Εικαστικα

H νεαρή performer Δήμητρα Μπάρλα γράφει για τη νέα της δουλειά

«Η Μέδουσα σήμερα είναι η κατάθλιψη στις μεγαλουπόλεις»

13.12.2011, 13:21
A.V. Team
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

Οι αρετές του 21ου αιώνα: Ενσυναίσθηση, η πιο μαγική μορφή επικοινωνίας

Ελλαδα 1o Forum Athens Voice: 10 πράγματα που μάθαμε για την Ενσυναίσθηση

Δήμητρα Γκρους

Κοινωνια Εσύ; Θα έβαζες τους γονείς σου σε γηροκομείο;

Τάκης Σκριβάνος

Life in Athens Οδηγός με όλα τα χριστουγεννιάτικα μπαζάρ της πόλης 2024

Παναγιώτης Μπρίμπος

Η ιστορία για εμένα αρχίζει το 2006 σε μια λίμνη του Καναδά, όταν ένα καλοκαιριάτικο απόγευμα ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Richard Nieoczym μου είπε «Θέλω να συνεργαστούμε πάνω σε ένα έργο. Λέγεται Μέδουσα: Η Γυναίκα στον Καθρέπτη». Ήταν η πρώτη φορά που μου γινόταν επαγγελματική καλλιτεχνική πρόταση και μάλιστα σε ένα κείμενο που είχα ήδη αρχίσει να ερωτεύομαι.

Και έτσι ξεκινήσαμε. Στην αρχή αργά και διερευνητικά. Ανίχνευα το κείμενο σαν να ήταν κρυπτογραφημένος χάρτης. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Τι μπορεί να σημαίνει το άλλο; Σταδιακά άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι το συγκεκριμένο έργο ήταν αδύνατον να το καταλάβω διανοητικά. Φαινόταν ότι πρέπει να βασιστώ και να εμπιστευτώ άλλες πηγές του εαυτού μου, ίσως ξεχασμένες από παιδί, πηγές που για να ακουστούν το μυαλό θα έπρεπε να σταματήσει τη φλυαρία του. Και από τότε ακόμα αυτό προσπαθώ να κάνω. Προσπαθώ να μου «κόψω το κεφάλι» και να ακούσω τις μνήμες που έρχονται από το σώμα, τις εκρήξεις από τα συναισθήματα και τα σήματα της συνείδησης: μία διαδικασία υποστηριγμένη ταυτόχρονα από τη θεατρική μέθοδο του Richard Nieoczym.

Στο διάστημα της θεατρικής έρευνας επάνω στο αρχέτυπο της Μέδουσας, έχω αρκετές φορές αναρωτηθεί ποια είναι τέλος πάντων η Μέδουσα σήμερα. Μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει να δώσω μία και μόνη απάντηση. Αφ’ ενός γιατί για εμένα είναι μια μορφή πολύ προσωπική και σε διαρκή εξέλιξη, αφ’ ετέρου γιατί είναι πολύ περισσότερα πράγματα από ένα. Θα προσπαθήσω μία αντικειμενική παρουσίαση του θέματος ακολουθώντας το σκεπτικό του συγγραφέα. Το έργο εντάσσεται στο project «Αρχαίοι Καθρέπτες- Σύγχρονες Φωνές», όπου μελετώνται αρχετυπικές γυναικείες φιγούρες της ελληνικής μυθολογίας υπό το πρίσμα της σύγχρονης κουλτούρας. Οι ανεξάρτητοι μονόλογοι «Μέδουσα: Η Γυναίκα στον Καθρέπτη» και «Κασσάνδρα Έκστασις» αποτελούν μέρη του ρεπερτορίου της ομάδας θεατρικής έρευνας Mad Dam Theatre Ensemble. Η εξερεύνηση είχε ως αφετηρία τη διερώτηση επάνω στη φύση των τεράτων, θηλυκά στην πλειοψηφία τους, και ως γνώμονα τη θέση του Γιουνγκ ότι οι αρχαίοι θεοί έχουν σήμερα εσωτερικευθεί και αντιμετωπίζονται μόνο ως ασθένειες της ψυχής. Και εάν οι θεοί έχουν εσωτερικευθεί, τότε τι συμβαίνει με αυτά τα αρχαία τέρατα; Μήπως και αυτά έχουν βυθιστεί μέσα μας;

Η Μέδουσα προσεγγίζεται ως εκπρόσωπος της σύγχρονης κατάθλιψης των ανθρώπων της πόλης, όπου ο φόβος και η καχυποψία οδηγούν στην απομόνωση και τη σκλήρυνση των συναισθημάτων, λαμβάνοντας ως αφορμή την προδοσία μία γυναίκας από τον εραστή της.

Γίνεται να σταματήσει ο φαύλος κύκλος; Κεντρικό σημείο για τη Γυναίκα του μονολόγου είναι να ιδωθεί με τον εαυτό της στον καθρέπτη, να τον δει ουσιαστικά χωρίς κοινωνικές και πολιτισμικές μάσκες. Υπάρχει έτσι η ελπίδα ότι θα μπορέσει να αναγνωρίσει τις αυθεντικές ψυχικές της ανάγκες και να ανοίξει πάλι τον εαυτό της στην αγάπη. Παρ’ όλα αυτά, έχω αρχίσει να βλέπω ότι για να συμβεί αυτό μία θυσία οφείλει να γίνει. Αυτό είναι ένα από τα θέματα που με συνδέει περισσότερο με την γυναίκα του μονολόγου: η θυσία. Τί δίνεις για να αποκτήσεις αυτό που πραγματικά λαχταράς; Τί είμαι διατεθειμένη να θυσιάσω για να λυτρωθώ; Και υπάρχει λύτρωση χωρίς προσφορά, ή αυτά τα δύο είναι αλληλεξαρτώμενα;