Γεννήθηκε στην Κόστα Ρίκα όπου ζει και ζωγραφίζει σαν ένα άγριο θηρίο, σύμφωνα με τις αρχές του Φοβισμού. Ο John Paul Fauves στα τριάντα, με τις πρώτες του εκθέσεις, στέκεται επάξια απέναντι σε όσους υποστηρίζουν πως η τέχνη δεν νικά τον θάνατο, έχοντας για όπλα τις μάσκες και τα πινέλα του. Eμείς πάντα κάπως πιο περίεργοι ζητήσαμε εξηγήσεις.
Περιγράφεις τη δουλειά σου ως Ποπ Νεο-Εξπρεσσιονισμό, ο οποίος είναι ένας πολύ εύστοχος προσδιορισμός, κατά την άποψή μου! Βλέποντάς την είναι σαν ο Μπασκιά να παίζει κρυφτό με τον Μίκυ Μάους και ξαφνικά στο πλάνο να εμφανίζεται ο Πικάσο κουβαλώντας πίνακες του Καραβάτζιο. Πώς συνυπάρχουν αρμονικά τόσα ετερόκλιτα στοιχεία χωρίς να πέφτεις στην παγίδα του κιτς;
Αυτή είναι μια υπέροχη περιγραφή, με έκανε να γελάσω! Για ένα δευτερόλεπτο τους είδα όλους εκεί να κρύβονται πίσω από τη λέξη κιτς. Ο Ποπ Νεο-Εξπρεσσιονισμός ως αίσθηση πηγάζει από το γενικότερο ύφος του Νεο-Εξπρεσσιονισμού, το οποίο συχνά διέπεται από ζωηρά χρώματα (τα οποία λατρεύω) και τις αντιθέσεις αυτών. Οι επιρροές μου πηγάζουν από τον φοβισμό-με τις ραγδαίες και βίαιες τεχνικές της αυθόρμητης ζωγραφικής του προσθέτοντας σε όλο αυτό ποπ εικόνες, οι οποίες έχουν σημαντική επιρροή στην ανάπτυξη διάφορων πρόσφατων γενιών. Μου αρέσει να σκέφτομαι την δουλειά μου ως «παραβατική» καθώς το μεγαλύτερο μου πάθος στη ζωή είναι να εξερευνώ και να ξεπερνάω τα όρια και τους κανόνες. Κάπως έτσι, νομίζω ότι ίσως είμαι ένα βήμα μακριά από το κιτς. Επανευφευρίσκοντας συνεχώς τον εαυτό μου, έρχομαι αντιμέτωπος με τις επιρροές μου και την παραβατική αυτήν αναζήτηση (της ίδιας μου της ύπαρξης) δημιουργώ τέχνη.
Έχεις δηλώσει: «Καθημερινές πράξεις καθοδηγούν την έμπνευσή μου, πιστεύω πως ο εγκέφαλός μας είναι σαν μία κεραία που εκπέμπει σήμα και αυτό που έχεις να κάνεις είναι να συντονιστείς στη σωστή συχνότητα, τότε η έμπνευση έρχεται από μια ανώτερη δύναμη». Τι ή ποιος είναι αυτή η ανώτερη δύναμη και πώς επηρεάζει τη δουλειά σου και τη ζωή σου;
Πιστεύω ότι είμαι ένας ζωντανός καμβάς και πως κάθε μου πράξη αναπαριστά και αντιπροσωπεύει τους παλμούς του δικού μου αριστουργήματος, την ζωή. Κάποια χρόνια πριν, διατηρούσα ένα πολύ επικίνδυνο τρόπο ζωής, ο οποίος με ωθούσε σε ακραίες καταστάσεις που κόντεψαν να με οδηγήσουν στον θάνατο. Ήμουν χρήστης ναρκωτικών και αλκοολικός και έφτασα σε σημείο όπου δεν μπορούσα πλέον να βρω έναν λόγο για να συνεχίσω να ζω. Ήταν μία σκοτεινή περίοδος της ζωής μου, πήγαινα σε δουλειά γραφείου την ημέρα και ζωγράφιζα ελάχιστα το βράδυ. Οι πραγματικά τόσο έντονες εμπειρίες κοντά στον θάνατο με έκαναν να παλέψω πραγματικά για μια αλλαγή στη ζωή μου. Σταμάτησα να πίνω και να κάνω καταχρήσεις και επιπλέον παραιτήθηκα από την πρωινή μου