Εικαστικα

Lustlands

Μια εμπειρία τέχνης στην Αργολίδα

Lustlands (A Family Noir Under the Sun and Other Experiences: Μια εμπειρία τέχνης στην Αργολίδα από τους καλλιτέχνες Λάκη και Άρη Ιωνά / The Callas και την επιμελήτρια Νάντια Αργυροπούλου.

Θα μπορούσε να οργανωθεί ένα salon σε ένα αγρόκτημα στην Πελοπόννησο στον 21ο αιώνα; Η απάντηση είναι ναι και την έδωσαν οι καλλιτέχνες Λάκης και Άρης Ιωνάς / The Callas και η επιμελήτρια Νάντια Αργυροπούλου. Ήταν οι εμπνευσμένοι οικοδεσπότες του project LUSTLANDS (a family noir under the sun and other experiences), το οποίο έγινε για μία ημέρα, με πολλά συμβάντα και με ελάχιστα μέσα, στη Θερμησία της Αργολίδας.

Το ραντεβού κλείστηκε για τις 23 Ιουνίου, λίγο μετά τις Β' εκλογές και οι «πιστοί» συνέρευσαν. Το πατρικό κτήμα με τα λιόδεντρα στην Πελοπόννησο έγινε ο συμβολικός τόπος μιας σύνθεσης ενός παράδοξου, παράτολμου, παράταιρου συμβάντος που είχε απ΄ όλα: art experience, live lo-fi gigs, performances, ποτό και μεζεδάκια. Στο παράδοξο αυτό "σαλόνι", στο μάλλον χαμηλόφωνο κάλεσμα, στη μέση της Αργολίδας, απάντησαν, καλλιτέχνες εικαστικοί, θεωρητικοί και τεχνοκριτικοί, μουσικοί, κινηματογραφιστές, καθηγητές και φοιτητές, ενήλικες, παιδιά, οικογένειες με σκηνές και σκύλους, επισκέπτες από την Ύδρα απέναντι, από την Αθήνα αλλά και περίεργοι από τις γύρω παραθεριστικές περιοχές (Ερμιόνη, Κόστα κλπ).

Μαγειρεύτηκαν υπέροχα φιλέματα από απρόβλεπτους σεφ στον παλιό ξυλόφουρνο του κτήματος, κεράστηκαν ποτά και τηγανητά ψαράκια σαν μέρος performance, άνοιξαν κουβέντες και έγινε πολλή ησυχία όπου χρειάστηκε, το κτήμα εξερευνήθηκε ανά οπωροφόρο, ελιά και στάχυ: από τις 7.30, οπότε και δρόσισε, και ως τις πρώτες πρωινές ώρες κάτι, κάπου γινόταν μέσα στο κτήμα, ενώ έργα κατέλαβαν χωρίς διακρίσεις αλλά και χωρίς προχειρότητες, υπόστεγα, κουζίνες, αποθήκες, παράσπιτα, μποστάνι, το μέσα και το έξω της καθημερινότητας του κτήματος. Όλα ήταν πολύτιμα και περιττά και έγιναν με την φροντίδα που οφείλει κανείς στους λίγους όσο και στους πολλούς.

Κίνητρο όπως είπαν οι διοργανωτές ήταν η νοσταλγία για τα παράξενα των μικρομέγαλων ελληνικών επαρχιακών κωμοπόλεων, ο πόθος, η έκσταση, το μαύρο χιούμορ και τα άσκοπα μεσημέρια της παιδικής ηλικίας, οι διευρυμένες οικογένειες της ενήλικης ζωής, η «φιλία» σαν ένα noir κάτω από τον «μαύρο» ήλιο του μεσημεριού. Έτσι στήθηκε αυτό το εναλλακτικό μουσείο του οικείου στις αυλές και τα ξέφωτα του πατρικού των διακοπών, με δράσεις και έργα σε ένα τόπο όπου σημασία έχουν μόνο τα απαραίτητα και πρέπει να επαναδιατυπωθούν οι ιστορικά γνωστοί χαρακτηρισμοί τους (με αναφορά και σε παλαιότερα γνωστά σχετικά projects της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας).