Εικαστικα

Δημήτρης Κουμανιώτης: Ένας μανιώδης του κολάζ

Ένας φαντασιακός κόσμος με κέντρο τη γυναίκα

Το κολάζ, τη μεικτή αυτή τεχνική των αινιγματικών απεικόνισεων, ξεκίνησε στις αρχές του 20ού αιώνα θέλοντας να δώσει ζωντάνια στα έργα. Οι καλλιτέχνες της εποχής ενθουσιάστηκαν. Συνέθεσαν εικόνες σχεδόν παραισθητικές σε μια προσπάθεια να αποδομήσουν παραδοσιακές αξίες και να αποσυντονίσουν τη λογική. Η τεχνική ήταν εύκολη και τα υλικά ανεξάντλητα. Φωτογραφίες, κομμάτια, περιοδικών, μέταλλα, μπογιές, σκουπίδια και πραγματικά οτιδήποτε, αποτελούσε δομικό υλικό της τέχνης του κολαζ, κάνοντας την ιδιαίτερα δημοφιλή. Σήμερα αυτή η κατασκευή έχει περάσει στη ψηφιακή εποχή πλέον.

Ένας τέτοιος δημιουργός, μανιώδης του κολάζ είναι ο Δημήτρης Κουμανιώτης. Τα έργα του παρά την έλλειψη ρεαλισμού καταφέρνουν με κάποιον παράξενο τρόπο να «μιλούν» στον θεατή με σκανδαλιστική ειλικρίνεια. Όμοια με τον παιχνιδιάρικο τρόπο που ο ίδιος σου μιλάει ενώ σε κοιτάζει άκρως σοβαρός. Τον ρωτήσαμε τι τον εμπνέει και μας είπε:

«Πριν από τα ψηφιακά κολάζ είχα ασχοληθεί με χειροποίητα, πρώτα από φωτογραφίες polaroid που τράβαγα και μετά από ερωτικά περιοδικά (με κόσμιο αποτέλεσμα), ψαλίδι, κοπίδι και κόλλα.

Για να φτιάξω μια εικόνα με το photoshop συνήθως χρησιμοποιώ ένα φόντο, την αρχική φωτογραφία που θέλω να μεταλλάξω, και πάνω της μοντάρω άλλα κομμάτια σκαναρισμένων εικόνων που έχω απομονώσει από το αρχικό περιβάλλον τους. Πολλές φορές μου έρχονται νέες ιδέες στην πορεία και η μορφή της τελικής εικόνας αλλάζει κατεύθυνση. Αν το αποτέλεσμα μου αρέσει αισθητικά, το κρατάω.

Μερικές πηγές έμπνευσής μου είναι πολύ παλιές καρτ ποστάλ, εικόνες εντόμων, σαυρών και πλασμάτων της θάλασσας, παλιές μηχανές εργοστασίων και μηχανικά μέρη, πορτρέτα ηθοποιών (κυρίως του βωβού κινηματογράφου), φωτογραφίες της πόλης που έχω τραβήξει ο ίδιος και pin-up girls.

Αυτό που θέλω να απεικονίσω είναι μια διαφορετική κάθε φορά ματιά της μη-πραγματικότητας, με αληθοφανή όμως τρόπο. Ο θεατής ξέρει βέβαια ότι αυτό που βλέπει δεν είναι πραγματικό αλλά η ακρίβεια πιστεύω της σύνθεσης και των λεπτομερειών μπορεί να το κάνει πιστευτό αν αγνοήσουμε για λίγο τους κανόνες. Πάντα χαίρομαι όταν κάποιος μου πει μια ιστορία που φαντάστηκε βλέποντας μια εικόνα μου, που ούτε καν είχε περάσει από το μυαλό μου».