Η Χλόη Geitmann - Ακριθάκη επιστρέφει στο Βερολίνο: η τρίτη της ατομική έκθεση στην «Gallery 7», στο Κολωνάκι, είναι ένα ταξίδι, ξανά, σε εκείνη την εποχή που η πόλη λόγω Τείχους ήταν διχασμένη στα δύο. Όπως κι ολόκληρος ο κόσμος, ο μεγάλος, λόγω Ψυχρού Πολέμου, αλλά κι ο μικρόκοσμος. Εκείνος, ο δικός της. Η Χλόη, κόρη της Φώφης και του Αλέξη Ακριθάκη, γεννιέται στο Δυτικό Βερολίνο, επιστρέφει στην Αθήνα για το σχολείο και επιστρέφει πάλι στο Βερολίνο για να σπουδάσει γραφιστική και φωτογραφία. Οι γονείς της είναι ήδη μύθοι, ο ζωγράφος πατέρας και η μητέρα της, ψυχή του «Fofi’s». Ένα μπαρ καταφύγιο και πέρασμα όλου του διάσημου καλλιτεχνικού κόσμου της εποχής. Ενώ λοιπόν το Βερολίνο της πρώιμης παιδικής της ηλικίας είναι μια θολή ανάμνηση, ο φωτογραφικός φακός της νεαρής και ενήλικης πλέον Χλόης της δεκαετίας του ’80, καθώς περιπλανιέται και βιώνει την πόλη λίγο πριν πέσει το Τείχος, αποτυπώνει την έγχρωμη, ηδονιστική και μποέμ πλευρά της: διασκέδαση, εναλλακτικές καλλιτεχνικές ιδέες, κέντρο ανάπτυξης του νέου εύρωστου οικονομικά δυτικού κόσμου, κέντρο αποφάσεων αλλά και κομβικό σημείο, απ’ όπου μετά την πτώση του, όλα ξεκινούν πάλι από την αρχή. Berlin remix. Αυτήν τη θετή της πατρίδα παρουσιάζει στο Κολωνάκι και στην «Gallery 7»: με μόνιμες αναφορές στην οικογενειακή της ιστορία αλλά και τον συλλογικό βίο του Βερολίνου, ο θεατής των εικόνων της είναι σαν να βλέπει μια αυτοβιογραφική απεικόνιση των δύο βίων. Ο ένας είναι αυτός της διχασμένης και μετέπειτα ενωμένης πόλης. Μέσα από τη ματιά του άλλου, αυτήν της Χλόης που θα επιστρέφει για πάντα εκεί, ως αναφορά στο παρελθόν της. Ασχέτως εάν σήμερα ζει μόνιμα στην Πράγα αλλά και επισκέπτεται τακτικά την Αθήνα, το Βερολίνο και η Χλόη Ακριθάκη θα παραμένουν ενωμένοι. Σαν ένας ομφάλιος λώρος που δεν πρόκειται να κοπεί ποτέ. Η A.V. μίλησε μαζί της, στην «Gallery 7». «Ωχ, δεν είπες πως θα φωτογραφηθώ κιόλας, ώστε να φορέσω κάτι για την περίσταση, που ήρθα με τα ριγέ και την πουκαμίσα». Της είπα πως είναι μια χαρά, κόνσεπτ εικόνας και λέξεων θα είναι: «Καθώς η Χλόη στήνει τις φωτογραφίες της, μιλάμε για τη ζωή της και φυσικά περί ανέμων, υδάτων και άλλων αστικών δαιμονίων»! Είπε, ναι, τώρα ναι, πάμε!
Υπάρχει η ταινία «Αντίο, Βερολίνο» του Φατίχ Ακίν. Εσύ μοιάζεις σαν να μην έχεις πει ποτέ «Αντίο, Βερολίνο», ενώ δεν μένεις πια εκεί.
Μένω πολύ κοντά στο Βερολίνο, στην Πράγα, και το επισκέπτομαι πολύ συχνά. Έχω φίλους, οικογένεια, αναμνήσεις, και μου αρέσει πάρα πολύ η πόλη.
