Η αφαιρετική Ελλάδα του Κώστα Κοντογιάννη

Γεννήθηκε το 1926 στα Γρεβενά, τέλη ’40 σπούδασε στην Καλών της Αθήνας, έως το ’58 έζησε στη Φλώρινα κι από εκεί τράβηξε για Φλωρεντία. Στην Ιταλία, αυτός ο εκπρόσωπος της μεταπολεμικής γενιάς που επιστρέφει αυτές τις μέρες μέσω 50 έργων του που εκτίθενται στο Τελλόγλειο, γνώρισε δόξες κι εκθέσεις μεγάλες.

Ποδηλάτισσα, 1993, ακρυλικά 

«Κάνω αφαίρεση για να τονίσω τα ουσιώδη και να τα προβάλω με όσο γίνεται πιο ζωντανή την ένταση της συγκίνησης και του οράματος που μου δημιούργησαν. Αγαπώ την ανθρώπινη μορφή, η αφαίρεση για μένα είναι ένα μέσο για να εκφράσω καλύτερα το ον, όχι για να το εξαφανίσω». Τοπία, πορτρέτα, μεγάλα έργα σε διάσταση, ένας από τους τελευταίους των ρομαντικών, μιας κι ο ομφάλιος λώρος του ανθρώπου με τη φύση είναι κυρίαρχα διακριτός στους πίνακές του, συνθέτει βλέμμα, σώμα - στάση κορμιού, αγρότες, φυτά και καφενεία, σε μια «οικοπεριηγητική» εικόνα, ριζωμένη βαθία στον τόπο, κι όχι μια απλά εξωτική καρτ ποστάλ, όπως οι σέλφις των εκδρομών του Σαββατοκύριακου. Από 4 Μαΐου έως και 15 Ιουνίου ο «κόσμος» του. (Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών, Αγίου Δημητρίου 159Α)

Κοπέλες με μηχανή, 1999, ακρυλικά