Ο Andy Warhol ζει

Στις 22 Φεβρουαρίου 1987, πριν τριάντα χρόνια, μετά από μία επέμβαση ρουτίνας στη χοληδόχο κύστη, κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης, η καρδιά του τον πρόδωσε και ο Andy Warhol πέρασε στην «απέναντι όχθη», αποκτώντας πλέον όχι τα 15 λεπτά αλλά τη διαχρονική και άφθαρτη διασημότητα που τόσο λάτρευε. Ο ίδιος ονομάστηκε ο Πάπας της Ποπ και η οικογένειά του έλαβε ένα άγνωστο χρηματικό ποσό ως αποζημίωση, από το νοσοκομείο.

Ο άνθρωπος που χάρισε στο κοινό του λάμψη και σκουπίδια, τέχνη και πυροτέχνημα, πίνακες, ταινίες, εγκαταστάσεις καλλιτεχνικής έμπνευσης ή απόλυτης πρόκλησης, σόκαρε, δημιούργησε κύματα οργής αλλά και λατρείας, έγινε είδωλο της υψηλής κουλτούρας και του χρηματιστηρίου της τέχνης, αυτό το κοινωνικό ζώο με το κυνικό χιούμορ δεν θα μπορούσε παρά να έχει και μία ιδιαίτερη σχέση με το θάνατο και το μετά.

Ακόμα καλύτερα, τον είχε απασχολήσει δημιουργικά η σχέση της φήμης των ανθρώπων πριν και μετά το θάνατό τους και μάλιστα, διάσημων και μη. Σχετικά με τη σειρά έργων «θανάτου» που, επί μία περίοδο δημιουργούσε, είχε πει: «Η σειρά με τα θανατικά που έκανα χωρίζεται σε δύο μέρη: το πρώτο έχει διάσημους θανάτους και το δεύτερο θανάτους άγνωστων ανθρώπων τους οποίους κανένας δεν ήξερε… Θεώρησα ότι θα ήταν ωραίο για αυτούς τους άγνωστους ανθρώπους, να τους θυμούνται αυτοί που, κανονικά, ούτε που θα τους έδιναν καμία σημασία.»

Το καλοκαίρι του 1964, όταν άρχιζε την προετοιμασία για την πρώτη του έκθεση στην γκαλερί Leo Castelli, ο επιμελήτης Henry Geldzahler τον είχε συμβουλεύσει: «Άντι, μάλλον φτάνει με το θανατικό πια, ε;» δείχνοντάς του ταυτόχρονα ένα δισέλιδο περιοδικού γεμάτο με πολύχρωμα λουλούδια. Ο Andy συντονίστηκε αμέσως. Μετά από λίγο καιρό παρέδωσε στον Geldzahler μία σειρά από πίνακες μόνο με λουλούδια, καμβάδες σε επανάληψη. Καταπατώντας το θάνατο χωρίς να το σκεφτεί και πολύ.

Στο βιβλίο του America, που κυκλοφόρησε δύο χρόνια πριν το θάνατό του, δίπλα σε φωτογραφίες με διάφορες ταφόπλακες γράφει: «Πάντα πίστευα ότι θα ήθελα τη δική μου ταφόπλακα να είναι κενή. Ούτε επιτάφια επιγραφή, ούτε όνομα. Ή, μάλλον, θα προτιμούσα να γραφτεί μόνο 'πλάσμα'.»

Σήμερα, στον τάφο του στο Πίτσμπεργκ, κοντά στους τάφους των γονιών του, η ταφόπλακά του γράφει όσα απαραίτητα γράφουν και οι άλλες, κοινές ταφόπλακες. Στην επέτειο των γενεθλίων του μαζεύονται φανς και συγγενείς του με τούρτες, κεριά, λουλούδια, κουτιά σούπας Campbell που τα αφήνουν δίπλα του, όλοι φορώντας μαύρα γυαλιά, μερικοί και λευκές περούκες από νάιλον, κάποιοι ντυμένοι και άλλες διασημότητες, π.χ. Έλβις. Του τραγουδούν happy birthday, του μιλάνε, απαγγέλλουν ποιήματα, στήνουν μικρά πάρτι και τραβάνε selfies γιατί, αν δεν τραβήξουν εκεί, πού θα τραβήξουν selfie;

Ο Warhol τους το ανταποδίδει: συνεχίζει και μετα θάνατον να δημιουργεί καλλιτεχνικό «θόρυβο» ή μάλλον λευκό θόρυβο και εκκωφαντικά ήσυχη pop art. Το ιντερνετικό δίκτυο EarthCam, σε συνεργασία με το Andy Warhol Museum και τη Βυζαντινή Καθολική Εκκλησία του Αγίου Ιωάννη, έστησε κάμερες πολλών megapixel σε διάφορες τοποθεσίες όπως π.χ. στην εκκλησία όπου βαπτίσθηκε ο Andy, καθώς και στο κοιμητήριο που ησυχάζει. Χωρίς καμία διακοπή, 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα, αργίες, γιορτές, όλα μέσα, μπορείς να δεις τι συμβαίνει γύρω και επάνω στον τάφο του Andy. Μπορείς να μπεις στο τριπάκι παρακολουθώντας την εικόνα, έτσι κι αλλιώς είναι ένα είδος θεάματος που ο ίδιος το αγαπούσε να το κάνει στις ταινίες του όπως, για παράδειγμα στο Sleep του 1963, όπου η κάμερα παρακολουθεί τον στενό του φίλο John Giorno να κοιμάται, επί 5 ώρες και 20 λεπτά.

Παρακολουθήστε ΕΔΩ τον τάφο σε real time, διαλέξτε περίεργες ώρες της ημέρας, ακούστε τους μικρούς θορύβους και τριγμούς της φύσης (και ποιος ξέρει τι άλλο) γύρω, δείτε ίσως κάποιο περίεργο φως ή μία ομίχλη να περνάει φευγαλέα – ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σκεφτεί αυτό το τρελό, ανήσυχο, ποζεράτο πνεύμα του Andy Warhol.

Και για λίγη instant pop art ακόμα. Παρακολουθήστε τον Andy Warhol να τρώει ένα χάμπουργκερ.