Με τη Ράνια Μπέλλου και το «Remembering revisited», άρθρο του O. L. Zangwill, η ps [υ]art therapy gallery εγκαινιάζει το νέο κύκλο εργασιών της την Παρασκευή 27 Απριλίου.
Στο πλαίσιο του διαλόγου με τον Άλλο αλλά και στην επανασύνδεση με το χαμένο αντικείμενο επιθυμίας, η ps [υ]art therapy gallery επιθυμεί να αναπτύξει, ως είδος υποσημείωσης, τη διαδικασία ανατύπωσης του αρχειακού υλικού που χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί η καλλιτέχνης ώστε να αναδειχθεί ο τρόπος με τον οποίο προκύπτει η εκάστοτε μυθοπλασία ως ίδιο χαρακτηριστικό των νέων αφηγήσεων.
Η Ράνια Μπέλλου, διαμέσου των «επισκέψεων μνήμης» του αρχειακού υλικού που συλλέγει, επικαιροποιεί αλλά και ανατυπώνει μια διαδικασία η οποία εξελίσσεται ξένη ως προς την αρχική αλλά και τόσο οικεία ως προς την αρχειακή διαδικασία του ντοκουμέντου. Η ιστορική απόσταση από τη μνήμη των άλλων, του Άλλου καθίσταται διάλογος με τον εαυτό, ένας διάλογος με περισσότερες αφηγήσεις μέσα στον οποίο η γραφή της καλλιτέχνιδας καθίσταται και αυτή αρχειακό υλικό της επόμενης «ανατύπωσης», οπτικής ή μυθοπλαστικής.
Η ps [υ]art therapy gallery προσκαλεί το κοινό σε μια συνομιλία με τις νέες διαδικασίες που θα προκύψουν από τη συμμετοχή του, ώστε η εκάστοτε αναδιατύπωση αλλά και τα θραύσματα της μνήμης να συντελέσουν σε νέες αφηγήσεις του καθενός μας.
Στο πλαίσιο αυτό, την Παρασκευή 27 Απριλίου, κατά τη διάρκεια των εγκαινίων, η Αφροδίτη Χαραλαμπάκη -storytelling- θα αφηγηθεί τη δική της ιστορία, βασισμένη στο αρχειακό υλικό της Ράνιας Μπέλλου.
Η Ράνια Μπέλλου ζει και εργάζεται μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου. Με σπουδές στο Central Saint Martins College of Artand Design London (MA) και Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, έχει λάβει υποτροφίες από το Ίδρυμα Ωνάση και το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, έχει εκθέσει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις διεθνώς.
αrt therapy Αντιμεταβίβαση: Η Έλενα Τονικίδη, που έχει την εποπτεία των δράσεων, γράφει σχετικά με την ενότητα και την έκθεση αυτή: «“Το Εγώ της ανθρώπινης υποκειμενικότητας δεν υφίσταται». Για τον Άλλον θα βρισκόμαστε “ακριβώς πέραν του θανάτου”, επισημαίνει o Lacan. Μια ανυπόφορα λοιπόν τρομακτική θέαση του Πραγματικού.
»Σε αυτή τη θέαση υπάρχουν οι λέξεις, η δυνατή υπόσχεσή τους. Οι σχέσεις υπάρχουν, ζουν και εν τέλει βιώνονται μέσα στο δυνατό καθεστώς της γλώσσας, οι λέξεις έχουν την απόλυτη κυριαρχία.
»Και ενώ όσο απευθυνόμαστε με τις λέξεις στον Άλλον τόσο αυτός απομακρύνεται, αυτή η κίνηση είναι που αναδιατυπώνει τη συλλογική ταύτιση με τις λέξεις, μια ανάγκη που καθιστά τη μνήμη να διαβάσει εκ νέου. Αν “διαβάσεις Σιωπηρά”, ελαχιστοποιείς το επιπλέον βήμα περνώντας από την περιοχή Wernicke, φτάνοντας γρηγορότερα στην Broca για την έκφραση.
»Καταλαβαίνουμε πλέον για ποιο λόγο οι ηλικιωμένοι είναι σιωπηροί, δεν έχουν βρεθεί λέξεις να περιγράψουν… Μοιάζει σαν να πρέπει να ξεχνάς για να επιβιώνεις, να βρίσκεις τον εκ νέου σχηματισμό. Γράφω λέξεις ως, δεν γράφω λέξεις σαν…»
Τι είναι η ps [υ]art therapy gallery;
«Ένα υστερόγραφο, μια υποσημείωση, πού και σε τι;». Είναι ένας νέος χώρος που φιλοδοξεί να είναι η συνέχεια και η εξέλιξη της art therapy στην Ελλάδα, από το φορέα Ψυχολογία-Τέχνη.
