Η ζωγραφική της Σοφίας Παπαθανάση έχει κάτι Beatle-ικό!

Σε Αθήνα, Λίβερπουλ, Νέα Υόρκη, ίδια είναι η μοναξιά. Από τον Σαίξπηρ έως τον Κρις Άιζακ, από την «Τρικυμία» έως το «Blue Hotel», από το «Είμαστε φτιαγμένοι από την ύλη των ονείρων» ως το «on a lonely highway», οι ήρωες της Σοφίας Παπαθανάση είναι βαθιά μοναχικοί. Οι μεγάλοι. Αλλά και οι μικροί, οπότε να και ο Σάλιντζερ: «Το Φοιβάκι δεν είπε τίποτα για κάμποση ώρα».

Κάποιοι σε κοιτάζουν, άλλοι αποφεύγουν τη συνομιλία μαζί σου. Ρεμβάζουν στοχαστικά, παραμένουν ακίνητοι ή καθηλωμένοι από μια θέα. Ή κάνουν πως κοιτούν, στην πραγματικότητα παραμένουν παγιδευμένοι στην αγωνία τους. Όποια κι αν είναι αυτή.

Εικαστική γλώσσα ποιητική, ακρυλικά, παστέλ, ενορχήστρωση καμβά σαν εικονογραφημένη αφήγηση, αλλά με μια πιο προσεκτική ματιά, εντοπίζεις την εξπρεσιονιστική ρωγμή: η πόλη, οι δρόμοι, τα μπαλκόνια ή τα σαλονάκια ως πεδία προσμονής ή αδιόρατης ανησυχίας. Αυτή η «Αέναη Πόλη» της Παπαθανάση είναι μια εκδοχή της Αθήνας αλλά και του Λίβερπουλ, εκτός από τον Κρις Άιζακ υπάρχουν και οι Beatles: «all the lonely people, where do they all come from»,  το αστικό περιβάλλον είναι οικείο αλλά και ξένο ταυτόχρονα, αντιφατικό, μελαγχολικό μα και την ίδια ώρα βαθιά ηδονικό.

Η Παπαθανάση, βέβαια, διαλέγει-επικεντρώνει σε ήρωες ανθρώπους σε χρόνο λυπημένου ενεστώτα. Και που πιθανόν προσμένουν ένα παρηγορητικό μέλλον. Πλάσματα αέρινα, γοητευτικά, ξαφνικά μοιάζει να ξεγλιστρούν από τον γυάλινο κτιριακό κόσμο που τα περιβάλλει, γυρίζοντας πίσω σε όνειρα ή προσδοκώντας ένα αύριο όπου το διπλό κρεβάτι του «Blue Hotel» μπορεί να γεμίσει από φιλιά ή μια αγνή φιλία. Who Kows! Αλλά για τους ενήλικους. Γιατί στους πίνακές της, εκτός από κυρίες μιας κάποιας ηλικίας, υπάρχουν και παιδιά. Που επηρεάζουν αλλά και επηρεάζονται από τη «συμπεριφορά της ενήλικης πόλης», καθώς είναι μια εποχή κρίσιμων αλλαγών στις ζωές όλων τους. Ανθρώπων και άστεως, συναισθημάτων και μνήμης, ελπίδας και επαναφοράς σε μια φυσιολογικότητα.

Αξίζει να ανηφορίσετε στον «Αστρολάβο»: η ζωγραφική της Παπαθανάση όπως αποτυπώνει την «Αέναη Πόλη» θυμίζει τόσο Αθήνα του σήμερα! Σκέψου, ας πούμε, κάπου σ' ένα καφέ στην Κυψέλη ένα κορίτσι να διαβάζει την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ, ενώ ταυτόχρονα στη Νέα Ερυθραία ένα αγόρι περιμένει ν' ανάψει το πράσινο. Για κάπου. Σαν τον Χόλντεν: «Μιλάμε, χιλιάδες παιδάκια, κι εκεί γύρω να μην είναι κανείς -κανένας μεγάλος, λέω δηλαδή- μονάχα εγώ».

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση στο Guide της Athens Voice