Τα εγκαίνια της εβδομάδας

Ανδρέας Δεβατζής

«Σώματα κτιρίων – Σώματα ανθρώπων»

Μια ενότητα με προσόψεις κτιρίων και μια ενότητα που αναφέρεται στο ανθρώπινο σώμα.

Ο τρόπος απεικόνισης, εντελώς ιδιαίτερος. Αποσπάσματα, επαναλήψεις και λεπτομέρειες ανασυνθέτουν σύνολα αναγνωρίσιμα, είτε πρόκειται για κτιριακά σύνολα, είτε πρόκειται για ανθρώπινο σώμα.

Έντονη προοπτική, ασφυκτικά καδραρίσματα, «λοξή ματιά», ένας σύγχρονος ζωγραφικός ρεαλισμός που χρησιμοποιεί ο καλλιτέχνης στο παιχνίδι της ανασύνθεσης ενός συνόλου από αποσπάσματα και μέρη.

Επιμέλεια Έκθεσης: Ελίζα Γερολυμάτου, Ιστορικός Τέχνης - Μουσειολόγος

19/11-11/12, Δημοτική Πινακοθήκη Λέφα, Ψυχικό, Κοκκώνη 15

The Karagiozis Project

Τι θα έκανε ο Καραγκιόζης σήμερα;

Μια Αμερικανίδα δημιουργός μαριονετών και εικαστικός ηγείται μιας ομάδας μεταφραστών, ανθρώπων από τον χώρο της πολιτικής, επιμελητών και δραστών του πολιτισμού και συνεργάζονται με έναν Καραγκιοζοπαίχτη προκειμένου να δημιουργήσουν μια performance που βάζει στο επίκεντρο το παραπάνω ερώτημα.

Πρόκειται για μια τριμερή εγκατάσταση, όπου μέσα από τα μάτια του Καραγκιόζη (την εξυπνάδα, τη σοφία, το κοινό αίσθημα, καθώς και την αίσθηση του χιούμορ του) καλούμαστε να επανεξετάσουμε το πώς καταλήγουμε σε αποφάσεις μέσα σε ένα πλαίσιο δημοκρατίας. Τα τρία μέρη στα οποία συνίσταται η εγκατάσταση είναι τα εξής: ένα ψηφοδέλτιο, μια επιτοίχια έκθεση και μια performance – παράσταση στον χώρο. Κατά τη διάρκεια της performance, το κοινό θα επιλέξει το τέλος του έργου. Η ζωντανή αυτή εμπειρία λειτουργεί όπως η δημοκρατία: μέσω της συμμετοχής.

Συμμετέχουν: Janaki Ranpura, Τάσος Κώνστας, Peter Maravelis, Paul Hertneky, Ερατώ Τζαβάρα, Debra Papadinoff, Esther Morales.

Ως 21/11 (Performances: 20 & 21/1119.00), metamatic:taf, Νορμανού 5, 2103238757

Δημήτρης Μεράντζας

«Περίπατος»

Ο Μεράντζας πάντα προσπαθεί μέσα από τη δουλειά του να αφουγκραστεί τα προβλήματα της εποχής του. Δίνει έμφαση κυρίως στα προβλήματα βίας σε επίπεδο ατομικό και συλλογικό. Στην παρούσα έκθεση, επιτοίχια πορτραίτα (φωτοχημικής ζωγραφικής*) καταλαμβάνουν όλους τους τοίχους της γκαλερί. Τα πορτραίτα απεικονίζουν ένα πρόσωπο, χωρίς προσδιορισμό φύλου, ηλικίας, εθνικότητας, τόπου και χρόνου, σε μία στιγμή απόλυτης φρίκης και επικείμενου θανάτου. Είναι τοποθετημένα γύρω-γύρω στους τοίχους της αίθουσας με τρόπο ώστε να δημιουργείται ένα συμμετρικά ασφυκτικό ανθρώπινο τοίχος.