Ένας νέος χώρος που επιθυμεί να λειτουργήσει ως υστερόγραφο –ps – της Τέχνης. Υστερό-γραφο το οποίο αναδεικνύει την πρώτη γραφή, τη βιωματική διαδικασία του καλλιτέχνη ως πρώτη ύλη, ως όχημα με άγνωστους προορισμούς, απεριόριστες στάσεις, που επιθυμεί το πριν και το μετά για τον ίδιο τον εαυτό, τον καλλιτέχνη, τον θεραπευτή, τον θεραπευόμενο, το έργο.
Η τέχνη της «θεραπείας», η θεραπεία της «τέχνης» απαιτούν την εμπλοκή του ενδιαφερόμενου, του art therapist, του καλλιτέχνη με την ίδια την τέχνη. Αφετηρία η δημιουργία και η διαδρομή που ακολουθεί η σκέψη πριν το τελικό αποτέλεσμα, μετά την τελική «γραφή».
«Η εγγραφή της χειρονομίας, της εκάστοτε ακούσιας ή εκούσιας χειρονομίας, είναι το δικό μας Post Scriptum στην Τέχνη. Μια εγγραφή η οποία θα αποτελέσει έναυσμα αλλά και πειραματικό πυρήνα για τους θεραπευτές της Τέχνης αλλά και τους καλλιτέχνες» λένε οι δημιουργοί της.
Η πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε κραυγάζει για ένα μεγάλο τέλμα. «Απογοητευμένη» η τέχνη, αλλά και προσανατολισμένη όλο και περισσότερο στην κοινωνική της ευθύνη, πειραματίζεται ώστε να «αναγεννηθεί» μέσα από νέες, ανεξάρτητες από την ιστορικότητά της, αισθητικές βάσεις. Αντιμαχόμενη, τις περισσότερες φορές την πολιτική και κοινωνική κατάσταση, τάσσεται με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στη μάχη για επανα-μάγευση του κόσμου, στην επανα-βίωση των φαινομένων, στην αποκάλυψη μιας άρρητης πραγματικότητας, στη δυνατότητα του διαλόγου με τον Άλλο, στην επανασύνδεση με το χαμένο αντικείμενο επιθυμίας.
Η ps[υ]art therapy gallery απαντά στο κυρίως σώμα της κατανάλωσης, της εμπορευματοποίησης της τέχνης με μια υποσημείωση, με ένα υστερόγραφο, γιατί πιστεύει ότι η Τέχνη γίνεται πρωτίστως θεραπεία για όποιον «βυθίζεται» μέσα σ’ αυτήν. Μια θεραπεία που αναδεικνύει τη διαδικασία της σκέψης, της Ιδέας σε γόνιμο εξελικτικό διάλογο με το ίδιο το υποκείμενο και που προάγει/επισημαίνει τη δόμηση, την οργάνωση και την επικοινωνία της διαμέσου του έργου. Η Ιδέα καθίσταται μεταλλασσόμενο υστερόγραφο, εξελικτική διαδικασία μιας διαδρομής που ανασύρει θραύσματα από τον τόπο του ά-λογου, του ανείπωτου, και που αποπειράται να τα οργανώσει, να τα συνθέσει λειτουργώντας θεραπευτικά ως προς τον εαυτό αλλά και το Άλλο.
Η αναγκαιότητα της κατάδειξης αυτής της ζωντανής σχέσης είναι η κινητήριος δύναμη που οδήγησε στη σύλληψη και στην υλοποίηση αυτού του εγχειρήματος: της δημιουργίας τήςps[υ]art therapy gallery, όπου οι διάλογοι μεταξύ τέχνης- ψυχολογίας- φιλοσοφίας- ανθρωπολογίας - κοινωνιολογίας θα μπορούν να παραμένουν ανοικτοί για νέες ιδέες, νοηματοδοτήσεις, συσχετίσεις, εμπνεύσεις, προβληματισμούς, συνειδητοποιήσεις, συγκρούσεις, δημιουργίες.
Οι θεματικές που θα αναπτυχτούν στο μέλλον: Ο καλλιτέχνης ως βιωματικό υλικό | therapy ART brut | SoMA | ART στίγμα Πέραν του Λόγου | Art & Otherness | ART gender | Art process
Σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από υπερπληροφόρηση, το βιβλίο εκφράζει ειρωνικά την ανάγκη των ανθρώπων να δουν κάτι γραμμένο για να πιστέψουν ότι ισχύει.
14°
