Μέγας! Και δεν είναι η πρώτη του φορά στην Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη, μιας και τούτος ο μάγιστρος της ρωσικής τέχνης του κόμιξ, το 1997 ήταν που με την άδεια της ελληνικής πρεσβείας στη Μόσχα διακόσμησε με τις εικόνες του τους έως τότε με ακαδημαϊκά έργα καλυμμένους τοίχους. Ανατρεπτικός, ιντριγκαδόρος, πότε συνειδητά στιλιζαρισμένος και πότε επί τούτου δήθεν αφελής και παιδικά αδέξιος, ο Λιτιτσέφσκι δημιουργεί ιστορίες και θέτει προβληματισμούς. Το δε φθινόπωρο του 2000, ο Γκεόργκι μεταλλάσσει με έργα του και παρέα με άλλους ομότεχνους την επιφάνεια και το σκαρί του δεσμευμένου από το τελωνείο και ακινητοποιημένο για πάνω από ένα χρόνο στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης πλοίου Βόλγκο Μπαλτ. Ναι, τον θυμάμαι, ήταν η έκθεση «Ανοικτός Ουρανός - Ανοικτή θάλασσα».
Όπως και το 2007, όταν συμμετείχε στην 2η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης με το μεγάλο δίπτυχο «Άιντα- Σαφάρι»! Το ξαναλέω: ανατρεπτικός και υποσκάπτων αιωνίως κάθε σοβαροφανές ή βαρυσπούδουστο που στερεί από την τέχνη την παιδικότητά της, ενώ ταυτόχρονα ανατινάζει τις καθεστυκίες «σκηνογραφιές» του ανθρώπινου πολιτισμού.
Και για άλλη μια φορά, νάτος πάλι ο Ρώσος στη Θεσσαλονίκη, μιας και έως 12 Φεβρουαρίου, στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Μονής Λαζαριστών, παρουσιάζει τους «Υποθετικούς Χορούς»: μια σειρά από μεγάλης διάστασης επιτοίχια έργα σε πανί αλλά και σε χάρτινα κόμιξ, παλιά μα και νέα, όπου το ατέρμονο ζετέμ του με τον σουρεαλισμό, τους αινιγματικά υπαινικτικούς διαλόγους, συνομιλούν και συνδιαλέγονται με περιστατικά και πρωταγωνιστές της Ιστορίας.
Από τον Βαρώνο Μυνχάουζεν στη χορεύτρια Ισιδώρα Ντάνκαν, από τον ποιητή Σεργκέι Γιεσέσιν στον πολιτικό Ανατόλι Λουνατσάρσκι, οι υβριδικώς και παραδόξως «καλλιγραφημένοι» ήρωες του Λιτιτσέφσκι συνδυάζουν ρεαλισμό με ονειρική μετάγγιση, με αποτέλεσμα ζωικό και ανθρώπινο, αληθινό και fake να συνοδοιπορούν, καθώς αγγίζουν πέρα από τις ατάσθαλες και προβοκατόρικες ορέξεις του ποιητή τους ουσιαστικά θέματα φιλοσοφίας και κοινωνικών σχέσεων.
Georgy Itichevsky, Self portrait in landscapes 2014.
Ναι, είναι παράδοξος και άναρχος ο Γκεόργκι, γνήσιο παιδί της εννοιολογικής σχολής της Μόσχας όπως αναπτύχθηκε στις αρχές του 1970 και κάπου στο 1980 παρέδωσε ένα μανιφέστο αξιακής δράσης, που ευθαρσώς επιχείρησε να συνδεθεί με τους Ρώσους Πρωτοπόρους του 1920, ο φιλαράκος μας, δεν κωλώνει πουθενά: λέξεις, εικόνες, τοίχοι, χαρτιά, αναφορές στην αρχαία ελληνική ιστορία και την τέχνη της περφόρμανς. Έντονα χρώματα, παγανιστικές αναφορές, αγιογραφία και ψυχεδελική τέχνη, μπερδεύονται τεχνηέντως, προς δόξα της μη γκετοποίησης.
Α, ωραίο σλόγκαν για επίλογο: «Ποίηση κι όχι Γκετοποίηση»! Αξίζει πέρα από όλα όσα θα δείτε, αν επισκεφτείτε την έκθεση, να εκτιμήσετε δεόντως το διαστάσεων 25 επί 5 έργο του με τίτλο «Γιγαντοβατραχομυοχοροί»! Το δημιούργησε εδώ, στη Θεσσαλονίκη, και το δώρισε στη συλλογή του Μουσείου, πιστοποιώντας τη βαθιά αγάπη του για την πόλη: κλασικός Γκέοργκι με μειδίαμα αλλά και προβληματισμό, ως προς το ζητούμενο που θέλει να «εξάγει» από το βλέμμα και το συναίσθημα που προκαλεί η θέαση του αντικειμένου του. Κλασικός Γκεόργκι…
Γκεόργκι Λιτιτσέφσκι, «Υποθετικοί Χοροί»
Επιμέλεια έκθεσης: Ειρήνη Παπακωνσταντίνου, Ιστορικός Τέχνης - Επιμελήτρια του ΚΜΣΤ
4°
