Το Artanc Project έχει την χαρά να εγκαινιάσει την έκθεση «yεnεές» με την συμμετοχή 13 καλλιτεχνών διαφόρετικών «γενεών» οι οποίοι συναντιούνται στον ίδιο χώρο με σκοπό να διηγηθούν μέσα από τα έργα τους, τις εμπειρίες, τα βιώματα και τα ερεθίσματά τους.
Κάθε «γενεά» καλλιτεχνών δίνει το δικό της στίγμα στο χρόνο,αφήνοντας τα μηνύματα της στις επόμενες γενεές, αποτυπώνοντας τις σκέψεις, σε κάθε είδους υλικό, τεχνική και μέσο απόδοσης της τέχνης τους.
Η έκθεση που διεξάγεται παράλληλα με την «documenta14» έχει φιλανθρωπικό σκοπό καθώς θα χρηματοδοτήσει την πραγματοποίηση σεμιναρίων, διαλέξεων, εικαστικών εκθέσεων και εκπαιδευτικών προγραμμάτων, σε συνεργασία με πιστοποιημένους φορείς εκπαίδευσης της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Μια εναλλακτική οπτική, μέσα στο οποίο συνυπάρχουν, η ιδιαιτερότητα της τέχνης του Βλάση Κανιάρη, που μεταμορφώνει το τυχαίο αντικείμενο σε σημαντικό. Οι προσωπικές αναμνήσεις του Γιάννη Αντωνόπουλου, οι οποίες συνομιλούν με την αφήγηση του φαντασιακού λεξικού των καθημερνών βιωμάτων και των παιδικών αναμνήσεων της Μαριλίας Κολυμπίρη και συναντούν τις αναμνήσεις της Κατερίνας Βέλλιου. Οι αποθηκευμένες νοσταλγικές αναμνήσεις του Χρήστου Γάκα έρχονται σε αντίθεση με τη φωτογραφική αποτύπωση και κατάδυσηστην ίδια την πόλη, της Κατερίνας Γεωργοπούλου.
Μια κατάδυση στο γλυπτικό και χαρακτικά φωτεινό μικρόκοσμο της Ειρήνης Γεωργοπούλου που έρχεται να δεθούν τον μικρόκοσμο αφηγήσεων του Πάνου Φαμέλη. Τη νεανική οπτική αποτύπωση, των σύγχρονων γεγονότων της Καλλιόπης Παυλίδη, που τείνουν σε μια πύκνωση γεγονότων αλλά και συναισθημάτων, όπως οι στρώσεις καπνού επάνω σε χαρτί του Πάνου Κομπή, που έρχονται να εξαχνωθούνστη χρήση των οπτικών στοιχείων του GeorgeEynaud. Στοιχείων που αναζητούν μια ανάσα,ένα γιγάντιο ατσάλινο χέρι βοηθείας του Alberto Bourdeth που αναζητά να καρπωθεί, την εξερεύνηση της πρωτόγονης επαφής του ανθρώπου της Σοφίας Θεοφυλακτίδου,.
Το Artanc Project, αποτελεί μια δραστηριότητα της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας «Δράσης», που στόχο έχει την ενίσχυση νέων καλλιτεχνών στο χώρο της τέχνης, μέσα από τη συνεργασία με εδραιωμένους στο χώρο καλλιτέχνες, δημιουργώντας σχέσεις μεταξύ διαφορετικών γενεών.
«Ο προσδιορισμός σε ποια γενιά ανήκω ήταν πάντα για μένα μια κρίση ταυτότητας. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη, και οι γονείς μου και η αδελφή μου γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Δεν ένιωσα ποτέ ότι ανήκω στην γενιά που ήταν ο απόγονος των Αμερικανών Baby Boomers, όμως ποτέ δεν αισθανόμουν ότι ήμουν εξοικειωμένος με τους Ελληνοαμερικανούς της διασποράς. Ο τρόπος με τον οποίο οι γονείς μου προσέγγισαν την εξομοίωση με έναν αμερικανικό τρόπο ζωής ήταν αρκετά προοδευτικός. Δεν επέβαλαν ξεπερασμένες ιδεολογίες, αλλά προσαρμόστηκαν στις μεταβαλλόμενες εποχές, τόσο στην Αμερική όσο και στην Ελλάδα. Κατά κάποιο τρόπο, δημιούργησα τον δικό μου ορισμό της λέξης γενεές που δεν περιορίζεται στον τόπο γέννησης αλλά επικεντρώνεται μάλλον στη σύγχρονη πολιτιστική ανταλλαγή. Πριν από το Διαδίκτυο και τις προσιτές διεθνείς τηλεφωνικές κλήσεις, έμεινα σε επαφή με φίλους και οικογένεια στην Ελλάδα μέσω επιστολών, τηλεφωνικών καρτών και εκτεταμένων ετήσιων επισκέψεων. Καθώς η τεχνολογία προχωρούσε και η επικοινωνία έγινε πιο προσιτή, η απόσταση δεν ήταν πλέον χρονική. Αυτό μου επέτρεψε να έχω μια πιο άμεση, ανανεωμένη και ενεργή σύνδεση με τις ρίζες μου.Αν έπρεπε να καθορίσω τι διακρίνει γενιές, θα έλεγα ότι τα μέσα μας και οι επικοινωνιακές μας συνήθειες διαφοροποιούν τις γενιές.
