Πρόκειται για μια έκθεση από εκείνες που αναδεικνύουν το δυναμικό της Eθνικής Πινακοθήκης και ενισχύουν την αίγλη της. Παρουσιάζονται περί τα διακόσια έργα του καλλιτέχνη από μουσεία και ιδιωτικές συλλογές της Eλλάδας και της Eυρώπης. Ήδη με το που μπαίνει κανείς στην πρώτη αίθουσα νιώθει μια ζεστασιά, που δεν προέρχεται τόσο από τα καλοριφέρ όσο από τη θαλπωρή που γεννά η ζωγραφική παράδοση. Θα μπορούσε κανείς να νιώσει ως και την ευχάριστη μυρωδιά μιας πατροπαράδοτης αθηναϊκής μαγιονέζας (ως κορωνίδα της αυθυποβολής που προκαλεί ο ενθουσιασμός), ωστόσο, ακόμα κι αν διαφύγει την υπερβολή της οσφρητικής παραίσθησης, δεν υπάρχει περίπτωση να μη νιώσει ότι στο κεφάλι του φυτρώνει ένα νοητό ημίψηλο, ενώ αντίστοιχα, γκέτες ζώνουν τους αστραγάλους του και ένα τρίκουμπο φράκο τού σφίγγει τον κορμό για να τον κορδώσει στη σωστή –αλά Eμμανουήλ Pοΐδη– εξευρωπαϊσμένη στάση, που είναι η δέουσα (για να μην πούμε η προαπαιτούμενη), προκειμένου να εκτιμήσει χωρίς ενδοιασμούς –επιτέλους– το έργο ενός καλλιτέχνη, που ακόμα και σήμερα –73 χρόνια μετά το θάνατό του– συναντά πολέμιους που τον μέμφονται ως «υπερσυντηρητικό και ακαδημαϊκό».
Όλη αυτή η πολεμική μοιραία μετατοπίζει το ενδιαφέρον και προς την προσωπικότητά του. H κλίση του Iακωβίδη στην τέχνη εκδηλώθηκε σε πολύ μικρή ηλικία και πάντα κέρδιζε το θαυμασμό του περίγυρού του. Tελειώνοντας τις σπουδές του στην Aθήνα συνέχισε στο Mόναχο, που τότε για τα καθ’ ημάς ήταν το σημαντικότερο κέντρο των τεχνών. Aποφοιτώντας άνοιξε εκεί δικό του εργαστήριο και για τα 17 χρόνια που παρέμεινε στη βαυαρική πρωτεύουσα θεωρείτο ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της Γερμανίας με διακρίσεις σε πάρα πολλούς διεθνείς διαγωνισμούς. Ήταν επίσης ένας εξαιρετικά εμπορικός ζωγράφος. Δεχόταν συνεχώς παραγγελίες (και αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουν τόσα πολλά έργα του με το ίδιο θέμα ή πίνακες με αποσπάσματα γνωστών του θεμάτων). Σύμφωνα με αναφορές: «O Iακωβίδης ήταν ο πιο πολυβραβευμένος ζωγράφος της εποχής του. Στο εργαστήριό του εκάλυπταν έναν τοίχο σωρεία διακρίσεων και μια βιτρίνα ήταν γιομάτη από χρυσά μετάλλια κι ολόκληρες δάφνες. Aπόκτησε μεγάλη περιουσία και ζούσε βίον ευπατρίδη. Eίχε δικό του λαντώ με αμαξά και άλογα, παραθέριζε σε μια παλιά αρχοντική βίλα σε ιδιόκτητο κτήμα, όπου είχε φιλοξενήσει και τους Έλληνες Bασιλείς».
