Face Forward... into my home

Πρόκειται για μια έκθεση εστιασμένη σε ιστορίες ανθρώπων που αναγκάστηκαν να αφήσουν την πατρίδα τους και προσπαθούν να ξαναχτίσουν τη ζωή τους στην Ελλάδα. Μέσα από βιωματικά εργαστήρια αφήγησης οι πρόσφυγες, με έναυσμα έργα σύγχρονων καλλιτεχνών της συλλογής του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, αφηγήθηκαν τις προσωπικές τους ιστορίες οι οποίες καταγράφηκαν και μαζί με τα πορτρέτα τους θα παρουσιαστούν σε έκθεση. Με αυτόν τον τρόπο το ΕΜΣΤ, σε συνεργασία της Ύπατης Αρμοστείας του OHE για τους Πρόσφυγες, μας συστήνει τα πρόσωπα πίσω από τους αριθμούς (και τις αναλύσεις). Μια ιδέα που πιστεύουν ότι, γνωρίζοντας τα πρόσωπα (και τις ιστορίες τους), θα διευκολύνει ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι οι πρόσφυγες, όποια κι αν είναι η χώρα καταγωγής τους, όσο δύσκολες καταστάσεις κι αν αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν, είναι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε κοινές επιθυμίες, κοινά όνειρα και κοινές αγωνίες για το μέλλον.

Ιδέα-Υλοποίηση: Μαρίνα Τσέκου (Επιμελήτρια Εκπαίδευσης ΕΜΣΤ), Γιάννης Βασταρδής (Φωτογράφος)

Αποσπάσματα από τις διηγήσεις των προσφύγων

Dabbas, 24 ετών, ΣΥΡΙΑ

Κοσμάς Σταθόπουλος

«[...] Απ' όσα έργα είδα, το αγαπημένο μου είναι ενός έλληνα καλλιτέχνη, του Αλέξανδρου Γεωργίου¹, το οποίο συνδέεται κατά κάποιον τρόπο με την αρχαία Ελλάδα· δείχνει τον Παρθενώνα. Όταν το είδα, σκέφτηκα ένα ελληνικό τραγούδι που όταν το ακούω, συγκινούμαι πολύ. Τους στίχους τούς καταλαβαίνω πολύ λίγο, αλλά η μελωδία είναι παραδοσιακή, σαν να προέρχεται από τα παλιά τα χρόνια, και αυτό μου αρέσει πολύ. Μου έχουν πει ότι είναι παραδοσιακό κρητικό και αναγνωρίζω ότι υπάρχουν πολλά κοινά μουσικά όργανα ανάμεσα σε αυτό και στην παραδοσιακή μουσική της Συρίας. [...] Το τραγούδι, λοιπόν, που μου έφερε στο μυαλό το έργο του Γεωργίου, το τραγουδάει ο Νίκος Ξυλούρης και είναι o Αποχαιρετισμός²...».

1 Αναφέρεται στο έργο Αθήνα, «Παρθενώνας», 2007-2008.
2 Πρόκειται για απόσπασμα από τον «Ερωτόκριτο», με στίχους του Βιτσέντζου Κορνάρου, μελοποιημένο από τον Χριστόδουλο Χάλαρη.

Amin, μαθητής, ΙΡΑΝ

Κοσμάς Σταθόπουλος

« [...] Όλη η οικογένειά μου, και από τη μεριά του πατέρα μου και από τη μεριά της μητέρας μου, όλοι παίζουν μουσική. Η μαμά μου ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική και τον χορό. Έτσι πρωτόμαθα κι εγώ, βλέποντας τους γονείς μου να παίζουν. Στο Ιράν, λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζαμε, δεν μπορούσα να παρακολουθήσω κανονικά μαθήματα σε κάποιο ωδείο. Εδώ όμως, χάρη στον Κωνσταντίνο, μπορώ. Η μουσική είναι η ζωή μου, μου δίνει δύναμη. Όπως φορτίζουμε τις μπαταρίες με το ηλεκτρικό ρεύμα, έτσι κι εγώ παίρνω ενέργεια από τη μουσική. Το όνειρό μου για το μέλλον μου είναι να γίνω τραγουδιστής...».