Στρατιωτικά κράνη, διαφορετικών προελεύσεων και με έντονα τα σημάδια της χρήσης, βρίσκονται στο πάτωμα της αίθουσας σε διαφορετικές θέσεις, δίχως κανενός είδους συμμετρία. Άτακτα, σχεδόν ενοχλητικά, δημιουργούν πυκνώσεις και αραιώσεις παραπέμποντας σ’ ένα συμβολικό ναρκοπέδιο. Σαν χελώνες, άλλες αναποδογυρισμένες και άλλες όχι, τα κράνη συμβάλουν με ιδιαίτερη ένταση στην περιπετειώδη χορογραφία του θεατή, εξαναγκάζοντάς τον να ορίσει την δική του, προσωπική, διαδρομή θέασης.

19/11-9/1, a.antonopoulou.art, Αριστοφάνους 20, Ψυρρή

Ρούλη Μπούα, «Νύφες»

Έλληνες Ναΐφ Ζωγράφοι

Ρούλη Μπούα – Μανούσος Χαλκιαδάκης

Το Ίδρυμα Παναγιώτη και Έφης Μιχελή συνεχίζοντας την προσπάθεια της ιδρύτριάς του ναΐφ ζωγράφου Έφης Π. Μιχελή (1906-1984) να προβάλει στο ευρύ κοινό την παραγνωρισμένη για πολλά χρόνια στην Ελλάδα ναΐφ ζωγραφική, αποφάσισε να δημιουργήσει μια μόνιμη συλλογή Ελλήνων ναΐφ ζωγράφων, παλαιότερων αλλά και σύγχρονων, θέτοντας τα θεμέλια για την ίδρυση μιας Πινακοθήκης Ελλήνων ναΐφ ζωγράφων, που λείπει από τη χώρα μας. Η συλλογή στεγάζεται στην Αίθουσα Εκθέσεων και Εκδηλώσεων του Ιδρύματος.

Σειρά οι καταξιωμένοι ναΐφ καλλιτέχνες Ρούλη Μπούα και Μανούσος Χαλκιαδάκης. Στους καλλιτέχνες δόθηκε απόλυτη ελευθερία στην επιλογή και στον τρόπο παρουσίασης του έργου τους.

18/11-31/1, Ίδρυμα Παναγιώτη και Έφης Μιχελή, Βασιλίσσης Σοφίας 79, 2107218626

Άννα Αμπαριώτου

«Η Σωφρονία, ένα σενάριο, ο Δούρειος αμνός και άλλα συμβάντα»

Η Σωφρονία, μόνη επί της γης, ψάχνει.

Από την κόμη της ξεπηδούν πλοχμοί, στο βλέμμα της σπαρταρούν διαμελισμένα όνειρα.

Απ΄τις παλάμες της τρώνε πουλιά, απ’ τα ανοιχτά της μπράτσα φυτρώνουν παρθένα δάση.

Από το δέρμα της αναδύεται άρωμα ρόδου και τύρφης.

Ρίζες, τυφώνες, αρχαίες σκουριές.

Καμένα τοπία, κομμένα λουλούδια, κρυμμένα παιδιά.

Την ημέρα, λευκοί ρινόκεροι, μικροί μπαμπουίνοι και ενσταντανέ πεταλούδας ακολουθούν τη σκιά της και μαθαίνουν να βηματίζουν.

Τα βράδυα, γύρω απ’το φως της λάμπας φτεροκοπά η πορτοκαλί μνήμη.

Να είσαι διαφορετικός. Να είσαι γενναίος. Να είσαι ζωγράφος.

Να τι είναι, λοιπόν, «Η Σωφρονία, ένα σενάριο, ο Δούρειος αμνός και άλλα συμβάντα»: μια ιδιοφυής ροκ μπαλλάντα κατά συρροήν εικόνων για τις αθώες ημέρες που έφυγαν, ζωγραφισμένη με ακριβή προσήλωση και έξοχη ενδελέχεια από την Άννα Αμπαριώτου.

