνο που δεν βάζει πολλές διαφημίσεις, έναν κοινοτικό σταθμό για παράδειγμα.  Μου αρέσει να ακούω τις κουβέντες στο ραδιόφωνο, σχολιασμούς πάνω σε συγκεκριμένα θέματα, τα πάντα, από το βατράχι των δέντρων της Μολδαβίας μέχρι τον καρκίνο και τις νέες θεραπείες, την ιστορία του ελληνικού τυριού, τη σεξουαλικότητα στο σινεμά… οτιδήποτε. Από μουσική μου αρέσει πολύ η τζαζ σε κάθε μορφή και χρονική της περίοδο… Ray Noble, Cole Porter , Frank Sinatra, Shirley Bassey, Billy Holiday, αλλά και Beatles, Creedence, Floyd, Zeppelin, λίγο Stones και πολύ Dylan. Επίσης μου αρέσει η δεκαετία των ’90s, blur, Radiohead, ακούω Elton και Joel... και πιο «βαριά» ίσως ...Nirvana, Rage Against The Machine, AC/DC, Deep Purple… Ακόμα μου αρέσουν οι Queen, ο Bowie, οι Beastie Boys, λατρεύω την κλασσική μουσική, Beethoven, Mozart, Chopin, Stravinsky ...και στην πιο σύγχρονη μορφή της, όπως ο Philip Glass. Mου αρέσουν οι εναλλακτικές μουσικές, οι μουσικές του «κόσμου», οι ήχοι των αυτοχθόνων, ειλικρινά, δεν θέλω να περιορίζομαι καθόλου και για τίποτα…  

Τα όμορφα έργα σας ξεχωρίζουν για τις τολμηρές, συναισθηματικές γραμμές και τη χρήση ανακυκλωμένου χαρτιού. Γιατί ανακυκλωμένο χαρτί;
Ξεκίνησε ως αναγκαίο κακό… το σχέδιο είναι η ζωή μου, θέλω να σχεδιάζω, να ζωγραφίζω, και το χαρτί γινόταν ολοένα και πιο ακριβό. Έτσι, κολλούσα μεταξύ τους ότι χαρτιά έβρισκα εύκαιρα και ζωγράφιζα πάνω σ’ αυτά. Από την άλλη, οι λευκές επιφάνειες μου προκαλούν άγχος μερικές φορές, αυτό το κενό, το «τίποτα» που σε προκαλεί να αναμετρηθεί μαζί σου… ενώ τα χρησιμοποιημένα, τα παλιά χαρτιά έχουν πάνω τους ήδη μια ιστορία να σου πουν.

Διαβάζετε ποτέ τα κείμενα στις σελίδες των βιβλίων που χρησιμοποιείτε για φόντο στα έργα σας;
Διαβάζω, χωρίς να «διαβάζω»… μου αρέσει αυτή η αίσθηση του ευτυχούς «ατυχήματος». Το θεωρώ πολύ εφευρετικό να σχεδιάζω πάνω σε λέξεις που δεν ζήτησα να βρίσκονται εκεί. Εάν υπάρχει κάποια σχέση, αυτή είναι τυχαία, όχι προμελετημένη, γι’ αυτό και αρκετές φορές σχεδιάζω σε μια σελίδα που γυρίζω το πάνω-κάτω, είναι περισσότερο ένα matrix γραμμάτων που με ενδιαφέρει και φυσικά η υφή, η ποιότητα του χαρτιού πάνω στο οποίο θα πέσει το μελάνι μου. Ίσως αυτό να απογοητεύει τον θεατή που ήλπιζε να βρει αυτό που ενώνει τη ζωγραφιά με τις σελίδες πάνω στις οποίες είναι φτιαγμένη, αλλά πιστεύω πως είναι τελικά καλύτερο το «τυχαίο». Όπως και να ‘χει… ο χρόνος θα δείξει…

Υπάρχει, ακόμη, μία κινηματογραφική αίσθηση στα έργα σας. Ποιας ταινίας την αφίσα έχετε ή θα θέλατε να έχετε ζωγραφίσει;
Με εμπνέει αρκετά η ποπ κουλτούρα και έχω προσεγγίσει έργα μου με «κινηματογραφικό» τρόπο, έχω δανειστεί εικόνες, όπως ένας ποπ καλλιτέχνης δανείζεται από την αισθηματική του σινεμά. Προσπαθώ όμως είτε να μην γίνεται τόσο φανερό αυτό ή να είναι ακριβώς αυτό. Πραγματικά μου αρέσουν τα θέματα του σινεμά, μου αρέσει ο Τσάρλι Τσάπλιν, ήταν τεράστιος, έτσι τον ζωγράφισα, έτσι τον «έβλεπα», αυτόν ακριβώς, και φαντάζομαι έτσι θα έκανε ο καθένας… άλλη φορά μπορεί να ζωγραφίσω τον Ντένις Χόπερ ή τη μηχανή του από το Easyrider. Αυτή ακριβώς η εικόνα, εκείνος πάνω στη μηχανή του, είναι το μόνο που «βλέπω», αυτό έχει κολλήσει στο μυαλό μου.

Σας αρέσουν τα κόμικς; Έχετε κάποιον αγαπημένο καλλιτέχνη και ήρωα;
Λατρεύω τα κόμικς, αλλά και πάλι τα πιο «περιθωριακά»… εκείνα τα παλιά γουέστερν ή τα αισθηματικά του ’50 με τους Βαλεντίνους… μεγάλωσα διαβάζοντας Crumb και τους Furry Freak Brothers, μου αρέσουν τα Mad και φυσικά αγαπάω τα παλιά γιαπωνέζικα manga… έχω μαζέψει πολλά παλιά κόμικ, παλιά Φάντομ και κόμικ με σούπερ ήρωες… έχω και κάμποσα από διαφορετικά άλλα είδη. Παλεύω μέσα μου για το πώς και αν θα τα «χρησιμοποιήσω»… 

Δείτε περισσότερα εδώ και εδώ.