Επέλεξα να συνεργαστώ με το Artanc, επειδή συνδέομαι πλήρως με την αποστολή, το γνήσιο ενδιαφέρον και την πρόθεσή τους. Χωρίς να θυσιάζει την ποιότητα, ο κόσμος της τέχνης πρέπει να διαλύσει τα παραδοσιακά μοντέλα, τα σύνορα και τους πύργους του, προκειμένου να καλλιεργήσει δημιουργική σκέψη και να ανταλλάξει καινοτόμους τρόπους έκφρασης σε παγκόσμιο επίπεδο»
«Κάπου ανάμεσα σε ένα πρωινό ξύπνημα στο Σικάγο, μιας τηλεφωνικής επικοινωνίας μεταξύΕλλάδας – Αμερικής και μιας συνάντησης στη Νέα Υόρκη, μια γενεά νέων ύστερα από μια όμορφη συζήτηση αποφάσισαν να δώσουν πνοή στις «γενεές». Την ιδέα της Νότας Καλαγιά και του Artanc.Μία πρόσκληση για συνεργασία που απαντήθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη σε κάτι που με αφετηρία την Αθήνα, θα μας ταξιδέψει σε μια αναζήτηση γενεών και συνδέσεων τόσο με το παρόν όσο και με το παρελθόν. Ένα δημιουργικό πέρασμα σε διαφορετικές ηλικίες, σκέψεις, αντιλήψεις. Μια αναζήτηση στο παρόν και το παρελθόν. Μια καθημερινή αναζήτηση για τα κομμάτια που θα συνδέσουν το παζλ των γενεών. Μια πλέξη όμορφων σκέψεων και διαφορετικών αποτυπώσεων όπου συνδέοντας τα όλα μαζί δημιουργούν μια όμορφη ιστορία για την αποτύπωση της εικόνας κάθε εποχής. Μια εικόνα που βρίσκεται σε εξέλιξη και στόχο έχει την αλληλοβοήθεια μέσα από τη δυναμική του κάθε καλλιτέχνη σε σχέση με τον άλλο. Μια ιστορία που συνεχώς βρίσκεται σε εξέλιξη και βασίζεται στην αναζήτηση και στην ένταξη νέων καλλιτεχνών στις γενεές, που στόχο έχουν να συνυπάρξουν και να ενταχθούν στην όμορφη διαδρομή των γενεών που τώρα ξεκινά το ταξίδι της, στο χωροχρόνο. Ένα ταξίδι συνθέσεων που συνεχώς μεταβάλλεται δίνοντάς σου την δυνατότητα εναλλαγών»
Ο Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός στη νέα CAN Gallery, «Τόπος υπερκόσμιων συρράξεων» στον Συνοικισμό Χαλανδρίου, Νίκος Κόνιαρης στην Genesis και άλλες εκθέσεις που ξεκινούν αυτή την εβδομάδα
Άνσελμ Κίφερ στη Gagosian, Ηλίας Καφούρος και Ντόρα Οικονόμου στα Δυο Χωριά, Back to Athens στο Μέγαρο Ησαΐα, Ira Waldron στο MOMus-Μουσείο Άλεξ Μυλωνά κ.ά.
Μια έκθεση για την επιρροή των κόμικς στη σύγχρονη ζωγραφική μέσα από δημιουργίες των Δ. Αϊδίνη, Σπ. Βερύκιου, St. Giannakos, Δ. Παπαϊωάννου, K. Haring, Roy Lichtenstein, R. Pettibon κ.ά. στην γκαλερί Ζουμπουλάκη
30°