δουλειά. Μετά από τόσο σκοτάδι ξεκίνησα να βλέπω φως σε κάθε λεπτό της ημέρας και να είμαι ευγνώμων για την ζωή. Τότε ήταν που και άρχισε να αλλάζει η καθημερινότητα αλλά και η τέχνη μου. Με αφορμή τη δική μου εμπειρία, θέλω να εκφράσω ότι είμαστε όλοι ενέργεια και πως αν είμαστε στη σωστή συχνότητα λαμβάνουμε και προσελκύουμε τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε για να καθοδηγούμαστε στον κόσμο. Πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη-θεός αν θέλουμε να της δώσουμε ένα όνομα, ο μέγας δημιουργός αυτής της όμορφης ψευδαίσθησης, η ύψιστη μορφή ενέργειας. Στην περίπτωσή μου νιώθω ότι είμαι απλά ένα μέσο εκπομπής δημιουργικότητας αυτής της ανώτερης δύναμης. Κάνοντας μακρινές βόλτες και διαλογισμό στη φύση, όντας ευγνώμων με τις καθημερινές μου εμπειρίες, έχω τα κατάλληλα εργαλεία για να είμαι στη σωστή συχνότητα έτσι ώστε να δημιουργώ.
Η τελευταία σου έκθεση, “AlossofInnocence”, παλεύει με ό,τι ακριβώς αποκαλύπτει ο τίτλος. Η έκθεση έρχεται αντιμέτωπη με την ιδέα, το πρόβλημα, του ότι τρέφουμε συνεχώς το επονομαζόμενα «εύθραυστο» εγώ μας με ρηχές απολαύσεις δίχως να λαμβάνουμε υπόψη τις συνέπειες. Ο Ηδονισμός στα χειρότερά του. Πώς έρχεσαι αντιμέτωπος με την δική σου αθωότητα; Υπάρχει κάποιος τρόπος έτσι ώστε να μην χαθεί ολοκληρωτικά;
Δεν είμαι σίγουρος γι' αυτό, πιστεύω πως είναι σχεδόν απίθανο εφόσον αυτός ο κόσμος κυβερνάται από την επιθυμία. Όπως εξήγησα παραπάνω, ο τρόπος ζωής μου έχει υπάρξει ακραίος και ηδονιστικός αλλά κατάφερα να αλλάξω ριζικά. Αυτή είναι η ιστορία του “A loss of innocence”, πως δηλαδή γεννιόμαστε αθώοι και πως όσο μεγαλώνουμε ξεκινάμε να ξεχυλώνουμε τα όρια χάριν των προσωπικών μας επιθυμιών. Κάποιες φορές η επιθυμία και οι πόθοι μάς κυβερνούν και η ηθική και οι αξίες καταρρίπτονται για να φτάσουμε ξανά στην απόλαυση, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Ένα μεγάλο μέρος αυτής της κοινωνικής συμπεριφοράς σχετίζεται με την έλλειψη αυτοεκτίμησης. Όταν έχεις ανάγκη όλο και περισσότερες «απολαύσεις» από εξωτερικούς παράγοντες όπως το σεξ, τα ναρκωτικά, τα χρήματα, η εξουσία, το φαγητό, η «εικόνα σου» και η ομορφιά ή οτιδήποτε άλλο από το οποίο εξαρτάσαι, είναι για εμένα ένα σημάδι πως δεν είσαι πλήρης. Έτσι, δεν μπορείς παρά να συνεχίσεις να τρέφεις τον εαυτό σου με όλα τα παραπάνω. Πάντα όμως θα νιώθεις πως χρειάζεσαι περισσότερα εφόσον η αναζήτηση είναι ένα ταξίδι εσωτερικό. Γι' αυτόν τον λόγο χρησιμοποιώ μάσκες, επειδή αντιπροσωπεύουν πολλές από τις μάσκες που χρησιμοποιούμε καθημερινά για να «χτίσουμε» την προσωπικότητά μας αλλά και επιπλέον επειδή είναι ένας τρόπος να αποστασιοποιηθούμε από τον τρελό αυτό παγκοσμιοποιημένο κόσμο και να εισέλθουμε σε ένα τόπο δίχως κρίση.
