Εικαστικα

Εμιλία Ξανθοπούλου

Μια νέα έκθεση στη Θεσσαλονίκη από τη νεαρή ζωγράφο με το μακρύ οδοιπορικό

28.03.2012, 19:05
Δημήτρης Καραθάνος
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

Μουσικη Γ.Τ.Κ.: Ο ΛΕΞ το ‘δωσε πάλι για την κουλτούρα

Τάνια Σκραπαλιώρη

Οι αρετές του 21ου αιώνα: Ενσυναίσθηση, η πιο μαγική μορφή επικοινωνίας

Ελλαδα 1o Forum Athens Voice: 10 πράγματα που μάθαμε για την Ενσυναίσθηση

Δήμητρα Γκρους

Κοινωνια Εσύ; Θα έβαζες τους γονείς σου σε γηροκομείο;

Τάκης Σκριβάνος

«Νιώθω κάπως άβολα να μιλάω για τη δουλειά μου, μιας και είμαι της νοοτροπίας ότι το έργο μιλάει από μόνο του. Εκθέτω αυτούς τους πίνακες σαν αποτέλεσμα μιας διαδρομής, μιας εργασίας, της οποίας το σκεπτικό δεν μπορώ να το αιτιολογήσω ξεκάθαρα. Είναι δύσκολο για μένα, και πιθανότατα αδιάφορο για τους άλλους, να αναλύσω τους ενστικτώδεις και τυχαίους μηχανισμούς μου την ώρα που ζωγραφίζω. Εν τέλει, απλώς απεικονίζω τον κόσμο που με περιβάλλει».

Στο περιθώριο αυτής της χαμηλότονης αυτοπεριγραφής, ας παραθέσουμε και ορισμένα τυπικά: η Εμιλία Ξανθοπούλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Θα παραμείνει για πάντα; «Έχω και εγώ την ίδια απορία. Μακροπρόθεσμους προγραμματισμούς δεν κάνω πάντως». Αποφοίτησε από την τοπική σχολή Καλών Τεχνών με άριστα το 2008, ακολούθως έφυγε για Erasmus στο αντίστοιχο ίδρυμα της Μαδρίτης και ολοκλήρωσε τις σπουδές της με ένα μεταπτυχιακό στο Central Saint Martins College, όπου και βραβεύτηκε με το βραβείο Mischon De Reya Art Prize.

Αναφέρεται στην ακαδημαϊκή εμπειρία της σαν «ασφαλώς το ωραιότερο κομμάτι των νεανικών χρόνων». Ανακαλεί τη γοητεία των εργαστηρίων, τη μυρωδιά του λαδιού, τις συζητήσεις, τη δημιουργική αφύπνιση μέσα από τη ζωγραφική πράξη. Δεν παραλείπει, ωστόσο, να συμπληρώσει πως «οι σχολές αυτές έχουν μια τάση αυτοκατάργησης, καθώς υποστηρίζουν τάσεις ή έργα καλλιτεχνών που είτε φοίτησαν σε σχολή είτε αυτά που κάνουν δε δέχονται μελέτη και σπουδή. Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι σπουδές με βοήθησαν με τον δικό τους τρόπο να διευρύνω τις σκέψεις μου πάνω στα εικαστικά».

Ως καλλιτέχνες που την έχουν επηρεάσει περισσότερο, παραθέτει τους Neo Rauch, Jenny Saville, Glen Brown, Τάσσο Μισσούρα, αναφέροντας ωστόσο πως την έχουν εμπνεύσει και αρκετοί μη επώνυμοι. Αυτοί που «με έκαναν να πιστέψω πως δεν είμαι μόνη».