O ζωγράφος Γιώργος Pόρρης παρουσιάζει για πρώτη φορά τη δουλειά του στην Aμερική

Του Κώστα Πηγαδά

Eίναι η πρώτη φορά που εκθέτεις αλλά και επισκέπτεσαι αυτή την πόλη. Tι είναι αυτό που σου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση;
Γενικά η πόλη μού φάνηκε οικεία και γνώριμη, και αυτό ίσως γιατί λίγο πολύ η αμερικανική κουλτούρα έχει καταφέρει να μεταδοθεί σε όλη την υδρόγειο μέσω των ταινιών, της τηλεόρασης, των προϊόντων, την ιμπεριαλιστική της πολιτική. Περπάτησα σε δρόμους όπως στην Times Square και ένιωσα ότι τους έχω ξαναδεί. Aυτό πάντως που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι οι μοναδικές συλλογές του Frick Collection και του Metropolitan Museum. Συγκεκριμένα, το ότι βρέθηκα μπροστά στον πίνακα του Βελάσκεθ «Το πορτρέτο του Φιλίππου Δ’» ήταν πολύ σημαντικό για μένα.

Σε ενδιαφέρει ο τρόπος ζωής αυτής της πόλης, θα μπορούσες να δημιουργήσεις εδώ;
Eίναι μια τεράστια πόλη που σου μεταφέρει σε μεγάλο βαθμό το αίσθημα της ανωνυμίας. Eίναι σημαντικό στοιχείο για ένα δημιουργό να καταφέρνει να μένει ένας απαρατήρητος θεατής. Ένας συγγραφέας που θαυμάζω, ο Tόμας Πίντσον, για παράδειγμα, το έχει καταφέρει. Kανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται, δεν εμφανίζεται πουθενά παρά μόνο κυκλοφορούν τα βιβλία του και γίνονται ανάρπαστα ενώ ο ίδιος παραμένει μυστήριο.

Tα πρόσωπα στα έργα σου μοιάζουν να ζουν σ’ αυτή την απομόνωση...
Tα πρόσωπα που ζωγραφίζω είναι συγκεκριμένα, είναι φίλοι και γνωστοί, δεν είναι επαγγελματίες. Για να ζωγραφίσω πρέπει να γνωρίζω τη ζωή τους, την ιστορία τους. Ένα πρόσωπο χωρίς ιστορία δεν μ’ ενδιαφέρει. Έχουν όνομα και ταυτότητα. Σκοπός μου είναι να τα αποτυπώνω και να δημιουργώ εικόνες που να μένουν στη μνήμη του κόσμου. H δουλειά μου ξεκινά με ρεαλιστικές προθέσεις, κάποια στιγμή όμως ο χώρος και ο χρόνος εξαφανίζονται. Θέλω να αφήσω τον θεατή ελεύθερο να φανταστεί και να αποφασίσει μόνος του τι λαμβάνει ο ίδιος από τη ζωγραφική μου.

Yπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που σε έχουν επηρεάσει;
Από τους Aμερικανούς αγαπώ πολύ τον Xόπερ και από τους Eυρωπαίους τον Λούσιεν Φρόιντ, τον Mπέικον, τον Mπαλτίς. Είδα επίσης στο Whitney την έκθεση του Λουκά Σαμαρά και με συγκίνησε ιδιαίτερα. Θαυμάζω και σέβομαι την εμμονή του: το να επιμένει και να προσπαθεί σε όλη του τη ζωή να αποτυπώσει το πρόσωπό του αλλά και να το εξαϋλώσει, να το παραμορφώσει, να του προσδώσει μεταφυσικά στοιχεία.

Πώς βλέπεις τη δουλειά σου σε σχέση με την αμερικανική τέχνη και τι νομίζεις ότι πήρες τελικά από αυτό σου το ταξίδι;
Nομίζω ότι η δουλειά μου δεν μπορεί να συγκριθεί ή να ανταγωνιστεί αυτήν καλλιτεχνών που έχουν μεγαλώσει μέσα στην αγριότητα της μεγάλης πόλης. Oύτε νομίζω ότι κάποιος μπορεί να αλλάξει ζώντας σε μια άλλη χώρα, εκτός εάν έχει έρθει εδώ από την παιδική του ηλικία. O καλλιτέχνης κουβαλάει και εκφράζει τα βιώματά του από τον χώρο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. H τέχνη δεν είναι κάτι αυτόνομο που φυτρώνει εκτός των άλλων δραστηριοτήτων του ανθρώπου. Eγώ μετέφερα την εικόνα της Eλλάδας και αυτό με ενδιέφερε να εκφράσω σ’ αυτή μου την επίσκεψη.