Με αφορμή τα αποψινά εγκαίνια της κοινής τους έκθεσης "Αstray" στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη, ο Αλέξανδρος Βασμουλάκης, ο Daniel Egnéus και ο Πάρις Κούτσικος επιλέγουν από ένα έργο τους και αφηγούνται την ιστορία που τα ενέπνευσε.
O Aλέξανδρος Βασμουλάκης για το έργο "Wine and Roses"
Nα, αυτή εδώ είναι η Βάσω, μια ποιήτρια που έκατσε χρόνια μοναχή της γράφοντας ασταμάτητα.
Όλα αυτά μέχρι που ένας φίλος της έκανε δώρο μια εγγραφή σε πολυτελή ιστοσελίδα γνωριμιών και από τότε ξεσάλωσε, παράτησε την πένα και βρήκε ξανά την ελαφράδα της ζωής (είναι βαρύ πράγμα το γράψιμο).
Tα σκυλιά δεν είναι χωρίς ηλικία, στα τραγούδια πεθαίνουν (Mr Bojangles) και στα αμερικάνικα μυθιστορήματα οι ενταφιασμοί σκύλων είναι σαν το κονφετί στις αμερικανικές εκλογές. Με τις γάτες συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Οι γάτες είναι ανεπηρρέαστες από το χρόνο.
Όταν ξεκίνησα να δουλεύω αυτήν την έκθεση αποφάσισα ότι ήθελα να ζωγραφίσω γυναίκες και ζώα για το μοναδικό λόγο ότι και τα δύο θέματα με έλκουν πολύ. Όταν έκανα τα γυναικεία καπέλα με τα ζώα σκέφτηκα την σχέση ανάμεσα στα καπέλα και τα κορίτσια που τα φορούν, ένα μελαγχολικό κορίτσι για το καπέλο με το σκύλο, ένα πιο αυθάδες για το περιστέρι κ.ο.κ. Για το καπέλο με την αδέσποτη γάτα μου ήρθαν στο μυαλό αυτοί οι όμορφοι στίχοι:
Κάθε φορά που περνάω από το Κολωνάκι, βλέπω ένα όμορφο κορίτσι, προφανώς κλοσάρ, ζητάει χρήματα στα μπαρ, έχει ένα πολύ απελπισμένο βλέμμα, θα την έχεις δει. Αυτό το κορίτσι ήταν το μοντέλο για το έργο Cathat, καθώς το τραγούδι πολύ θλιμμένα συνεχίζει:
Όλοι μας έχουμε δει αυτές τις αιώνιες αγέραστες γάτες, εύθραυστες και αδύνατες, που τις πρωινές ώρες σαστίζουν απέναντί σου, γάτες που περπατούν σε αυτούς τους δρόμους πολύ πριν από σένα και θα συνεχίσουν πολύ μετά από σένα.
Όπως και οι φάλαινες, οι πελεκάνοι και τα άλμπατρος, γεννήθηκαν ηλικιωμένες αλλά κανείς ποτέ δεν τις έχει δει να πεθαίνουν.
O Πάρις Κούτσικος για το έργο "Καημός"
Ένας καημός κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μας
Ήξερε απο νωρίς ότι απόψε ήταν η μεγάλη νύχτα. Θα την έπαιρνε και θα πήγαιναν Ιερά Οδό να ναπνίξουν τον καημό τους στο αλκοόλ. Για να συμβεί αυτό ήξερε από πριν ότι θα ξοδέψει πολλά. Έναν καημό τον έχουμε, αξίζει να τα χώσω. Δεν ήταν ρεμπέτικος καημός. Κανένας δεν τον ξερίζωσε από την εστία του. Κανείς δεν τον καταδίωξε. Λεφτά υπάρχουν. (Ακόμα). Να τα χώσουμε λοιπόν να κόψουμε και να ράψουμε έναν καημό στα μέτρα μας. Όμορφο, χλιδάτο, λαμπερό. Να του δώσουμε αξία. Να νιώθουμε ταπεινοί και καταφρονεμένοι αλλά με στάϊλ. Πάμε! Μην αργήσουμε βέβαια γιατί, είπαμε, καλός ο καημός αλλά έχω και δουλειές που τρέχουν…
Info: Η έκθεση Astray στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη (πλ. Κολωνακίου 20, Αθήνα, τηλ. 210 3608278) θα διαρκέσει έως τις 8 Δεκεμβρίου 2012.
12°
