Η Μαρίνα Αθανασιάδου, Ιστορικός και σύμβουλος τέχνης, συνάντησε τον καλλιτέχνη Χρήστο Πόνη στο στούντιό του και του έδωσε μερικές λέξεις κλειδιά... Διαβάστε τις απαντήσεις.
Καθημερινότητα
Μέσα στη μέρα πάντα αδημονώ να μου συμβεί κάποια ευχάριστη έκπληξη, όπως κάποια απρόσμενη συνάντηση, ένα ευχάριστο τηλεφώνημα, ένα SMS, ένα email, για ένα ραντεβού, για μια δουλειά, κατιτίς που να με ανεβάσει ας πούμε. Τελικά, οι πιο συχνές εκπλήξεις, άντε φίφτι φίφτι, είναι οι δυσάρεστες εκπλήξεις, όπως τηλεφωνήματα από τράπεζες για απλήρωτους λογαριασμούς, ακυρώσεις ραντεβού, παρεξηγήσεις από κακόγουστα αστεία, με κοπέλες συνήθως, και το επακόλουθο είναι όλα αυτά να με προσγειώνουν και να χάνω την ζωηράδα μου και τον αυθορμητισμό μου. Τώρα, και αν εξαιρέσουμε τις ώρες εργασίας στο μουσείο όπου πολλά μπορούν να συμβούν, η συνέχεια περιλαμβάνει απαραίτητα έναν φραπέ μέτριο με γάλα ελαφρύ στο Μπάμπουρα, αλλιώς βαριέμαι. Η μέρα πολύ συχνά κλείνει με μια απογευματινοβραδινομεταμεσονύχτια έξοδο κάπου στην Αθήνα με καμιά Δάφνη, Ματίνα, Φιφή, Νινή, και κανένα Βασίλη, Απόστολο, Σάκη, Σπύρο, αλλιώς, πάλι βαριέμαι.
Συνήθως η έμπνευση μου έρχεται δύσκολα, σε ανύποπτο χρόνο και όχι πολύ συχνά και τις περισσότερες φορές γίνεται όταν συζητάω περί ανέμων και υδάτων με φίλους ή ακούγοντας (κρυφακούγοντας) άλλους να συζητάνε, άλλοτε διαβάζοντας κάποιο βιβλίο ή άρθρο σε περιοδικό-εφημερίδα ή δουλεύοντας ήδη πάνω σε κάποιο δικό μου έργο. Καμιά φορά βλέπω και κανένα περίεργο όνειρο και το υλοποιώ σιγά σιγά. Μια φορά είδα ένα τρισδιάστατο τάβλι που οι 6 εκατέρωθεν τριγωνικές λωρίδες που ακουμπάς τα πούλια έμοιασαν με ασπρόμαυρα πλήκτρα πιάνου και έπαιζαν μουσική κάθε φορά που τα άγγιζες, το υπόλοιπο έμοιαζε σα βιβλίο που έκλεινε με ένα σπιράλ στην μέση ενώ τα ζάρια ήταν τεράστια και άβολα, και έπρεπε να τα ρίχνεις από έξω, δε τα νούμερα ήταν στο ένα ζάρι διάτρητα ενώ στο άλλο προεξείχαν. Αυτό το έργο το έχω κάνει σαν φοιτητής, σαν τάβλι, ήταν κάπως ακατέργαστο βέβαια και πολύ άβολο για να παίξεις. Η αλήθεια είναι ότι έχω πολλά ατελείωτα έργα και τα πιο πολλά είναι ακόμα στο μυαλό μου, αλλά ευελπιστώ ότι όλα θα παν καλά.
Αγαπημένο έργο ή καλλιτεχνικό γεγονός
Δεν χωνεύω τα μεγάλα καλλιτεχνικά γεγονότα εκτός αν παίρνω μέρος εγώ ή κάποιος φίλος, χαχαχα, αλλά ένα μικρό καλλιτεχνικό γεγονός που απόλαυσα ήταν το live των Underground Youth πριν λίγες μέρες. Κατά καιρούς παρακολουθώ μικρές ενδιαφέρουσες ατομικές εκθέσεις νέων καλλιτεχνών, παρόλα αυτά μου αρέσει πολύ η νοσηρή αλλά βαθυστόχαστη εικονογράφηση του Αrt Spiegelman, τα πολύχρωμα αφηρημένα εξπρεσιονιστικά γλυπτά του John Chamberlain και από ταινίες μου αρέσουν γενικά τα Spaghetti western, που με αποκοιμίζουν γλυκά με τις πιστολιές τους, και, ειδικά, οι υποτονικές ταινίες του Rainer Werner Fassbinder που με αποκοιμίζουν γλυκά με τους διαλόγους τους.
