Οι αφίσες του κινήματος του παριζιάνικου Μάη του 1968, ανήκουν κατά κοινή ομολογία στη συλλογική μνήμη των Γάλλων και όχι μόνο. Η γαλλική έκδοση της HuffPost ετοίμασε ένα αφιέρωμα για να δείξει ότι 50 χρόνια μετά και μένουν επίκαιρες αλλά και δεν έχουν ξεχαστεί από τη νέα γενιά των καλλιτεχνών. Άνθρωποι πολιτικοποιημένοι και μη, καλλιτέχνες που ζουν στη Γαλλία ή στο εξωτερικό, επαγγελματίες γραφίστες, καλλιτέχνες του δρόμου ή σκιτσογράφοι, όλοι οι συμμετέχοντες δηλώνουν στενά συνδεδεμένοι με την ξεχωριστή αυτή εικονογραφία μίας εποχής που δημιουργήθηκε σε συνθήκες συλλογικές μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες. Εφτά καλλιτέχνες επέλεξαν ο καθένας μία από τις αφίσες της εποχής που τους έχει σημαδέψει και τις μετέτρεψαν επιχειρώντας ένα μικρό update χρονικό, πολιτικό και συμβολικό. Μερικοί δε από αυτούς, διάλεξαν να κάνουν και μερικά σχόλια σχετικά με την ιδέα τους.
Dugudus
«Το 1968 ο Ντε Γκωλ κυβερνούσε την χώρα που μεταβάλλονταν με μεταρρυθμίσεις και σήμερα ο Μακρόν μας επιβάλει τις διαταγές του. Η δημοκρατική αντίληψη είναι κάπως αστεία. Με τον φόβο μίας αντιπολίτευσης που ανεβαίνει συνέχεια και με την αγωνία να ταιριάξει την φιλελεύθερη πολιτική του με τις μεταρρυθμίσεις – προσταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο πρόεδρός μας έχει αποκτήσει πια τη συνήθεια να περνάει με τη βία της επιθυμίες του. Τι είναι αυτή η νέα μέθοδος άσκησης της πολιτικής; Σε τι χρησιμεύουν οι βουλευτές μας αν πλέον δεν υπάρχει διάλογος και διαφωνία; Σε τι χρησιμεύουν οι κοινωνικοί εταίροι αν δεν τους συμβουλεύεται κανείς; Σε τι χρησιμεύει μία δημοκρατία αν ο πρόεδρος έχει μετατραπεί σε μονάρχη; Την ώρα που η αποχή αυξάνεται επικίνδυνα, η δημοκρατία μας οφείλει να αντιδράσει. Πρέπει να σβήσουμε γρήγορα από το πρόσωπο του κύριου Μακρόν αυτό το περιφρονητικό χαμόγελο για να ξαναδώσουμε στον κόσμο την ευκαιρία να εμπιστευτεί την πολιτική. Αν συνεχίσουμε έτσι, η απόρριψη της πολιτικής θα ενισχύεται και θα σπρώχνει τους πιο αποφασισμένους να δράσουν με τρόπο ακόμα πιο ριζοσπαστικό για να ακουστούν».
Ο Régis Léger ή αλλιώς Dugudus είναι επαγγελματίας γραφίστας. Ζει στο Παρίσι και παρουσιάζει την έκθεσή του «Αφίσες της μάχης» στα τέλη Μαΐου.
Combo
Το έργο λέγεται «ο απαγωγέας της κουλτούρας». Ο Combo είναι ένας παριζιάνος καλλιτέχνης του δρόμου. Η δουλειά του βασίζεται κυρίως σε αυτό που ο ίδιος ονομάζει «κατάχρηση» αφού χρησιμοποιεί γνωστές σε όλους εικόνες στις οποίες προσθέτει επιπλέον στοιχεία.
Στις 7 Ιουνίου παρουσιάζει τα έργα του σε έκθεση στις ΗΠΑ στην γκαλερί Young Artists Montmartre.
