Εικαστικα

Plexus

Τρεις καλλιτέχνες στο Σπίτι της Κύπρου

Η έκθεση είναι ένας διάλογος τριών καλλιτεχνών από διαφορετικές γενιές με κοινούς καλλιτεχνικούς προβληματισμούς: της Μπίας Ντάβου (γεν. Αθήνα 1932) της Έφης Σπύρου (γεν. Λευκωσία 1976) και του Πέτρου Μώρη (γεν. Λαμία 1986).

Ο τίτλος PLEXUS, παθητική μετοχή της λατινικής λέξης plectere, προέρχεται ετυμολογικά από το αρχαίο ελληνικό πλέκειν και στην αγγλική γλώσσα χρησιμοποιείται ως συνώνυμο του grid (κάνναβος). Με κοινό άξονα την έννοια και την πρακτική του πλέγματος, η έκθεση συγκεντρώνει έργα που εκτείνονται χρονικά από την δεκαετία του ‘70 έως σήμερα, διάστημα που σηματοδοτείται από την είσοδο της πληροφορικής στον οικιακό χώρο και την σύγχρονη μετα-ψηφιακή συνθήκη όπου η ψηφιακή τεχνολογία έχει εισχωρήσει σε κάθε πεδίο ανθρώπινης δραστηριότητας.

Στην έκθεση θα παρουσιαστούν μεγάλες εγκαταστάσεις, επίτοιχα έργα, μικρές χειρονομίες, προσχέδια, κείμενα, σημειώσεις καθώς και οπτικοακουστικό και έντυπο αρχειακό υλικό, δίνοντας έμφαση στον ανοιχτό και διαδικασιακό χαρακτήρα τόσο των έργων όσο και του ίδιου του σχεδιασμού της. Έτσι, έργα από τις σειρές Πλέγματα,(1967-1970) Κυκλώματα (1973-1975) και Σειραϊκές δομές (1978-1983) της Μπίας Ντάβου, συνυπάρχουν με την εγκατάσταση της Έφης Σπύρου Metamorphoses, (2014) από κυλινδρικούς λαμπτήρες φθορισμού πλεγμένους με ιμάντες και την εγκατάσταση του Πέτρου Μώρη Columns (Time, Brain, Transformation, Skeleton), (2015) που αποτελείται από μεταλλικά πλέγματα και γύψινα αντίγραφα εγχάρακτων ψηφιδωτών και τρισδιάστατων μοντέλων.

Στην καλλιτεχνική πρακτική της Μπίας Ντάβου, του Πέτρου Μώρη και της Έφης Σπύρου, το πλέγμα -ως σύστημα που μεταλλάσσει την ενέργεια σε ύλη, ως οργάνωση επιφάνειας, ως δίκτυο σχέσεων αλλά και ως υπαρξιακή συνθήκη- γίνεται το όχημα για τη διερεύνηση της γλώσσας των μαθηματικών και των τεχνολογιών της εποχής τους αλλά και για μια συνεχή κριτική αναθεώρηση των σχέσεων μεταξύ φυσικού και ψηφιακού αντικειμένου, υλικής και άυλης διαδικασίας παραγωγής, χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας. Στο έργο τους, οι πλούσιες μεταμορφώσεις του πλέγματος, από την ψηφίδα παραδοσιακών ψηφιδωτών στο ψηφιακό bit, από τον κάνναβο της πόλης στον κάνναβο της οθόνης του υπολογιστή, από τα σημεία στο χαρτί μιλιμετρέ στην ύφανση, γίνονται πάντα με τελικό σκοπό να θίγουν πρωταρχικά καλλιτεχνικά και πανανθρώπινα ζητήματα.