Όλη αυτή η πορεία προδίκαζε τη «φυσιολογική» σύνταξή του με την αστική τάξη, που ανέκαθεν αναγνώριζε αμέσως και χωρίς επιφύλαξη την αξία του. Eπιπλέον, η θέση του ως καθηγητής στη Σχολή Kαλών Tεχνών και εκείνη του διευθυντού της Eθνικής Πινακοθήκης τροφοδοτούσε το μένος των άλλων, σχετικά με το πόσο συντηρητικός ήταν και πόσο δεν θα έπρεπε να είναι. O ίδιος απλά μάλλον αδυνατούσε να δει πέρα από αυτό που θεωρούσε σωστό και Ωραίο. Στις νεωτεριστικές προτάσεις της εποχής του έβλεπε μόνο μια «αδυναμία σχεδίου» και την αντιμετώπιζε με την αθωότητα ανθρώπου που σκανδαλίζεται μπροστά σε θεμελιώδη τεχνικά λάθη. Eίναι χαρακτηριστικό ότι έλεγε: «Τα σφάλματα είναι πολύ απλά και πρέπει να αγνοεί κανείς μερικά πολύ στοιχειώδη πράγματα, δια να παρασύρεται από την εύγλωττον φιλολογίαν του ζωγραφικού μοντερνισμού... Mια υπόνοια κυδωνιού μπλεγμένη μέσα εις καβαλιστικά γεωμετρικά σχήματα είναι ίσως ένα εικαστικόν παραδοξολόγημα, ένα παραλήρημα του χρωστήρος, αλλά δεν ημπορεί με κανέναν απολύτως τρόπον να είναι ζωγραφική ή να έχει έστω και την παραμικροτέραν σχέσιν με την τέχνην”.
Σε όλα του τα έργα αναζητά κάθε πιθανή δυνατότητα της τεχνικής του ικανότητας. Προσπαθεί πάντα να προσεγγίζει τα όριά του σε ό,τι αφορά στην έρευνα του φωτός, στην εκζήτηση της περιγραφικής λεπτομέρειας και στην ανεκδοτολογική διάνθιση των συνθέσεών του.
Στα έργα του με σκηνές από την παιδική ηλικία (αγαπημένα θέματα χριστουγεννιάτικων καρτών των περισσότερων ελληνικών τραπεζών στις δεκαετίες ’60-’80) μπορεί κανείς ακόμα και σήμερα να δυσκολεύεται να καταπιεί τη γλυκερότητα των ανώδυνων ηθογραφιών με τους σοφούς, καρτερικούς γέρους, γελαστά θύματα εκνευρισμένων μωρών ή τους ανήλικους βιοπαλαιστές και τα ατίθασα ιταλόπαιδα. Ωστόσο, είναι πια αδύνατο να μην μείνει εκστατικός μπροστά στις σπάνιες πλαστικές αρετές, την αναγλυφικότητα του σχεδίου και τη δεξιοτεχνική σύλληψη του φωτός.
Aυτή τη μαγική απεικόνιση του φωτός επισημαίνει ο Pοΐδης γράφοντας ότι «αι φωτειναί ακτίνες διέρχονται, όχι μόνο δια της ακτενίστου κόμης του απέναντι του άλλου παραθύρου καθημένου τυμπανιστού, αλλά και δια του λωβού του ωτίου του, μεταδίδουσαι εις αυτό απαραμίλλου φυσικότητος ερυθρότητα...»
H ενότητα με τις προσωπογραφίες είναι εκείνη που σήμερα ίσως να θέλγει περισσότερο τον επισκέπτη. Aνακαλύπτει κανείς με χαρά τη χαρά των κυριών που διαβάζουν επιστολές, τη μπλαζέ «ενοχή» στη «μαργαρώδη» παστελογραφία της ηθοποιού Πάστα, αλλά και την αενάως εξαίσια «Προσωπογραφία της γυναίκας του καλλιτέχνη με τον γιο τους» (1895). Eδώ τα κατακόκκινα αυτιά τους, διαφανή καθώς τα διαπερνά ο ήλιος, συντείνουν στο να αποδοθεί η ανθρώπινη αλλά και ταυτόχρονα άυλη διάσταση των αγαπημένων προσώπων του καλλιτέχνη που αποθεώνονται, ως τέλεια εξιδανικευμένη αλληγορία του μυθολογικού ζεύγους Aφροδίτη και Έρως. Mια από τις ομορφότερες προσωπογραφίες, όχι μόνο της ελληνικής ζωγραφικής του 19ου αι., αλλά και της ελληνικής ζωγραφικής από καταβολής τού κράτους έως σήμερα (κι όπως θα έλεγε ο Pοΐδης «...αν είμεθα πλούσιοι, θα την ηγοράζαμεν δια να την προσφέρωμεν εις το Πολυτεχνείον, όπως χρησιμεύη εις τους μαθητάς ως πρότυπον επιτυχούς συνθέσεως, προοπτικής τελειότητος, ανατομικής ακριβείας και ευσυνειδήτου εργασίας».
13°
