Paper Scissors on the Rocks: Έκθεση της Στέλλας Μελετοπούλου στην Πάρο

Η Στέλλα Μελετοπούλου, με αφορμή την έκθεσή της «Paper, Scissors on the Rocks» στην Πάρο, σε επιμέλεια της Ίριδας Κρητικού, δημιουργεί μια νέα ενότητα, που πλάθεται με πυκνούς συμβολισμούς, μαγικές γραφές και κρυφούς αλγόριθμους, ένθετα αντικείμενα και παιδικά αθύρματα.

Επιτοίχια έργα με έξεργα και ζωγραφικά στοιχεία και τρισδιάστατες κατασκευές με εύθραυστες αιωρήσεις σκορπίζουν στο κυκλαδίτικο λευκό συντετμημένα καλοκαιρινά επεισόδια, κόβονται και ενώνονται με κομματάκια χρωματιστού χαρτιού που εγκαλούν στη μνήμη τα απέριττα γεωμετρικά μπλε θραύσματα των collages του Matisse, δομούνται και επαναδομούνται μέσα από μια επίπονη και προσηλωμένη χειρωναξία με πυκνές νοητικές ταλαντώσεις και αλλεπάλληλες μεταφορικές συνηχήσεις.

Χρησιμοποιώντας επιδέξια χαρτί και ψαλίδι, υφαίνοντας ενθυμήματα και εγκιβωτίζοντας στιγμιότυπα της εννοιολογικής και της απτικής της μνήμης, η Στέλλα Μελετοπούλου δημιουργεί ενεργές φασματικές αυτοτέλειες και χαράσσει εναλλακτικές χαρτογραφημένες διαδρομές, προτείνοντας μια ρυθμική αλληλουχία σημειωματικών οπτικών συνευρέσεων, ανατροπών και επάλληλων εσωτερικών αφηγήσεων στην εικόνα.

Στους κάμπους των έργων της λεπτά καλαμάκια, ξύλινα σπίρτα και νήματα γλιστρούν ανάμεσα στις διατομές και τους άξονες του επινοημένου χώρου και στα αρχετυπικά σύμβολα της σύνθεσης της μυθοπλασίας: το ψάρι και το φεγγάρι, το κόκκινο θερινό καπέλο και το βουτηγμένο στο μπλε του κοβαλτίου πλωτό κέλυφος, η εσωτερική ηχώ της ανθρώπινης φωνής και η τεντωμένη μουσική χορδή γλιστρούν υποδόρια στο βλέμμα, κολυμπώντας μέσα σε νεοσύστατους κόμβους ρευστής πλοκής και υφασμένης μνήμης.

«Στη στερεοσκοπική θεώρηση του κόσμου που συντελείται στη νέα ενότητα της Μελετοπούλου, ακροστιχίδες θερινών τόπων, σημειωμένα περιθώρια φωτεινού χρόνου, ανεπεξέργαστες συναισθηματικές εκχυλίσεις και υπομνηματισμένα φύλλα ημερολογίου εξέρχονται από ένα αόρατο κουτί θησαυρών και μετουσιώνονται σε εικονοπλαστικές αυτοτέλειες, διατυπώνοντας την πυκνή και πηγαία συνθήκη ύπαρξης της ζωγράφου, από όπου ποτέ δεν υπολείπονται το ανθρώπινο μέτρο και ο ζωοποιός ρυθμός.

Στα έργα της, το ευφρόσυνο ελληνικό καλοκαίρι, είναι ένα μικρό παιδί που παίζει.

Κι ο τόπος που ορίζεται εδώ, με συμβολικές του συντεταγμένες τα αιωρούμενα σωματίδια του μπλε και τη σωματοποιημένη αιγαιακή φωτεινότητα είναι κυρίως ο θεραπευτικός τόπος της ψυχής και του νου».