Ο καλλιτέχνης και τα έργα (από αριστερά): Looking terribly pompous (2009), Hyperantikeimenon (2009), Woodenburg (1998)
Artworld, τι σημαίνει για σένα
Δεν παρακολουθώ ενδελεχώς το παγκόσμιο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι αλλά φαντάζομαι ότι όλη η πρωτοπορία γεννιέται και διαδραματίζεται σίγουρα στις Μητροπόλεις του κόσμου, δηλαδή Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Βερολίνο, Τόκυο, Παρίσι, Βαρκελώνη, Άμστερνταμ...οπουδήποτε εκτός από Αθήνα, εδώ αξίζει να παρακολουθείς μικρές εκθέσεις με ανερχόμενους νέους καλλιτέχνες που βρίσκονται για λίγο στην επικαιρότητα, χωρίς να τους αποκλείεις φυσικά από την πιθανότητα μιας διεθνούς καταξίωσης, αλλά είναι κάτι που συμβαίνει σπάνια και πολύ δύσκολα.
Αγαπημένη προσωπική στιγμή
Όταν επιστρέφω Θεσσαλονίκη και βλέπω μετά από καιρό την μητέρα μου, Ουρανία, όταν μετά πίνω τον πρώτο καφέ στην πόλη, στο Καφέ Θερμαϊκό, και στην συνέχεια, αφού σουλατσάρω αρκετά στην πόλη πάνω κάτω, όταν καταλήγω στο δισκάδικο του Ηλία, το Playground, και διαλέγουμε μουσική με τις ώρες. Επειδή αυτό δε γίνεται συχνά έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα.
Plastic Orgasmic, 2007
Σημαντικό επαγγελματικό γεγονός
Μέχρι τώρα δε θεωρώ τίποτα ιδιαίτερο ως κάποιο πολύ σημαντικό επαγγελματικό γεγονός στη ζωή μου εκτός από τη σταθερή εργασία μου στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο ή την προετοιμασία κάποιου γλυπτού για κάποια επικείμενη έκθεση, αλλά όλα αυτά με τον καιρό ξεθωριάζουν. Ίσως μία πιθανή ατομική έκθεση θα ήταν ένα σημαντικό επαγγελματικό γεγονός για την ώρα. Αν και είμαι κοντά στο να την υλοποιήσω έτσι όπως εγώ τη φαντάζομαι, για κάποιο ανεξήγητο λόγο τελικά καθυστερώ ή υπεκφεύγω ή φυγοπονώ.
Άνω Πετράλωνα, Κολωνάκι, Εξάρχεια, και κάποια διασκορπισμένα σοκάκια στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας όπως το ακατοίκητο κομμάτι του Βοτανικού που μοιάζει βομβαρδισμένο εδώ και δεκαετίες, με τους εγκαταλειμμένους βιομηχανικούς χώρους, τις θεόρατες παλιές και άδειες αποθήκες και τον αχρησιμοποίητο-ανεκμετάλλευτο αστικό χώρο, που παρόλα αυτά σου επιτρέπει να χτίζεις με τη φαντασία σου μία άλλη Αθήνα όπως θα μπορούσε να ήταν αν η πολιτεία φρόντιζε να την αναβαθμίσει σωστά και δίκαια απέναντι στις ανάγκες και τις απαιτήσεις των κατοίκων της, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Looking terribly pompous, 2009
Αγαπημένο μέρος στον κόσμο
Το σεληνιακό τοπίο γύρω από τον Βώλαξ την άνοιξη στην Τήνο που έχω πάει, και κάποια ακατοίκητα νησιά της Πολυνησίας που δεν έχω πάει, αλλά τα έχω δει σε φωτογραφίες στο Experiment... υπάρχει και ένα άλλο μέρος που το βλέπω συχνά στα όνειρά μου αλλά δεν περιγράφεται.
