Εικαστικα

Τα αστικά ζωγραφικά μπλουζ του Εδουάρδου Χόπερ

Η Αthens Voice και το COCIO διψάνε για vintage ζαχαρένιες ιστορίες από τη χρονοκαψούλα του 1951

Στέφανος Τσιτσόπουλος
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

 Η Athens Voice και το COCIO διψάνε για vintage ζαχαρένιες ιστορίες από τη χρονοκαψούλα του 1951, τη χρονιά που γεννήθηκε η μαγική συνταγή του διάσημου σοκολατούχου γάλακτος και ο εμβληματικός ζωγράφος Έντουαρτ Χόπερ φλερτάρει με τον σουρεαλισμό.

Ο κύριος Εδουάρδος Χόπερ! Βυθίστηκε τόσο βαθιά στην αμερικάνικη νύχτα, ύμνησε με τη ζωγραφική του τα μπλουζ και τις μοναξιές της μεγαλούπολης, σκίτσαρε ζευγάρια σε κρίση και απελπισμένα πρωινά, ασχέτως αν ο ήλιος έγλυφε τόσο παρηγορητικά τα παράθυρα, παίρνοντας τη θέση του σκοταδιού. Ο κύριος Εδουάρδος Χόπερ, με τα παστέλ χρώματα και την υπέροχη αναπαράσταση, την άψογη γεωμετρία της φόρμας και την τέλεια αρχιτεκτονική αναπαράσταση των κτιρίων, μα και την «εσωτερική» αρχιτεκτονική του ψυχισμού των ηρώων του. 

Οι δρόμοι, τα βενζινάδικα, οι πολυκατοικίες, τα μπαρ, τα σούπερ μάρκετ με τα καρότσια φορτωμένα ζάχαρη, γάλα και σοκολάτα, οι ορίζοντες καθώς το φως δύει, το Μανχάταν αλλά και τα Χάμπτονς, τα κρεβάτια και οι σχέσεις, ο ρεμβασμός και η ομορφιά, με τη μοναξιά να δεσπόζει παράλληλα σε αξεπέραστα, εμβληματικά φόντα και κάδρα μιας τεράστιας ζωγραφικής. 

image

Ναι, είναι θρύλος: ο κύριος Εδουάρδος Χόπερ, κάτοχος μιας ευλογημένα διεισδυτικής και αποκαλυπτικής  ματιάς που μπορούσε να συναρμολογήσει με μοναδικά χρώματα και πινελιές τη ζωή στις μητροπόλεις της Αμερικής αλλά και στα προάστια, το 1951, χρονιά που γεννήθηκε το COCIO, είναι ήδη θρύλος, μα τολμά και προεκτείνει τα όρια της ζωγραφικής του, φλερτάροντας με τον σουρεαλισμό, μιας και το έργο «Rooms by the sea» -παρατηρήστε το προσεχτικά- ξεφεύγει από τα συνηθισμένα θέματα: η πόρτα-παράθυρο βλέπει τη θάλασσα, μα δεν υπάρχει βεράντα, το νερό μοιάζει να γλύφει, μοιάζει να θέλει να εισβάλει στον χώρο, ή και το αντίθετο. Μοιάζει δηλαδή σαν ο άνθρωπος που κατοικεί εδώ, να έχει ανά πάσα στιγμή την ευκαιρία να βουτήξει στα βάθη του ωκεανού και να εξαφανιστεί! 

Ερημιτικός ρεαλισμός, απομόνωση κι ένα διαχρονικό έργο που ακόμα και σήμερα οριοθετεί τη ρεαλιστική αμερικάνικη ζωγραφική, άσχετα αν η τεχνοτροπία της γραμμής και της φωτοσκίασης φλερτάρει με το ναΐφ ή το απλοϊκό. Ο κύριος Εδουάρδος Χόπερ, το 1951, αλλά και έως το τέλος του βίου του, δεν σταμάτησε να καδράρει τη ζωή και το κλέος της, την ομορφιά μα και την inner city blues μελαγχολία της. Δίκαια παραμένει μια μοναδική αναφορά που παρόμοιά της δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ. Γιατί και αν υπάρξει, είναι βέβαιο πως απλώς θα…αντιγράψει!