Reem, 26 ετών, ΣΥΡΙΑ

Κοσμάς Σταθόπουλος

« [...] έχω τον προσωπικό μου χώρο όπου ηρεμώ και αισθάνομαι ασφάλεια. Ακόμα και αν αυτόν τον χώρο δεν τον θεωρώ σπίτι μου –για μένα σπίτι είναι μόνο εκεί που βρίσκεται η μητέρα μου– εκεί, μετά από τόσες δύσκολες καταστάσεις που πέρασα, καταφέρνω να ονειρεύομαι. Όνειρό μου είναι να μπορέσω να τελειώσω τις σπουδές μου και να αποκτήσω ένα κοριτσάκι που θα το ονομάσω Μεριέμ, το όνομα της Παναγίας...».

Daas, 28 ετών, ΣΥΡΙΑ

Κοσμάς Σταθόπουλος

«[...] Ο λόγος για τον οποίο δεν μου αρέσουν οι αποχωρισμοί είναι ότι στη Συρία έχασα τη μητέρα μου και πολλούς στενούς μου φίλους, άτομα που εμπιστευόμουν και που μπορούσαν να με στηρίξουν. Δεν θέλω να χάνω άλλους ανθρώπους από τη ζωή μου και, όταν στον δρόμο βλέπω οικογένειες, συγκινούμαι και ένα δάκρυ κυλάει από τα μάτια μου...».

Zainab, 16 ετών, ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ

Κοσμάς Σταθόπουλος

 
«[...]  Όπως η καλλιτέχνις μιλάει στο έργο της για τα όνειρα, έτσι κι εγώ έχω τα να δικά μου όνειρα, έχω τους δικούς μου στόχους. Προσπαθώ τελειώσω τις σπουδές μου, είτε εδώ στην Ελλάδα είτε σε μια άλλη χώρα, και όταν τις τελειώσω, τότε θα αποφασίσω τι ακριβώς θα κάνω. Πάντως, θέλω να γίνω μια γυναίκα χρήσιμη για την κοινωνία, για το περιβάλλον και για όλον τον κόσμο, για όλες τις χώρες...».

Carlos, 24 ετών, ΣΥΡΙΑ

«[...] Ένας καλλιτέχνης έχει τη δυνατότητα να "συναντιέται", μεταφορικά, με άλλους ανθρώπους, μέσω των ιδεών που το έργο του μεταδίδει. Στη Συρία σπούδασα Υποκριτική για έναν χρόνο και μετά Φιλοσοφία, επίσης για έναν χρόνο. Προτιμώ την Υποκριτική επειδή είναι μια μορφή τέχνης. Μέσω της τέχνης, η φωνή σου μπορεί να φτάσει σε πολλούς ανθρώπους και πολλούς τόπους. Μπορείς να κάνεις κριτική ανάλυση σε διάφορα κοινωνικά ζητήματα και να συμβάλλεις με θετικό τρόπο να λυθούν κοινωνικά προβλήματα...»

Το Face Forward... into my home σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από το ΕΜΣΤ με τη συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του OHE για τους Πρόσφυγες (UNHCR) και με τη χρηματοδότηση της Πολιτικής Προστασίας και Ανθρωπιστικής Βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ECHO), στο πλαίσιο του προγράμματος ESTIA (στήριξη έκτακτης ανάγκης για την ένταξη και τη στέγαση) που παρέχει αξιοπρεπή στέγαση και οικονομική στήριξη σε χιλιάδες πρόσφυγες και ανθρώπους που ζητούν άσυλο στην Ελλάδα.

---

Δείτε πληροφορίες για την έκθεση στο Guide της Αthens Voice