Πώς βρέθηκες στην Πράγα;
Πολύ συμπαθητική ιστορία. Γνώρισα τον άντρα μου στο εστιατόριο της μητέρας μου φυσικά. Και στο πρώτο μας ραντεβού, για καφέ στο Βερολίνο, του είπα ότι θα πήγαινα εκδρομή με μια συμφοιτήτριά μου στην Πράγα. Επειδή δεν είχαμε λεφτά, θα παίρναμε το τρένο το βράδυ και θα γυρίζαμε το άλλο βράδυ. Εκείνος μου χάρισε έναν οδηγό, guide, αλλά αρχιτεκτονικής της Πράγας. Πήγα στην Πράγα, λοιπόν, κι έλεγα στη φίλη μου: «Τι ωραίο μέρος! Εδώ θέλω να ζήσω!». Έναν χρόνο μετά κι ενώ έχουμε αποφασίσει να παντρευτούμε, μου λέει ο άντρας μου: «Μου προτείνουν να πάω στην Πράγα. Εσένα σου άρεσε». «Ναι», του λέω, «φύγαμε». Πήγαμε για δυόμισι χρόνια κι έχουμε μείνει 23.
Επιστρέφεις στο Βερολίνο μέσω Αθήνας και της έκθεσής σου. Ποιο είναι το θέμα των φωτογραφιών σου;
Οι περισσότερες από τις εικόνες είναι ένα κολάζ, μια μίξη φωτογραφιών σημερινών με φωτογραφίες που είχα βγάλει ως φοιτήτρια στο Βερολίνο. Πριν πέσει το Τείχος, την εποχή που πέφτει το Τείχος και λίγο μετά, δηλαδή από τέλη του ’80 μέχρι το ’91. Προσπάθησα να εντοπίσω το σημείο που είχα βγάλει αυτές τις φωτογραφίες και να φωτογραφίσω εκ νέου την περιοχή όπως είναι τώρα. Η μητέρα μου έφυγε πριν από ενάμιση χρόνο, και κατά κάποιο τρόπο η έκθεση είναι αφιερωμένη και σε κείνη, γιατί έχω φωτογραφίες από την εποχή του «Fofi’s».
Γιατί πάντα το Βερολίνο; Τι ψάχνεις να βρεις; Μήπως τον παλιό σου εαυτό με διαφορετική σήμερα ματιά;
Σίγουρα. Γενικώς στη δουλειά μου πάντα κοιτάζω το παρελθόν, τον χρόνο που έχει περάσει, από πού έρχομαι, ποιοι είμαστε, τι έχει γίνει… Ορισμένες από τις φωτογραφίες της έκθεσης αποτυπώνουν αυτή την κίνηση, την αλλαγή, τον χρόνο που περνάει. Νομίζω πως μας απασχολεί όλους το πέρασμα του χρόνου. Πώς ξαφνικά έχουν περάσει 30 χρόνια!
Κινείσαι τοπογραφικά στο μεταιχμιακό κομμάτι του Βερολίνου; Ανάμεσα σε Ανατολικό και Δυτικό;
Τα περισσότερα έργα είναι τοποθετημένα εκεί, πάνω στη νεκρή ζώνη του Τείχους. Και σήμερα, σε μερικά σημεία δεν ξέρει κανείς ότι εκεί υπήρχε το Τείχος, δεν υπάρχουν ίχνη του. Το όριο δεν είναι πια διακριτό, εκτός κι αν ήξερες καλά την πόλη. Για κάποιον που πηγαίνει για πρώτη φορά στην πόλη είναι δύσκολο να καταλάβει πού ήταν αυτή η διαχωριστική γραμμή.
Το Βερολίνο που θυμάσαι από την εφηβεία σου, τη δεκαετία του ’80, πόση σχέση έχει με το Βερολίνο του σήμερα;
Το Βερολίνο ήταν σαν μια μεγάλη οικογένεια. Ήμασταν περικυκλωμένοι και περιχαρακωμένοι σε ένα περιβάλλον από το οποίο δεν μπορούσαμε να φύγουμε. Μάλλον, μπορούσαμε να φύγουμε, αλλά κανείς δεν είχε την ανάγκη να φύγει. Τα είχαμε όλα μέσα σε αυτό το «νησάκι». Φυσικά τις τέχνες τις προωθούσαν πολύ, οπότε είχαν συγκεντρωθεί καλλιτέχνες κάθε τέχνης από όλον τον κόσμο. Σε μικρή κλίμακα βέβαια. Τώρα έχει αλλάξει το Βερολίνο. Είναι μια τεράστια πόλη, ωστόσο ακόμη πολύ δημιουργική. Ίσως να μην είναι πλέον τόσο φιλική για τους νέους καλλιτέχνες, γιατί έχει ακριβύνει, αλλά και πάλι είναι οικονομικότερο, σε σχέση με το Λονδίνο. Σίγουρα ζεις πολύ καλύτερα σαν φοιτητής στο Βερολίνο.