Ένας ευωδιαστός οργιαστικός φράχτης σχηματισμένος από τα ρόδα και τα αγκάθια του «εγώ» και του «αυτό» επί χάρτου.

Μια τόση δα μικρούλα τζούρα από μυστικά και ψέματα, που επιστρέφουν στον καμβά ως κρυπτογραφημένες μαγικές εικόνες.

Μια αυτογνωσιακή ζιγκ ζαγκ διαδρομή «αλήθειας ή θάρρους», μια κομψοτάτη ελεγεία γιν και γιαν για τον οξυκέραυνο κραδασμό της διαφορετικότητας.

Επιμέλεια έκθεσης: Ίρις Κρητικού

19/11-12/12, gallery genesis, Χάριτος 35, Κολωνάκι

Αλέξης Ακριθάκης

«Η γενιά του ΄70»

Έκθεση για την υποστήριξη της εικαστικής εφημερίδας «Τα Νέα της Τέχνης»

Η έκθεση επιχειρεί να παρουσιάσει το σύγχρονο πρόσωπο της γενιάς του ΄70. Η Ιστορικός Τέχνης και Τεχνοκριτικός, Μπία Παπαδοπούλου, η οποία έχει οργανώσει στο παρελθόν έκθεση σχετική με το θέμα, επιμελείται την έκθεση. Σε άρθρο της που δημοσιεύεται στο τελευταίο φύλλο των Νέων της Τέχνης Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2015 μας δίνει το στίγμα της γενιάς του ‘70. Αναφέρει μεταξύ άλλων: «Το κλίμα του κοινωνικού και πολιτικού αναβρασμού τη δεκαετία του ΄70 στην Ελλάδα αφύπνισε μια αρκετά μεγάλη μερίδα καλλιτεχνών και καλλιέργησε μια γόνιμη διαλεκτική σχέση μεταξύ τέχνης και πραγματικότητας. Διαμορφώθηκε ένα πνεύμα εναντίωσης προς το σύστημα και το κατεστημένο προκαλώντας παρεμβατικές εικαστικές δημιουργίες που συχνά αψηφούσαν την υψηλή αισθητική προτάσσοντας την ισχύ του μηνύματος. Η ίδια η υπόσταση του έργου ως εμπορικού αντικείμενου τέθηκε υπό αμφισβήτηση, οδηγώντας μεταξύ άλλων, σε εφήμερες συνθέσεις ακόμη και στην πλήρη αποϋλοποίηση της τέχνης. Η αντι-εμπορικότητα της τέχνης γίνεται νέο ζητούμενο, μια τάση συμβατή με τις διεθνείς αναζητήσεις των καιρών και την ευρύτερη αντίδραση προς το καπιταλιστικό σύστημα της Δύσης».

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Αλέξης Ακριθάκης, Δημήτρης Αληθεινός, Τζούλια Ανδρειάδου, Αχιλλέας Απέργης, Γιάννης Βαλαβανίδης, Χρύσα Βουδούρογλου, Δημήτρης Γέρος, Απόστολος Γιαγιάννος, Άλκης Γκίνης, Βαγγέλης Δημητρέας, Κλεοπάτρα Δίγκα, , Άχιλλέας Δρούγκας, Ζουμπούλης-Γραικού, Όπυ Ζούνη, Κυριάκος Κατζουράκης, Βασίλης Κελαϊδής, Βάσω Κυριάκη, Γιώργος Λαζόγκας, Γιώργος Μηλιός, Χέρμαν Μπλάουτ, Χρόνης Μπότσογλου, Βούλα Μασούρα, Γιάννης Μιχαηλίδης, Εύα Μπέη, Θόδωρος Παπαγιάννης, Τάκης Παρλαβάτζας, Ρένα Παπασπύρου,Tριαντάφυλλος Πατρασκίδης Κυριάκος Ρόκος, Παύλος Σάμιος, Γρηγόρης Σεμιτέκολο, Σωτήρης Σόρογκας, Άσπα Στασινοπούλου, Χρήστος Τζίβελος, Βίκυ Τσαλαματά, Κωστής Τριανταφύλου, Γιώργος Σταθόπουλος, Γιώργος Χουλιαράς, Νίκος Χουλιαράς, Μαρία Χατζηγάκη.

