Έπειτα από μια σύντομη μάχη με τον καρκίνο ο καλλιτέχνης Χέρμαν Μπλάουτ απεβίωσε σε ηλικία 73 ετών. Ο γερμανός ζωγράφος και γλύπτης γεννήθηκε το 1939 στο Ιλερτίσεν της Γερμανίας. Σπούδασε ζωγραφική, γλυπτική και γραφικές τέχνες στο Μόναχο και το Αμβούργο. Δίδαξε στη σχολή Σταυράκου (1969-1972) και κέρδισε την υποτροφία του υπουργείου Παιδείας για τη μελέτη του πάνω στην ελληνική μυθολογία (1974-1976). Το 1980 έγινε μέλος της Επαγγελματικής Ένωσης Εικαστικών Ελλάδος (ΕΤΕΕ).
Ο Χέρμαν Μπλάουτ, που ζούσε στην Ελλάδα από το 1965 και πήρε την ελληνική υπηκοότητα το 1999, είχε συμμετάσχει σε πληθώρα ομαδικών εκθέσεων σε Ελλάδα και εξωτερικό .Το 1993 εμπνεύστηκε το πολιτιστικό τρένο των υπουργείων Άμυνας και Πολιτισμού που διέσχισε όλη την Ελλάδα µε το πολύτιμο φορτίο του. Το 1996 ήταν ιδρυτικό µέλος του ΟΣΔΕΕΤΕ (Οργανισμός για τα Πνευματικά Δικαιώματα των Εικαστικών) και για πέντε χρόνια υπήρξε µέλος του διοικητικού συμβουλίου. Το 1999 απέκτησε την Ελληνική υπηκοότητα.
Στην Ακρογιαλιά, 2008, Λάδι, 70 x 100 εκατοστά
Έδωσε το εικαστικό του στίγμα με 59 ατομικές εκθέσεις, ανάμεσα στις οποίες τέσσερις αναδρομικές (1981 Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρία Τέχνης - Θεσσαλονίκη, 1985 Δημοτική Πινακοθήκη Ρόδου, 1995 Αίθουσα Αλέξανδρος Γαρδέλη - Μαρούσι, 2004 Δημοτική Πινακοθήκη Αθηναίων).
Στο portfolio του περιλαμβάνονται εικονογραφήσεις βιβλίων, πόστερ αλλά και τοιχογραφίες. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές στην Ελλάδα, στη Γερμανία, στην Αγγλία, στη Γαλλία, στην Ελβετία, στις ΗΠΑ, στη Ρωσία, στη Βραζιλία, στην Αυστρία, στην Πολωνία και στη Σερβία. Ένα από τα θέματα που τον απασχόλησαν ήταν η καταστροφή του περιβάλλοντος στην πορεία του χρόνου που γέννησε και την ιδέα της έκθεσης «Το μέλλον που χάσαμε;».
Η AV είχε συναντηθεί με τον Χέρμαν Μπλάουτ το 2010 ο οποίος είχε μίλησει στην Δήμητρα Τριανταφύλλου για τη σχέση του με τις δύο πατρίδες που είχε στην καρδιά του.
"Στην Ελλάδα ζω από το 1965 αλλά την ελληνική υπηκοότητα την απέκτησα το 1999. Ήθελα πια να απαλλαγώ από το “βάρος” του γερμανικού λαού, στιγματισμένου από τα γεγονότα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν είσαι Γερμανός, τυχαίνει να είσαι ευαίσθητος άνθρωπος και έρθεις στην Ελλάδα που έχει υποστεί δεινά από τη χώρα σου, τότε σταδιακά αποκτάς μια αίσθηση που σε “βαραίνει”. Παρά το γεγονός ότι ήμουν “μωρό” όταν ήρθα, αισθανόμουν μεγάλο βάρος στους ώμους μου".
"Με το εξώφυλλο του “Focus” συγχύστηκα. Το άρθρο μού φάνηκε ακόμα χειρότερο. Έστειλα μια επιστολή στο περιοδικό λέγοντας ότι ο Γερμανός έχει ακόμα μέσα του το αίσθημα του ναζιστή και της “κυρίαρχης ράτσας”. Νομίζει ότι μπορεί να καταστρέψει άλλους λαούς. Έγραψα ακόμα ότι το Αιγαίο και τα νησιά του δεν είναι μόνο σύνορα της Ελλάδας αλλά όλης της Ευρώπης και ότι αν δεν υπήρχε αυτή η Αφροδίτη οι Γερμανοί θα συνεδρίαζαν ακόμα πάνω στα δέντρα. Το επίπεδό τους θα ήταν πολύ χαμηλό.
Γιατί άραγε η Μέρκελ δεν ενοχλείται που η Ελλάδα με την κακή της οικονομική κατάσταση αγοράζει παρόλ’ αυτά τα γερμανικά όπλα; Πρόκειται καθαρά για οικονομικά συμφέροντα. Όμως, από τη στιγμή που είμαστε μέλη μιας Ένωσης, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν προβλέψεις για την κερδοσκοπία ή για την περίπτωση που μια χώρα βρεθεί αντιμέτωπη με τη χρεοκοπία; Όλοι περιμέναμε πιο σημαντική βοήθεια από τη Γερμανία. Όχι απαραίτητα χρηματική, αλλά συμπαράσταση για να πολεμήσουμε από κοινού τους κερδοσκόπους".
"Οι Έλληνες θαύμαζαν πάντα τους Γερμανούς για την εργατικότητά τους. Η διαφορά ανάμεσα στους δύο λαούς είναι ότι οι Γερμανοί είναι “της ομάδας”, ενώ οι Έλληνες “της μονάδας”. Επίσης οι Γερμανοί είναι 80.000.000 και έχουν 570 βουλευτές, η Ελλάδα με τα 11.000.000 τι τους θέλει τους 300;
Όσο για το κομμάτι του πολιτισμού, στη Γερμανία υπάρχουν πολυάριθμα βραβεία, επιχορηγήσεις και διαγωνισμοί. Και η πιο μικρή πόλη έχει μια πινακοθήκη. Στην Ελλάδα ο πολιτισμός “ζει” από την ιδιωτική πρωτοβουλία ή από πολιτικούς που θέλουν να προβάλλουν τον εαυτό τους. Αν τώρα θες εσύ να προβάλλεται το έργο σου, πρέπει να ανήκεις σε κάποια κλίκα. Διαφορετικά είσαι περιθωριακός· αλλά εμένα μου αρέσει αυτή η θέση".
"Πιστεύω ότι τα χρόνια που έρχονται θα είναι πικρά και με πολλές κοινωνικές αναταραχές. Κανείς δεν θέλει αυτά που έχει αποκτήσει με αγώνα να έρχονται και να του τα παίρνουν. Στο δικό μας χώρο η κατάσταση χειροτερεύει συνεχώς. Η μάζα των καλλιτεχνών υποφέρει, αντιμετωπίζουμε φοβερές δυσκολίες. Είμαστε σταθερά ανασφάλιστοι. Η γυναίκα μου συνηθίζει να λέει πως έχουμε επιβιώσει λαθραία”.
8°
