Εικαστικα

«Το ψέμα της σάρκας»

Ποθούμε το σώμα όσο είναι ακμαίο. Και μετά;

27.05.2013, 17:42
Δήμητρα Γκρους
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

Μουσικη Γ.Τ.Κ.: Ο ΛΕΞ το ‘δωσε πάλι για την κουλτούρα

Τάνια Σκραπαλιώρη

Οι αρετές του 21ου αιώνα: Ενσυναίσθηση, η πιο μαγική μορφή επικοινωνίας

Ελλαδα 1o Forum Athens Voice: 10 πράγματα που μάθαμε για την Ενσυναίσθηση

Δήμητρα Γκρους

The Writers Sessions: Αφιέρωμα στον Κουεντίν Ταραντίνο

More in Culture The Writers Sessions από τον Voice 102.5: Live και συζήτηση για τον Κουέντιν Ταραντίνο

A.V. Team

Στην έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Το ψέμα της σάρκας» έργα που εξυμνούν το κάλλος του γυμνού γυναικείου σώματος πλαισιώνουν τα έργα του Γάλλου ζωγράφου Jean Rustin, στα οποία κυριαρχεί ο πάσχων άνθρωπος. Δύο διαφορετικές προσεγγίσεις απέναντι στην τραγικότητα της θνητότητας, η ομορφιά αντιπαραβάλλεται με την ασχήμια, τον πόνο, την αρρώστια, την παρακμή του σώματος και του πνεύματος. Δύο διαφορετικοί κόσμοι. Η Ντανιέλα Σταματιάδη, μία εκ των καλλιτεχνών, εξηγεί...

«Η έκθεση περιστρέφεται γύρω από τον Jean Rustin, έναν από τους πιο αγαπημένους καλλιτέχνες του ιδιοκτήτη του μουσείου Φρυσίρα και γνωστό συλλέκτη Βλάσση Φρυσίρα. Στα δικά μου μάτια, ο Rustin στο σύνολο των έργων του πραγματεύεται την προχωρημένη ηλικία και τη φθορά που τη συνοδεύει. Τη φθορά της σάρκας, την απόγνωση των γηρατειών, τη μοναξιά και τη χαμένη αλλά πάντα ποθητή σεξουαλικότητα. Οι μορφές του Rustin γκρεμίζουν την αφελή αυταπάτη της αιωνιότητας και της αφθαρσίας, ασθένεια απο την οποία πάσχουμε πολλοί.

Ο κ. Φρυσίρας αποφάσισε να πλαισιώσει τον Rustin με 30 ακόμα καλλιτέχνες με έναν ευρηματικό, έξυπνο και ειρωνικό τρόπο. Μας ζήτησε ένα φόρο τιμής στη νεότητα, την ομορφιά του γυναικείου σώματος, τον αισθησιασμό. Το αποτέλεσμα είναι μια υπέροχη αντιπαράθεση που καταλήγει στο χλευασμό της εξάρτησής μας απο το όμορφο σώμα και τις, αντίθετα με τις προσδοκίες μας, περιορισμένες του προοπτικές.

Ακριβώς αυτό προσπάθησα να δείξω στο έργο που παρουσιάζω στην έκθεση. Στόχος μου είναι, χρησιμοποιώντας μία γυναίκα-σύμβολο, να σχολιάσω την εμμονή στη νεότητα και κατ’ επέκταση το φόβο της φθοράς. Το γυναικείο σώμα που λατρεύεται –σαφώς όχι τυχαία– όσο παραμένει σφρηγιλό και σεξουαλικά υποσχόμενο, έχει πεπερασμένο χρόνο. Όσο και να πασχίζουμε να το κρατήσουμε άφθαρτο, νεανικό και ποθητό, ο χρόνος αργά και σταθερά μας απογοητεύει. Θα φτάσουμε όλοι στον Rustin».