19/11-5/12, αίθουσα τέχνης εκφραση-γιαννα γραμματοπουλου, Βαλαωρίτου 9α

Κώστας Μητρόπουλος

«Index»

Η έκθεση περιλαμβάνει μια εγκατάσταση με φωτογραφίες και βίντεο.

ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Το σώμα είναι ανεξάντλητο. Είναι απείρως περισσότερο από κάθε χρήση και κατάχρησή του. Κάθε κατάκτησή του είναι και μία διαψευσμένη απόκτηση. Κάθε αποτύπωσή του αποδεικνύει την αντίστασή του στην τυποποίηση. Όσο και αν το προσλάβει η όραση, όσο και αν το συλλάβει το μάτι τής κάμερας, όσο και αν το απορροφήσει ο φακός, αυτό παραμένει ανέγγιχτο, αμείωτο, ακμαίο, λες και η κάθε λήψη του ανανεώνει την ακεραιότητά του, καθιερώνει την λάμψη του, αναδεικνύει την αντίστασή του στην άλωσή του από την πείνα των αισθήσεων, από την λαιμαργία τού μυαλού, από την βουλιμία των άλλων σωμάτων, από την ασυδοσία όλων των μέσων αναπαραγωγής του σε αναρίθμητες καταγραφές του.

Η φαντασμαγορική σωματογραφία τού Κώστα Μητρόπουλου εκθέτει αυτό το γεγονός με τρόπο καταιγιστικό και ολιστικό. Η απέραντη φωτογραφική καταγραφή του επαναλαμβάνει κατακερματισμένο αλλά συνεκτικό ένα σύμπαν σάρκας από όλες τις γωνίες θέασής του. Το αποτέλεσμα είναι μία Κοσμική ερωτική εξομολόγηση, μία διαστρική ομολογία λατρείας γι’ αυτήν την θνητή, πρόσκαιρη θεότητα, η οποία, όχι μόνον απετέλεσε πρότυπο για οποιαδήποτε αναπαράσταση ή επινόηση τού θηλυκού Όλου, τής Ουράνιας Γυναίκας, αλλά συνιστά και την μοναδική απόδειξη ότι χωρίς αυτήν την ένσαρκη οντότητα δεν θα υπήρχε η θεία.

Το πολυεστιακό αυτό πανόραμα, με τα χιλιάδες «στιγμιότυπά» του, εμφανίζει, και με την έννοια τής φανέρωσης και με την έννοια τής φωτογραφικής «εμφάνισης», διατρέχοντας και εκθέτοντας το γυναικείο σώμα σε όλες τις στάσεις και διαστάσεις του, την αναίρεση τής τρέχουσας κοινοτοπίας διότι καθιστά εξαιρετικό το γνωστό, άγνωστο το εξαντλημένο, πρωτοφανές το εξαντλητικά εμφανές.

Με αυτήν την ψηφιδωτή ταπισερί, ο Κώστας Μητρόπουλος υψώνει ένα ιερό τέμπλο από γυναικεία μέλη τα οποία, ως φωτοσύνολο, συνθέτουν ένα πολυφωνικό μέλος που εξυμνεί και δοξάζει το ύψιστο Κάλλος, το ανθρώπινο.

Ο ήχος του μας τρυπάει τα μάτια.

Δημήτρης Δημητριάδης

Μουσική επιμέλεια: Δημήτρης Χασιούρας

19/11-19/12, Beton7 Gallery, Πύδνας 7, Βοτανικός