Η έκθεση «Εαυτούς και Αλλήλους» που διοργανώνει το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης στήθηκε με έργα της συλλογής του σημαντικού σκηνογράφου και ενδυματολόγου
Λάδια, σχέδια, γλυπτά, χειρόγραφα και φωτογραφίες, προσωπογραφίες κατά κύριο λόγο, 400 συνολικά έργα από τη συλλογή του Διονύση Φωτόπουλου παρουσιάζονται στο Μέγαρο Εϋνάρδου κάτω από τον τίτλο «Εαυτούς και Αλλήλους». Η έκθεση περιλαμβάνει τις «εικόνες ζωής» του Δ. Φωτόπουλου, της «δικής του Πινακοθήκης Σύγχρονης Τέχνης» σύμφωνα με το διευθυντή του ΜΙΕΤ, Διονύση Καψάλη. Πρόκειται για έργα φίλων και ανθρώπων που ο Δ. Φωτόπουλος «αγάπησε μέσα από την τέχνη του», όπως –μεταξύ άλλων– των Θ. Απάρτη, Δ. Διαμαντόπουλου, Φ. Κόντογλου, Γ. Μπουζιάνη, Γ. Παππά, Γ. Μόραλη, Γ. Τσαρούχη, L. De Nobili, Ν. Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Γ. Λάππα, Τ. Μαντζαβίνου, Γ. Μαυροΐδη, Μ. Μπιτσάκη, Χ. Μπότσογλου, Δ. Μυταρά, Θ. Παπαγιάννη, Ε. Σακαγιάν, Ν. Στεφάνου, Β. Φωτόπουλου, Γ. Ψυχοπαίδη.
Λάδι σε ξύλο, Βασίλης και Διονύσης Φωτόπουλος
Ο πυρήνας της έκθεσης προσδιορίζεται από τον ίδιο τον Δ. Φωτόπουλο στο σημείωμά του στον ομότιτλο κατάλογο: «Είναι οι φίλοι, είναι εκείνες οι φυσιογνωμίες των ανθρώπων που συνάντησες ή ονειρευόσουν να συναντήσεις, τα βλέμματά τους που έλεγαν πολλά, είναι οι ιδέες που αναστατώνουν το μυαλό και που σπρώχνουν στην αναζήτηση καινούριας οπτικής στη ζωή και στην τέχνη, είναι η διαφώτιση, οι αγώνες για έναν καλύτερο κόσμο, για μια καλύτερη πατρίδα, για ελευθερία, για πιο τρελά όνειρα. Είναι οι δάσκαλοι μέσα κι έξω απ’ τη Σχολή, οι τυχαίες συναντήσεις με ελεύθερα μυαλά, είναι οι διαφωνίες με τους συμμαθητές, είναι η χαρά του ανοίγματος της σκέψης, το όνειρο του έρωτα, η συμπόρευση της φιλίας, η ποίηση και η μουσική. Ήμουνα τυχερός γιατί τα είχα όλα αυτά, έκανα ό,τι μπορούσα, ο καθένας άξιος της μοίρας του».
Ο Διονύσης Καψάλης, προλογίζοντας τον συνοδευτικό κατάλογο, συμπληρώνει: «Αυτή, είπα μέσα μου, είναι η δική του Πινακοθήκη Σύγχρονης Τέχνης, οι εικόνες της δικής του ζωής, μιας ζωής που αναλώθηκε ευφρόσυνα στην υπόθεση της ομορφιάς και ευλογήθηκε με τη φιλία πολλών σπουδαίων ανθρώπων, πρεσβύτερων, ομηλίκων και νεοτέρων, που στάθηκαν και είναι ακόμα οι χορηγοί της δικής μας δόξας. Ίσως μέσα από τις εικόνες αυτές, τις αυτοσχέδιες περιστασιακές και τις άλλες, τις επισημότερες, τις παιγνιώδεις αλλά και τις πιο σοβαρές, τις αυτοπροσωπογραφίες, τις ετεροπροσωπογραφίες και τις αλληλοπροσωπογραφίες, διαπιστώσουμε ότι εντέλει πραγματοποιήθηκε, χωρίς να το καταλάβουμε, μια δική μας εδώ, σ’ αυτή τη γωνιά του κόσμου, μικρή ελληνική αναγέννηση, μια δημιουργική δίνη φιλίας που συνεπήρε “εαυτούς και αλλήλους”, ώσπου μας ξέβρασε, τριάντα χρόνια μετά, μουδιασμένους και σχεδόν αποσυνάγωγους, στην άλλη όχθη του χρόνου, εκεί όπου φοβόμαστε πως έχουν κιόλας αρχίσει να βαθαίνουν οι ίσκιοι της φθοράς στα χορταριασμένα μονοπάτια».
Τέλος, στον επίλογο του καταλόγου, ο Ν. Π. Παΐσιος σημειώνει: «Ο προσεκτικός επισκέπτης, τόσο της έκθεσης όσο και του καταλόγου, θα καταλάβει ότι κρατάει στα χέρια του μια κρυπτική αυτοβιογραφία. Ο Εαυτός και οι Άλλοι του τίτλου γίνονται ένα, και ο Φωτόπουλος, αυτοβιογραφούμενος μέσα από τους Άλλους, καταλήγει, όχι στο αναμενόμενο “ιδού εγώ”, αλλά σε ένα απείρως ισχυρότερο “ιδού ημείς”. […] Γιατί ο Εαυτός και οι Άλλοι ορίζουν τελικά ολόκληρη τη ζωή του, μια ζωή ταγμένη στην Τέχνη».
11°
