Λα, Λα, Λάλος!

Όταν ο άλλοι κοιτάζουν όρθια σηκωμένες συντροφικές γροθιές, εικόνα συνηθισμένη στις ελληνικές μεγαλουπόλεις τον καιρό του «μνημονιοκουφαλαμερκελνονπασαράν» αγώνα, εκείνος παρατηρεί: «όμως θα υπάρχει πάντα κάποιος να τους γαργαλάει τη μασχάλη». Μπίνγκο ή και τι ωραίο ανάθεμα-ορισμός, άλλος ένας, περί του τι πάει να πει τέχνη, από τον Θοδωρή Λάλο. Ζωγράφος, γλύπτης, visuaλιστής αλλά και ποέτα γκράντε -είμαστε φίλοι στο fb, δηλαδή τον ακολουθώ φανατικά και τον διαβάζω-, οπότε δοθείσης της ευκαιρίας, άλλο ένα καλό δικό του ας παραθέσω: «Το βράδυ ως λέξη κλείνει με το υ, το ύψιλον του ύπνου. Τι άλλο να σκεφτώ να σας θυμάμαι;». 

Σπάνια περίπτωση είναι ο Λάλος, το δηλώνω ευθαρσώς, παρότι δεν γνωριζόμαστε προσωπικά, εντούτοις κάθε που τρακέρνω σε έργα του, νιώθω μια παράξενη οικειότητα, δεν χρειάζεται να τον  γνωρίσω για να τον ρωτήσω τι εννοεί, τον καταλαβαίνω αμέσως. Συμβαίνει, ίσως να είναι και το ζητούμενο, όχι μόνο με τη ζωγραφική, αλλά και με όλες τις τέχνες γενικότερα. Θεσσαλονικιός είναι ο Λάλος. Και αυτές τις μέρες στην Artis Causa εκθέτει μια ενότητα από έργα με τίτλο «Ανάθεμα τον αίτιο».

Ενάντια στην ακατάσχετη ελαφρότητα, οι πίνακες του Θοδωρή μοιάζουν προβληματισμένοι. Συναισθηματικοί. Ανήσυχοι. Φως, σκοτάδι, εαυτός ικανός για τα χειρότερα και τα καλύτερα, δημιουργία και αφανισμός, δεν μου είναι δύσκολο για άλλη μια φορά με τούτον τον φιλαράκο να πιάσω το Zeitgeist της έκθεσής του: ο άνθρωπος, το αντιφατικό της ύπαρξης, το μεγαλείο και η ευτέλεια, η αρμονία και η καταστροφή. Και στο βάθος η αγάπη. Σαν κινητήρια δύναμη της ιστορίας. Μόνο αυτή μπορεί να εξαφανίσει την κατάρα και το ανάθεμα, να ανακόψει τον ίλιγγο της παρακμής και να ανακόψει τη λεηλασία του χρόνου και των τόπων. 

Μωρέ για δες, μονολογώ εντός μου, τούτος ο Λάλος συνομιλεί ευθέως με κάτι παλιά αγαπημένα περί Βόλβο, τέλος και άκρες του κόσμου α λα Στέρεο Νόβα. Με τα Παρίσια και τα Τέξας του Βέντερς, τις αρετές των αδυνάτων και τις χάρες των έξυπνων ανθρώπων του Τολστόι, φώτα κεριών και ψιθυριστές μπλε άνεμους, αγάλματα, ξύλινα κουτιά με φυλαγμένα παιδικά παιχνίδια και τριάντα και κάτι νέα έργα, σαν σεβασμό στην ύπαρξη. 

Να πάτε. Ίσως οι σκέψεις, ενώπιον των πινάκων του, να είναι πιο αποτελεσματικές από τις απλές λέξεις σαν εργαλεία επικοινωνίας. Γιατί στο τριπάκι του θα σας βάλει με το που θα μπείτε στην γκαλερί. Ουφ, και πάνω που είχα αρχίσει να γκρινιάζω πως οκ, ωραίο είναι το  φθινόπωρο στη Θεσσαλονίκη, μα πολύ βαρεμάρα, ρε παιδί μου, που απλώς τη σπάει πού και πού το όπενινγκ ενός μπαρ ή κάτι σχηματισμοί συννέφων πάνω από τα κεφάλια μας που προσομοιάζουν με φασουλήδες, χα, πάνω που είχα αρχίσει να γκρινιάζω και να βαριέμαι, ήρθε αυτή η έκθεση και, ναι, ας υπερθεματίσω: ο Θοδωρής Λάλος είναι η τρανή απόδειξη πως στον Βορρά υπάρχουν ακόμα κάποιοι που καθιστούν την πόλη συνταρακτική.

«Ανάθεμα τον αίτιο», Θοδωρής Λάλος, Artis Causa, Μητροπόλεως 97, Θεσσαλονίκη, 2310.223.041