Πώς και πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη ζωγραφική;
Δεν ήταν μια συνειδητή απόφαση που μπορώ να προσδιορίσω χρονικά. Θέλω να πω, δεν ξύπνησα μια μέρα και είπα «θα ασχοληθώ με τη ζωγραφική». Μου άρεσε να ζωγραφίζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ήμουν τυχερός γιατί όταν ήμουν παιδί οι γονείς μου δεν θεώρησαν την ενασχόληση με τη ζωγραφική ως κάποια ασήμαντη ασχολία, σε αντίθεση μάλλον με τον περίγυρό τους: κάθε Σάββατο παίρναμε το 914 από την Κοκκινιά με τη μητέρα μου και το μικρό μου αδελφό και επισκεπτόμασταν είτε την Εθνική Πινακοθήκη ή κάποια από τις γκαλερί του κέντρου.
Θυμάστε το πρώτο σας σχέδιο;
Όχι. Όταν βλέπω όμως κάποια από τα πρώτα μου σχέδια μου κάνει εντύπωση πόσο αυθόρμητα ήταν. Νομίζω ότι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στην τέχνη είναι να ανακτήσει κανείς την αυθορμησία και την πηγαιότητα της έκφρασης που είχε ως παιδί, να αποδίδει τη συγκίνηση της ανακάλυψης του ανθρώπου που βλέπει το αντικείμενο του πρώτη φορά, αλλά συνάμα να διατηρεί την ασκημένη ματιά αυτού που το έχει μελετήσει σε βάθος.
Από πού αντλείτε έμπνευση για όσα σχεδιάζετε;
Δεν έχω κάποια συνταγή. Για τα αστικά τοπία συνήθως τις αφορμές δίνουν περιηγήσεις στην πόλη. Κινούμαι με τα πόδια ή το ποδήλατο −δεν είχα ποτέ στη ζωή μου αυτοκίνητο ή μηχανή− και πάντα προσπαθώ, άλλοτε συνειδητά, άλλοτε ασυναίσθητα, να ανιχνεύσω ενδιαφέρουσες εικόνες στο χώρο. Για τα γυμνά ή τα πορτρέτα τα εναύσματα προέρχονται από ζώσες μορφές, φωτογραφίες, ή έργα άλλων.
Κάποιο περίεργο υλικό που έχετε χρησιμοποιήσει σε έργο σας;
Τραυμαπλάστ.
Με τι ασχολείστε αυτή την περίοδο;
Κυρίως με γυναικεία γυμνά. Η ανθρώπινη μορφή, και δη η γυναικεία, είναι το πιο ενδιαφέρον θέμα, το πιο ανεξάντλητο, και το δυσκολότερο που μπορεί να διαπραγματευτεί κανείς. Είναι επίσης διαχρονικό, ο πιο ισχυρός δεσμός μας με την κλασική παράδοση, όπως έχει γραφτεί. Εξάλλου είναι κι ένας πολύ καλός τρόπος να εξασφαλίζει κανείς το προνόμιο να απολαμβάνει τη θέα γυμνών γυναικών και μάλιστα για πάρα πολλές ώρες. Βέβαια, η απόλαυση όταν ζωγραφίζεις δεν είναι ηδονοβλεπτική, όπως εικάζουν όσοι δεν ζωγραφίζουν.
Ποιο από τα έργα σας θα ξεχωρίζατε και γιατί;
Δεν ξεχωρίζω κάποιο. Όταν τελειώνω ένα έργο βλέπω πάντα πράγματα που μου αρέσουν και πράγματα που θα ήθελα να κάνω καλύτερα. Δε νομίζω ότι αυτό θα αλλάξει ποτέ.
Σε ποια γειτονιά της Αθήνας ζείτε και ποια είναι τα τρία πράγματα που αγαπάτε σε αυτήν;
Ζω στη γειτονιά που μεγάλωσα, την Κοκκινιά, που δεν είναι ακριβώς γειτονιά της Αθήνας, βέβαια, αλλά του Πειραιά. Μου αρέσει γιατί πρώτον, είναι ήσυχη. Δεύτερον, τα στενά της δρομάκια, οι προσφυγικές κατοικίες και οι βιομηχανικοί ερειπιώνες συνθέτουν ένα ενδιαφέρον κι αξιερεύνητο τοπίο. Τρίτον, είναι κοντά στο λιμάνι του Πειραιά. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από τη βόλτα στο λιμάνι την ώρα που ανατέλλει ο ήλιος. Καλά τα ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα πάνω από μοναχικές παραλίες, αλλά προσωπικά προτιμώ το αστικό βιομηχανικό χέβι μέταλ.
Πείτε μας δυο λόγια για το έργο που φιλοξενήσαμε στο εξώφυλλο της Athens Voice.
Την Αλίκη την ζωγράφισα το Φεβρουάριο. Στην αρχική σύνθεση κοιτούσε μακριά από το θεατή. Όταν τελείωσα τα πρώτα στάδια ανακάλυψα πως η σύνθεση γινόταν υπερβολικά στατική, έτσι το άφησα για μερικές μέρες. Πειραματιζόμενος, σκέφτηκα τη στροφή του προσώπου και ξαναζωγράφισα το μεγαλύτερο μέρος του πίνακα· το πρόσωπο προέκυψε σχεδόν αβίαστα, από τη φαντασία.
Ο Νίκος Ζήσιμος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Παρακολούθησε μαθήματα ελεύθερου σχεδίου με σκοπό να εισαχθεί στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά τα εγκατέλειψε για να συνεχίσει τις σπουδές του στη μουσική. Πήρε το Δίπλωμα Πιάνου με Άριστα με καθηγήτρια τη Νέλλη Σεμιτέκολο. Αυτό το διάστημα ζωγραφίζει και γράφει για τον ιστότοπο amagi.gr,. Εργάζεται ως penetration tester.