Εκείνα τα χρόνια στο Βερολίνο τα νοσταλγείς; Μποέμ, γνώση, γνωριμίες, ελευθερία…
Όχι. Είμαι πολύ τυχερή που μπόρεσα να ζήσω έτσι, να γνωρίσω όλους αυτούς τους ανθρώπους, αλλά δεν νοσταλγώ.
Είχες συναίσθηση ποιοι ήταν οι άνθρωποι που γνώριζες; Για παράδειγμα, ο Μάρτιν Κίπενμπέργκερ ή ο Μπόουι;
Εντάξει, ο Κίπενμπέργκερ ήταν πολύ φίλος της μητέρας μου. Τον Μπόουι δεν τον είχα δει στο «Fofi’s», αλλά είχαμε πάει σε συναυλία του με τη μητέρα μου, κι εγώ, περίπου 12 χρονών, ντρεπόμουν, γιατί εκείνη χόρευε!
Είναι ευχή και κατάρα να είσαι κόρη του Ακριθάκη;
Δεν είναι καθόλου κατάρα. Είναι μεγάλη τύχη. Έχει βέβαια πολλή δουλειά. Το γεγονός ότι ήμουν κόρη του Ακριθάκη με συγκράτησε πολλά χρόνια από το να ασχοληθώ με την τέχνη. Σκεφτόμουν ότι ένας καλλιτέχνης στην οικογένεια είναι αρκετός…
Από φοβία μη συγκριθείς με τον πατέρα;
Υπάρχουν δύο τινά. Ή θα σε συγκρίνουν ή θα έρθουν όλοι, γιατί είσαι η κόρη του πατέρα σου. Πρέπει κανείς να ζήσει με αυτό. Μια τρίτη επιλογή ήταν να σερβίρω καφέ ή να δουλέψω σε μία εταιρεία. Τα έχω κάνει και τα δύο.
Αλήθεια, τι έχεις κάνει πριν γίνεις καλλιτέχνης;
Έχω μεγαλώσει τα παιδιά μου. Συνειδητή επιλογή. Ίσως επειδή προέρχομαι από μια οικογένεια πιο «χαλαρή», τελικά έκανα ακριβώς το αντίθετο. Φυσιολογικό. Έχω σπουδάσει οπτική επικοινωνία. Έχω δουλέψει σε μια από τις μεγαλύτερες διαφημιστικές εταιρείες στο Βερολίνο. Έχω κάνει lay out σε περιοδικά στην Πράγα, έχω ασκήσει τη γραφιστική. Έχω δουλέψει με τον Χρήστο Ιωακειμίδη σε εκθέσεις που είχε κάνει στο Βερολίνο. Έχω σερβίρει στο «Fofi’s», έχω πλύνει ποτήρια, έχω σπάσει πάρα πολλά ποτήρια.
Ας επιστρέψουμε στη δουλειά σου. Μοιάζεις σαν να πουσάρεις τα όρια ανάμεσα στο αληθινό και το ψεύτικο, ανάμεσα στο αναλογικό και το digital, ανάμεσα στο χθες και το σήμερα. Τι είναι αυτό που επιδιώκεις με τη δουλειά σου;
Δεν το επιδιώκω, έτσι μου βγαίνει. Μπορεί αύριο να γυρίσω αποκλειστικά στην αναλογική μαυρόασπρη φωτογραφία, που την εμφανίζεις μόνος σου.
Ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, ανάμεσα στο τώρα και το κάποτε, ανάμεσα σε σένα όπως υπήρξες τότε και εσένα σήμερα όπως ξανακοιτάς την πόλη, τι πιστεύεις ότι αλλάζει πιο γρήγορα; Οι άνθρωποι ή η πόλη;
Όταν αλλάζει η πόλη, αλλάζουν και οι άνθρωποι, αναγκάζονται να συμβαδίσουν.
7°
