Ο Διογένης Παπαδόπουλος αγαπά το κίτρινο χρώμα

Yellow Pages: ο τέταρτος κύκλος ολοκληρώθηκε. Κι ο ζωγράφος από την Ξάνθη μας μιλά για το τι θα πει να πίνεις καφέ στο ξανθιώτικο ντίσκο καφενείο Ντίλι- Ντίλι, μέσα να μπαίνει η P.J. Harvey και μετά να πηγαίνεις στο στούντιο για να συναντήσεις και τις υπόλοιπες Μούσες.

Σαν γράμματα ολιγόλογα εικονογραφημένα και σταλμένα από το Κιότο. Μα ζεις στην Ξάνθη. Σαν ωχρά χρυσάνθεμα Θράκης επομένως, και συγχαρητήρια για τη δουλειά σου. Η οποία δουλειά σου σε τι και σε πόσους κύκλους χωρίζεται; Σε παρακολουθώ στο Behance και δυσκολεύομαι να σε κατηγοριοποιήσω λόγω της πολυσχιδίας σου (πάρε το σαν κομπλιμέντο). Επομένως; Για πες...

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κάθε θεματική που με απασχολεί, αποτελεί και έναν κύκλο. Ωστόσο, είναι ενότητες οι οποίες δουλεύονται παράλληλα και μέχρι στιγμής δεν έχω κλείσει κανέναν κύκλο, γιατί επανέρχομαι συνέχεια στα ίδια θέματα. Οι ενότητες διαφέρουν στα υλικά που χρησιμοποιώ και στο θέμα που έχω αφιερώσει στην καθεμία, για παράδειγμα, οι "yellow pages" είναι συνυφασμένες με την κίτρινη τέμπερα και τις γυναικείες φιγούρες ως επί το πλείστον. Φυσικά, στο μέλλον δεν ξέρω πού θα με οδηγήσουν. Αναλόγως το θέμα διαλέγω το ύφος και την τεχνική που θα χρησιμοποιήσω. Αγαπώ το μελάνι και τα πενάκια όσο τα λάδια και τα πινέλα, και προσπαθώ να μοιράσω το χρόνο μου ισόποσα στο καθένα.

sleeping PJ Harvey

Παίζεις πολύ πάντως με τις εποχές, τα στιλ, «κλέβεις» γκράφιτι και στριτ αρτ, ποπ αρτ γραμμές, εξπρεσιονισμό, καμιά φορά διακρίνω και μια «αγιογραφικότητα» στους «αγίους και τις αγίες» σου. Ποιοι είναι παρεμπιπτόντως οι ήρωές σου; Και πώς θα προσδιόριζες το στιλ σου; 

Δεν ξέρω αν πρόκειται για άγιους και αγίες, αλλά σίγουρα κάτι το ιερό υπάρχει σ' αυτό που μου προκαλεί έμπνευση. Ήρωές μου είναι οι άνθρωποι οι οποίοι εγκλωβίζουν το βλέμμα μου και μιλάνε στην ψυχή. Έτσι απλά. Όσον αφορά το στιλ, ακόμα το ψάχνω.

Lydia & Kalliope

Επίσης διάστικτη από ερωτισμό και nude είναι η art σου. Μα και ταυτόχρονα, χωρίς ίχνος πορνογραφικότητας ή ηδονοβλεψίας, το τονίζω: μια αθωότητα, μια σέξι τρυφεράδα. Το δέχεσαι αυτό, ή λαθεύω κι ιδέα μου είναι; 

Η πρώτη μου επαφή με το γυμνό και τον ερωτισμό στην τέχνη ήταν μέσω των ηρωίδων του Milo Manara, οι οποίες φάνταζαν μαγικές και απλησίαστες στα μάτια ενός πιτσιρικά, όπως ήμουν εγώ τότε, λες και δεν είναι του κόσμου τούτου. Μεγαλώνοντας ανακαλύπτεις ότι υπάρχουν αυτές οι γυναίκες, γενναιόδωρες και ηδονικές. Επομένως, αν υποσυνείδητα περνά αυτό στη δική μου τέχνη είναι ουσιαστικά το ευχαριστώ που υπάρχουν και κάνουν υποφερτή την ύπαρξή μας.

coffee at Ntili Ntili 

Νομίζω πως πέραν του κυρίαρχου κίτρινου, μόστρα φόρα μιξάρεις και τα πράσινα με τα κόκκινα τα αιματί! Τυχαίο ή εμμονικά προσηλωμένος σε κάποιες δικές σου «απόψεις»; 

Θέμα πειραματισμού είναι η χρωματική μου παλέτα. Υπάρχει ένα σημείο όπου δένει η τεχνική με το χρώμα. Από αυτό το σημείο και μετά, γίνεται εμμονικό.

An embrace in Zurich 

Τελευταία ερώτηση: Τι θέλεις να «πεις»; Ποιο είναι το Zeitgeist σου; Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που ενώνει και κωδικοποιεί τα έργα σου; Ή αλλάζεις από εποχή σε εποχή, καθώς προχωράς και διασχίζεις τον χρόνο;

Οι απόψεις μου διαμορφώνονται μέρα με τη μέρα. Δεν έχω φτάσει στο σημείο να είμαι απόλυτος για κάτι. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι ζωγραφίζω για να ομορφαίνω την πραγματικότητά μου.

Sly

Κεντρικό εικαστικό: the embrace I

www.behance.net/diogenispap

www.facebook.com/diogenis.papadopoulos.1