Marion Nail
«Το 1968 αναζητούσαμε πώς θα κάνουμε την τέχνη να ξεφύγει από τον ακαδημαϊσμό και τα μουσεία. Πώς θα γίνει συνώνυμο της ανανέωσης και της νεολαίας. Θέλαμε να κατεβάσουμε την τέχνη στο δρόμο, να την βγάλουμε από το στενό κλοιό της και να την κάνουμε ορατή και προσιτή σε όλους. Το 2018 οι εικόνες είναι παντού. Στο δρόμο, στις οθόνες, στα κοινωνικά δίκτυα. Αλλά αυτή η ποικιλία και η διαθεσιμότητα των μέσων δεν συνεπάγεται τελικά με μία τέχνη πιο δημοκρατική και προσβάσιμη σε όλους. Είμαστε άραγε ικανοί να ξεχωρίσουμε το κάθε τι που βλέπουμε; Κάθε καλλιτεχνική καινοτομία σχετίζεται με εμπορικούς πια σκοπούς. Οι διαφημίσεις ξαναπαίρνουν τους γνωστούς καλλιτεχνικούς κώδικες για να περάσουν τα δικά τους μηνύματα. Τελικά, οι αληθινές καλλιτεχνικές εικόνες φαίνονται κενές και άδειες».
Η Marion Nail είναι γραφίστρια και ζει στο Παρίσι. Ασχολείται συγχρόνως με την φωτογραφία, το σκίτσο και την χειροτεχνία.
«Επέλεξα αυτήν την αφίσα με τίτλο «η αστυνομία μας μιλάει κάθε βράδυ στις οκτώ» καθώς το ζήτημα της μη ουδετερότητας των μέσων μαζικής ενημέρωσης και αυτό του κινδύνου της επιρροής που ασκεί είναι, κατά τη γνώμη μου, εντελώς επίκαιρο. Χρειαζόμαστε σύμβολα, σαν τα σκίτσα του Ντε Γκωλ, τις καρικατούρες του αφεντικού με το πούρο του, του σκοτεινού ανώνυμου μπάτσου ή ακόμα και της Μαριάν».
Ο Livio Bernardo είναι γραφίστας και ασχολείται με το σκίτσο αλλά και τις κινηματογραφικές αφίσες. Στη σελίδα του στο Instagram, σχεδιάζει με χιούμορ «τη μοντέρνα ζωή» των Παριζιάνων. Η τελευταία του δουλειά θα παρουσιαστεί στα μέσα Μαΐου στο Παρίσι.
Lucille Clerc
«Στη Γαλλία το 1968 το πεζοδρόμιο ήταν αυτό που αντιπροσώπευε τις καθημερινές μικρές ή μεγαλύτερες μάχες των μανάδων και των γιαγιάδων μας για να απελευθερωθούν από τον κοινωνικό κορσέ και να ζήσουν ελεύθερες. Να μπορέσουν να εργαστούν, να έχουν έναν δικό τους λογαριασμό στην τράπεζα, να αποφασίσουν αν θα γίνουν μητέρες ή όχι, ελεύθερες για το κορμί τους και τη μοίρα τους. Στα 50 χρόνια έγινε ένα σύμβολο, μία ακριβή κληρονομιά που πρέπει να προστατεύουμε και να περνάμε από γενιά σε γενιά. Ήταν καλύτερα παλιά; Όχι, ήταν διαφορετικά, ήταν μία άλλη Γαλλία. Σήμερα θα ήταν άδικο να πούμε ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Αλλά αν τότε άνοιξε η πόρτα για τις κοινωνικές μάχες και τα φεμινιστικά και οικολογικά κινήματα, σήμερα οφείλουμε να παραμένουμε σε διαρκή επαγρύπνηση για να διατηρήσουμε τα κεκτημένα μας αυτά και να πάμε και ακόμα παραπέρα.
Το πνεύμα του Μάη δεν έχει πεθάνει. Αυτό επέτρεψε την ελευθερία της έκφρασης. Τα πεζοδρόμια έχουν γίνει σήμερα hashtags αλλά οι πεποιθήσεις είναι αληθινές και οι επαναστάσεις παγκόσμιες. Αφελές; Ουτοπικό; Ίσως αλλά και τα οδοφράγματα του Μάη ήταν κι αυτά το ίδιο, δεν ήταν; Not in my name, Not Afraid, March for our Lives, Me too, Time's Up, κινήματα που εμφανίζονται τόσο στα κοινωνικά δίκτυα όσο και στον δρόμο και έχουν μία τεράστια διάσταση».
Η Lucille Clerc ζει και εργάζεται στο Λονδίνο. Σπούδασε γραφίστρια και σήμερα ασχολείται κυρίως με το πάθος της που είναι το σχέδιο. Έργα της έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και βιβλία.
