Η Φωτεινή Καριωτάκη επέλεξε να πιούμε έναν «ήσυχο» καφέ στο σαλόνι του σπιτιού της και όχι στο εργαστήριο. Ο λόγος ήταν απλός: είχαμε ήδη περάσει πολύ ώρα «καμαρώνοντας» τα έργα στημένα στη γκαλερί λίγες μέρες πριν τα εγκαίνια οπότε θα μπορούσαμε ήρεμα και αποστασιωποιημένα να μιλήσουμε για αυτά διατηρώντας την εικόνα στο μυαλό μας…
Καθημερινότητα
Αρκετά αφηρημένη έννοια για μένα θα έλεγα. Υπάρχουν πολλών ειδών καθημερινότητες που εξαρτώνται πάντα από το πόσο θετικοί ή αρνητικοί είμαστε απέναντι στα πράγματα που μας συμβαίνουν και τις διαφορετικές συναισθηματικές καταστάσεις στις οποίες βρισκόμαστε. Μπορεί η καθημερινότητά μου να είναι υπέροχη και τα μικρά της πράγματα να μου είναι αρκετά, αλλά μπορεί και να είναι ένας εφιάλτης που να περιμένω πότε θα ξυπνήσω για να τελειώσει.
Έμπνευση
Η μαγική στιγμή της σύλληψης μιας ιδέας. Συνήθως ξέρω αν η ιδέα αξίζει να πραγματοποιηθεί από τη στιγμή της σύλληψής της και όταν αυτό συμβαίνει μου προκαλεί ενθουσιασμό και ένα είδος μοναχικής ευτυχίας με την έννοια ότι για λίγες ώρες τίποτα εξωτερικό δεν με αγγίζει και το μόνο που χρειάζομαι είναι να έχω λίγη ησυχία για να σχεδιάσω και να καταγράψω την ιδέα όσο πιο λεπτομερώς γίνεται για να μην χάσω τη στιγμή. Δε ξέρεις πότε θα συμβεί αυτό και μπορεί να συμβεί οπουδήποτε και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Το γλυπτό-εγκατάσταση σε εξωτερικό χώρο του Bruce Nauman με τίτλο “Square Depression” που υλοποιήθηκε το 2007 για το Sculpture Muenster 07. Το έργο είναι ουσιαστικά μία αντίστροφη πυραμίδα με την κάθε πλευρά της 20 μέτρα και την «κορυφή» της 5 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Κατασκευασμένο από εκτυφλωτικά λευκό τσιμέντο που σου δίνει την αίσθηση μαρμάρου σε προκαλεί να περπατήσεις προς το βάθος της πυραμίδας και όταν το κάνεις σου δημιουργείται ένα είδος μουδιάσματος και η αίσθηση του απόλυτου κενού, μοναξιάς, εγκλωβισμού χωρίς όμως την αίσθηση του δυσάρεστου. Είναι μια μελέτη για τις τυπικές ιδιότητες του χώρου, την προοπτική και το σημείο φυγής, που όμως στην ουσία είναι η κατασκευή μιας ψυχολογικής κατάστασης κάτω από το σημείο φυγής. Πραγματικά αξίζει να βιώσει κάποιος αυτό το έργο. Εκτός του ότι σου προκαλεί ένα παράξενο συνδυασμό συναισθημάτων, ασκεί ένα τέτοιο μαγνητισμό επάνω σου που σε κάνει να μη θέλεις να φύγεις.
Ένας τεράστιος κόσμος, μια μεγάλη παγκόσμια παρέα, με τρομερό ενδιαφέρον αλλά πολύ κλειστή και κάπως συντηρητική στις ιδέες και στις αποφάσεις. Όλοι εμείς που κολυμπάμε στο δικό μας κόσμο της τέχνης και η τέχνη είναι η ζωή μας κρατιόμαστε σε απόσταση ασφαλείας. Ο δικός μας artworld είναι πιο συμπαθητικός και σίγουρα πιο ανθρώπινος. Πρέπει να πω βέβαια ότι επηρεάστηκα αρκετά από το βιβλίο της Sarah Thornton “Seven Days in the Art World” όπου περιγράφει με «ανατριχιαστικές» λεπτομέρειες τις εμπειρίες της από επτά σημαντικές παγκοσμίως πτυχές του θέματος και καταφέρνει να σε κάνει να ταυτιστείς μαζί της. Πολύ ενδιαφέρον και σοκαριστικά αποκαλυπτικό.
Αγαπημένη προσωπική στιγμή
Οι πιο αγαπημένες νομίζω είναι κοντά στη θάλασσα σε κάποια αγαπημένη παραλία το καλοκαίρι αργά το απόγευμα. Δε μπορώ να διαλέξω μία.
Σημαντικό επαγγελματικό γεγονός
Υπήρξε πολύ σημαντική η συμμετοχή μου στο project “SAMKURA” (2011-12) που είχε ως χώρα εκκίνησης την Ιρλανδία και συγκεκριμένα την περιοχή Donegal που είναι η τελευταία άκρη στα βορειοδυτικά της και συμπεριλάμβανε καλλιτέχνες από την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Γεωργία και την Αρμενία. Οι καλλιτέχνες ταξίδεψαν για δύο χρόνια ο ένας στον τόπο του άλλου, εργάστηκαν ατομικά ή ομαδικά και δημιούργησαν έργα τα οποία παρουσιάστηκαν τον Οκτώβριο του 2012 στην έκθεση «Samkura – Περιπλάνηση» στο Κρατικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη με επιμέλεια της Μαρίας Τσαντσάνογλου. Προσωπικά, έζησα και δούλεψα τα δύο τελευταία καλοκαίρια στην Ιρλανδία όπου η εμπειρία μου ήταν εξαιρετική και πολυσήμαντη και τα αποτελέσματά της μπορώ να πω ότι ακόμα τα απολαμβάνω.
Αγαπημένο μέρος στην Αθήνα
Η Διονυσίου Αεροπαγείτου και η ευρύτερη περιοχή. Πριν από πολλά χρόνια, είχα την τύχη να φιλοξενηθώ για μερικές μέρες σε ένα σπίτι σ’ αυτό το δρόμο. Ήταν καλοκαίρι και μου φαινόταν ότι ήμουν στον παράδεισο. Δε θα το ξεχάσω ποτέ.
Τι κάνει ένα μέρος αγαπημένο? Το τι και πότε έχεις ζήσει εκεί, το ότι όταν το σκέφτεσαι χτυπάει η καρδιά σου γρήγορα και νοιώθεις μια γλυκιά νοσταλγία και το ότι όταν βρίσκεσαι εκεί είναι κάποιες στιγμές που θέλεις να σταματήσει ο χρόνος. Ένα τέτοιο μέρος είναι το Οροπέδιο Λασιθίου στην Κρήτη και κάποια σημεία στη Ν.Υόρκη.
Αγαπημένο μότο σου
Το τελευταίο αγαπημένο μου μότο που επαναλαμβάνω με πάθος σε κάθε ευκαιρία είναι το «Δε θα μας πατήσουν αυτοί...»
17°