Υποψιάζομαι πως το επίθετό σου, Fauves, είναι ένα ψευδώνυμο. Οι πίνακές σου είναι επηρεασμένοι από αυτό το σύντομο αλλά τόσο παθιασμένο κίνημα του Φοβισμού. Ποια στοιχεία σε ώθησαν σε αυτό το ύφος και γιατί;
Όχι, είναι στην πραγματικότητα Fauves! Αστειεύομαι, μερικές φορές όμως, όντως νιώθω πως είναι στ' αλήθεια το όνομά μου, αφού κάθε μέρα μετασαρκώνομαι όλο και περισσότερο σε ένα άγριο θηρίο. Αυτό, δε σημαίνει πως αναγκαστικά πρέπει να διάγω αυτόν τον ηδονιστικό και τρελό τρόπο ζωής που διήγαγα. Εννοώ, πως πρέπει να είμαι ένα άγριο θηρίο καταστρέφοντας τα παραδοσιακά καλούπια. Σημαντικότερα, πρέπει να αντιμετωπίσω τον φόβο και να χαριτολογήσω μαζί του σαν ένας αληθινός Φοβιστής, γνωρίζοντας πως η αλλαγή είναι πάντα κατακριτέα και αποδοκιμαστέα. Όπως προείπα, η ψυχή μου εξωθείται στην αλλαγή, για να μπορώ να ανακαλύπτω νέες τάσεις και να προσελκύω νέες εμπνεύσεις. Η χρήση των χρωμάτων του Φοβισμού καταλήγουν στον πίνακα κατευθείαν από τον αγωγό κι αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό μου από τότε που ήμουν παιδί. Οπότε, είμαι εντελώς «συνδεδεμένος» σ’ αυτό το γεμάτο έμπνευση κίνημα των άγριων θηρίων που νιώθω μέσα μου.
Έχεις μελετήσει και σπουδάσει ζωγραφική για πολλά χρόνια αλλά μόνο πρόσφατα αποφάσισες να εκθέσεις την δουλειά σου στο ευρύ κοινό και να την εμπορευματοποιήσεις. Τι σε ώθησε στο να πάρεις αυτήν την απόφαση και γιατί περίμενες τόσο πολύ;
Αν και σπούδαζα ζωγραφική από την παιδική μου ηλικία με ιδιωτικά μαθήματα και αργότερα με προσωπικό δάσκαλο-καθοδηγητή η οικογένειά μου πίστευε πως το καλύτερο για μένα ήταν να σπουδάσω διοίκηση επιχειρήσεων έτσι ώστε να έχω μια σταθερή καριέρα παράλληλα με την πορεία μου στην τέχνη. Διατηρούσαν αυτό το ταμπού, πως δηλαδή το να ζεις μόνο μέσω της τέχνης επρόκειτο να είναι ένας πολύ δύσκολος δρόμος και αυτό μου δημιούργησε ανασφάλειες όσων αφορά την ύπαρξη μου ως καλλιτέχνης. Έτσι, δούλευα κατά τη διάρκεια της ημέρας και ζωγράφιζα τη νύχτα υπό την επήρεια ναρκωτικών και αλκοόλ. Ήμουν βαθιά δυστυχισμένος, έβρισκα καταφύγιο μόνο στις καταχρήσεις. Αυτό άλλαξε μοναχά όταν παραιτήθηκα και αφοσιώθηκα στην τέχνη. Δυο χρόνια πριν ξαναγνώρισα τον εαυτό μου και την τέχνη μετά από δεκαπέντε χρόνια όπου συνειδητοποίησα πως δεν ήξερα ποιος πραγματικά είμαι.
Κατά τη γνώμη σου, πώς γίνεται κάτι τόσο ποπ να είναι τόσο υπαρξιακό όπως η δουλειά σου;
Καλή ερώτηση! Κάποιες φορές, η απάντηση είναι η ίδια η ερώτηση. Γιατί να μην γίνεται κάτι ποπ να είναι υπαρξιακό; Κάθε μέρα νέες επιρροές πετάγονται στο υποσυνείδητο, οι περισσότερες από αυτές προερχόμενες από την τεράστια μηχανή των μίντια. Πιστεύω πως στο εγγύς μέλλον, πρόκειται να αγοράζουμε τέχνη από κάθε καλλιτέχνη και ποιος ξέρει τι θα είναι υπαρξιακό τότε. Η μόνη αλήθεια είναι η συνεχής αλλαγή.
7°