Jaeraymie
«Θέλησα να δουλέψω με την έννοια που θα μπορούσε να έχει σήμερα το διάσημο πλέον σύνθημα «κάτω από το πεζοδρόμιο, η πλαζ» και προσπαθώντας να απαντήσω στο ερώτημα τι έγιναν αυτά τα πεζοδρόμια 50 χρόνια μετά; Για αρκετά χρόνια, τα συγκεκριμένου τύπου πεζοδρόμια με τις μεγάλες πέτρες είχαν μειωθεί αρκετά από τους δρόμους του Παρισιού και είχαν αντικατασταθεί από τόνους μπετόν. Τα παλιά γνωστά κομμάτια του γρανίτη που έβγαζαν οι φοιτητές και πετούσαν στην αστυνομία, έχουν φύγει από τη θέση τους και αν είναι κάποιος τυχερός μπορεί να τα βρει να πωλούνται για λίγα ευρώ το κιλό σε κάποιο παζάρι.
Μικρό μάθημα ιστορίας: Από τη Γαλλική Επανάσταση το 1789 στην Επανάσταση του Ιουλίου το 1830 και από την Κομμούνα του 1871 μέχρι τον Μάη του 1968, τα παριζιάνικα πεζοδρόμια με τις μεγάλες πέτρες τους συμβόλιζαν το μοναδικό όπλο των παριζιάνων απέναντι στις εκάστοτε αρχές ή τον εχθρό. Σήμερα κάτω από τα πεζοδρόμια, στις όχθες του Σηκουάνα υπάρχει μόνο η Paris Plage που γεννήθηκε τα τελευταία χρόνια με πρωτοβουλία του δήμου. Τελικά μήπως αν δεν υπάρχουν πια πεζοδρόμια, δεν υπάρχουν πια και προβλήματα;».
O Jaeraymie είναι street artist που όπως λέει «βανδαλίζει τους τοίχους με καλλιτεχνικούς σκοπούς». Μαζί με τον Combo εκθέτουν τα έργα τους στις 7 Ιουνίου στη γκαλερί Young Artists Montmartre στις ΗΠΑ.
Théo Haggai
«Αυτή η εικόνα του Μάη του ’68 ταιριάζει πλήρως με το δικό μου προσωπικό περιβάλλον. Σχεδιάζω πολύ συχνά χέρια, δάχτυλα, τη θάλασσα και τα κύματα. Μου βγήκε έτσι αυθόρμητα η διάθεση να την οικειοποιηθώ και να την προσαρμόσω στο σήμερα, στον κόσμο του 2018. Δεν μπορώ παρά να σκεφτώ τις χιλιάδες ανθρώπων που πεθαίνουν κάπου ανάμεσα στη Λιβύη και την ιταλική Λαμπεντούζα ή κάπου ανάμεσα στην Τουρκία και τη Λέσβο. Αυτά τα κύματα που τους καταπίνουν για πάντα, αυτά τα πρόσωπα που ξεχνάμε αμέσως και που μετατρέπονται απλώς σε αριθμούς. Στη Γαλλία, τη χώρα της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, διαφημίζουμε την ισότητα των ευκαιριών. Αλλά τελικά, δεδομένης της κατάστασης και της εθνικής και διεθνούς πραγματικότητας, η ανισότητα κυριαρχεί και συνεχίζουμε να βλέπουμε τη θάλασσα να κοκκινίζει».
Ο Théo Haggai σχεδιάζει, ζωγραφίζει και φτιάχνει φρέσκα στη Λυών όπου ζει. Θα εκθέσει τα έργα του στην πόλη του τον Μάιο σε τοπική γκαλερί.
Manor Askénazi
«Είναι η παραδοχή της αποτυχίας του διαλόγου. Μίας θλιβερής υποταγής. Λες και όλες οι μάχες ήταν καταδικασμένες να τελειώσουν μέσα στο αίμα από τις δυνάμεις καταστολής. Η πρόσφατη εκκένωση του χώρου της Notre-Dame-des-Landes (σσ: ένας χώρος που ακτιβιστές είχαν καταλάβει για μήνες διαμαρτυρόμενοι στο ενδεχόμενο να κατασκευαστεί εκεί το νέο αεροδρόμιο) άφησε μία πικρή γεύση μίας «επιστροφής στην κανονικότητα» για τους καταληψίες. Η υπόθεση αυτή δίνει νόημα στη συγκεκριμένη αφίσα του Μάη του 68 όπου με μία κίνηση, το κοπάδι γυρίζει στη βάση του και όλα επιστρέφουν στην κανονικότητα…».
Ο Manor Askénazi είναι συνιδρυτής του μέσου Unsighted που για κάθε άρθρο που δημοσιεύεται έχουν συνεργαστεί ένας συντάκτης και ένας καλλιτέχνης.
13°
