Εικαστικα

Ένα γράμμα από τον φωτογράφο Γιώργο Όμηρο-Χριστάκο

Παιχνίδια της κάμερας με το χρόνο

17.05.2012, 15:27
Δήμητρα Τριανταφύλλου
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

Μουσικη Γ.Τ.Κ.: Ο ΛΕΞ το ‘δωσε πάλι για την κουλτούρα

Τάνια Σκραπαλιώρη

Οι αρετές του 21ου αιώνα: Ενσυναίσθηση, η πιο μαγική μορφή επικοινωνίας

Ελλαδα 1o Forum Athens Voice: 10 πράγματα που μάθαμε για την Ενσυναίσθηση

Δήμητρα Γκρους

Κοινωνια Εσύ; Θα έβαζες τους γονείς σου σε γηροκομείο;

Τάκης Σκριβάνος

Ο φωτογράφος Γιώργος Όμηρος-Χριστάκος γράφει για την έκθεσή του «Αείζωον Πυρ» στο Ίδρυμα Ευγενίδου

«Την πρώτη μου φωτογραφία την τράβηξα τον Ιούνιο του ’78 στην Πάρο. Ήταν μια έφηβη Παριανή την ώρα που έτρωγε λαίμαργα μια φέτα καρπούζι. Έφηβος κι’ εγώ τότε, με συνεπήρε η ομορφιά της. Μια δεκαετία αργότερα, βλέποντας και πάλι αυτή τη φωτογραφία, συνηδειποίησα οτι με είχε συνεπάρει το αυθεντικό της θράσος για ζωή. Τότε κατάλαβα ότι για μένα η φωτογραφία δεν ήταν μόνο εικόνα, αλλά ήταν κυρίως ενέργεια.

Λατρεύω να φωτογραφίζω τον άνθρωπο. Το στοίχημα για μένα είναι να καταφέρω να αποτυπώσω σε μια φωτογραφία τα συναισθήματα του, την ενέργεια του και όλα αυτά να γίνονται αντιληπτά ακόμη και απο τον πιο αδιάφορο θεατή.

Το 1988 ξεκίνησε το ταξίδι αναγνώρισης της Αμερικής. Η Νέα Υόρκη μπορεί να είναι το κέντρο του κόσμου, αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο ενεργειακό απο τη νεαρή κρεολή στο καρναβάλι της Νέας Ορλεάνης. Το 1995 βρέθηκα στην Άπω Ανατολή όπου ήταν η φωτογραφική μου αγάπη τα επόμενα τρία χρόνια. Η γκόθικ εποχή μου με βρήκε να εξερευνώ την Βόρεια Ευρώπη απο Σιβηρία μέχρι Βερολίνο. Δεν θα μιλήσω για την Μεσόγειο, που είναι άλλωστε η αγάπη κάθε φωτογράφου, αλλά θα σταθώ στην Ελλάδα, όπου η ενέργειά της και το φως της δεν υπάρχει πουθενά στον υπόλοιπο πλανήτη.

Στα μέσα του 90 άρχισε να με τραβάει αυτό που βλέπει ο ανυποψίαστος θεατής σαν κουνημένη φωτογραφία. Το αποτέλεσμα μου άρεσε τόσο ώστε να συνεχίσω να πειραματίζομαι. Τα έργα που βλέπετε δεν είναι επεξεργασμένα.

Το αποτέλεσμα αυτό οφείλεται σε ένα πολύ τεχνικό παιχνίδι με τις ρυθμίσεις της φωτογραφικής μηχανής και με το χρόνο. Με κάθε κλικ δεν αποτυπώνω μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, αλλά πολλές περισσότερες.

Το ‘Αείζωον Πυρ’ (σ.σ η έκθεση που τρέχει αυτή τη στιγμή στο Ίδρυμα Ευγενίδου) για μένα είναι μια σειρά από έργα που, εκτός από την περιγραφή τους ότι ο άνθρωπος είναι ενέργεια, μιλάνε και για την αιωνιότητα της ύπαρξης.

Η φωτογραφία σαν τέχνη στην Ελλάδα υπολείπεται από τη θέση που κατέχει στο παγκόσμιο στερέωμα. Εκεί έξω, η φωτογραφία είναι ισότιμη με τις λοιπές εικαστικές τέχνες. Στην πατρίδα μας, γκαλερί, κριτικοί, και μήντια δεν της έχουν δώσει ακόμη τη θέση που της αρμόζει. Προσωπικά σκοπεύω να διεκδικήσω αυτή τη θέση.

Αντλώ την έμπνευσή μου από τη μελέτη της φιλοσοφίας και την αναζήτηση της μεταφυσικής».