Αγαπημένο μότο σου
Αυτό που μου έρχεται εύκολα πάντα στο μυαλό είναι «ότι όλα γίνονται και τίποτα δε γίνεται», και το έχω σχεδόν αποδεχτεί στη ζωή μου αφού είναι κάτι που το συναντώ γύρω μου πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό. Το άκουσα πρώτη φορά πριν πάω φαντάρος από έναν απόστρατο αξιωματούχο όταν τον ρώτησα να μου ερμηνεύσει κάτι για μία νέα νομοθετική ρύθμιση περί μεταθέσεων και η ερμηνεία του ήταν «ότι όλα γίνονται και τίποτα δε γίνεται», σαν να μου είπε, ότι αν κάτι δε μπορεί να συμβεί σε σένα μπορεί να συμβεί εύκολα σε κάποιον άλλον, εξαρτάται δηλαδή από τις κατάλληλες περιφερειακές συνθήκες και τα μέσα που διαθέτεις. Σοφό και διαχρονικό. Αυτήν την φιλοσοφημένη ατάκα την επέκτεινα μέσα μου και σε όλα τα επίπεδα. Σκέψεις, σχέδια, πλάνα, ιδέες, επιθυμίες, όνειρα, ανακοινώσεις, πρωτοβουλίες, προσδοκίες μένουν στα σκαριά ή δεν τελειώνουν ποτέ όπως πρέπει ή μένουν μισοτελειωμένα, και από την άλλη μπορούν να υλοποιηθούν από κάποιον άλλον εν ριπή οφθαλμού όταν υπάρχουν «περιφερειακά» οι κατάλληλες συνθήκες, άσχετα αν είναι το κατάλληλο ή ακατάλληλο πρόσωπο, ή αν αυτό που υλοποιεί είναι ένα κακέκτυπο ή ένα αριστούργημα, σημασία έχει ότι αυτό που θες πολύ δε γίνεται από σένα. Έτσι αυτό που συμπέρανα είναι, ότι αν θες να κάνεις κάτι καλύτερα μην υπολογίζεις πολύ στις περιφερειακές κατάλληλες συνθήκες αλλά μόνο στις κατάλληλες δικές σου εσωτερικές συνθήκες, φυσικές, νοητικές και ψυχικές. Από την άλλη μέσα σε ένα τρένο προς Θεσσαλονίκη, μία φοιτήτρια, η Σύλβια, που σπούδαζε φιλοσοφική μου είπε «γενικά πίστευε πολύ στον εαυτό σου και στις δυνάμεις σου, αλλά όχι και πάρα πολύ...», αυτό μου ανατρέπει το πρώτο, γιατί και αυτό μου συμβαίνει, και τώρα είμαι πάλι μπερδεμένος. Πού να πιστέψω τελικά, σε μένα, σε σένα, ή στο Θεό;
Info: Ο Χρήστος Πόνης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1972. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε Γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο εργαστήριο του Φώτη Χατζηιωαννίδη και Χαρακτική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθηνών στο εργαστήριο του Γεώργιου Μήλιου. Το 2002 συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στο University of East London. Το 2002 διακρίθηκε με το 1ο βραβείο του Ιδρύματος Σπυρόπουλου και με την υποτροφία εξωτερικού από το Ίδρυμα Έφης και Παναγιώτη Μηχελή. Το 2003 έγινε κάτοχος της υποτροφίας εξωτερικού από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ.) Το 2007 το έργο του προκρίθηκε ανάμεσα στα δώδεκα κορυφαία επιλεγμένα projects για το Βραβείο του Διαγωνισμού της Τράπεζας της Ελλάδας. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές: Ιn dire(ct) democracy, Beuys και σύγχρονη τέχνη, ΑΣΚΤΑ (2009), Ancient Greece, K44, Αθήνα (2008), Re-works, Aris Stoidis Art Collection,Vilka, Θεσσαλονίκη (2008), Προτάσεις, Στρατόπεδο Κόδρα, Θεσσαλονίκη (2005), Metrospectiva, Strand Tube Station, Λονδίνο (2005). Από το 2007 εργάζεται στο εργαστήριο γλυπτικής του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου.
18°
