Ο Ντίνος Πετράτος είναι ένας από τους πιο γνωστούς Αθηναίους δημιουργούς. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές.
Οι πρώτες του δουλειές έγιναν σε πολύ νεαρή ηλικία: σκηνογραφία και ενδυματολογία στο θέατρο και στην τηλεόραση. Έχει ζωγραφίσει εξώφυλλα βιβλίων, δίσκων, CDs, αφίσες, ετικέτες κρασιών, λογότυπα, σφραγίδες και έχει εικονογραφήσει βιβλία και περιοδικά.
Συνδυάζοντας την ψηφιακή τεχνολογία με την ζωγραφική έχει διαμορφώσει και διακοσμήσει δημόσιους χώρους και αίθουσες αναψυχής.
Είναι ένας από τους ευγενέστερους πολίτες αυτής της πόλης, διατηρεί έναν ρομαντισμό παλαιού κλασικού αστού και ένα ακαριαίο, κομψό χιούμορ που ισορροπεί όποια αίσθηση κλασικισμού μπορεί να τον χαρακτηρίζει. Αγαπάει τα κτίρια της πόλης, ζωγραφίζει το εσωτερικό τους με εικόνες αρχαίων Ελλήνων, λιτά θέματα με ήλιο, θάλασσα, σύννεφά, αρχαίους θεούς και αθλητές, ιέρειες και «τσαρουχικά» στεφάνια λουλουδιών αφημένα δίπλα σε στύλους ναών και ακρογυαλιές. Είναι ένας άνθρωπος πλούσιος σε συναίσθημα που, με τα έργα του, φωτίζει την Αθήνα.
Η καινούργια του έκθεση στην γκαλερί Μεταμόρφωσις που εγκαινιάζεται στις 23 Οκτωβρίου, δίνει την αφορμή σε δύο ποιητές, την Κική Δημουλά και τον Θανάση Θ. Νιάρχο να γράψουν δύο κείμενα για τα έργα του Ντίνου Πετράτου:
Η Κική Δημουλά στο στούντιο του Ντίνου Πετράτου (από το φωτογραφικό αρχείο του Ντ.Π.)
Έργα και μακροβιότητα
Πιστεύω στη θρησκεία της ζωγραφικής, αλλά δεν την ερευνώ όπως και καμιά άλλη βαθειά πίστη μου σε κάθε ιερότητα που τη μέθοδό της να υπάρχει και να επιβάλλεται την αγνοώ. Σέβομαι την άγνοιά μου γι’αυτό με αθόρυβη επιφυλακτικότητα εισέρχομαι στον άγιο, ως άυλο, χώρο της ζωγραφικής.
Υποπίπτοντας συχνά στον πειρασμό να σχολιάσω παρασυρμένη από τις συγκινημένες και μόνον εντυπώσεις μου.
ΕΝ προκειμένω, ψαύω, την έλξη που ασκούν στην έκπληκτη ευαισθησία μου, χαροποιώντας την, τα καινούργια έργα του Ντίνου Πετράτου.
Εδώ, εκτίθεται ο πλούτος της λιτότητας που τον διαχειρίζεται επαυξητικά μια ολιγαρκής εκκεντρικότητα.
Ας πω ότι πρόκειται για μια δοκιμαστική έξαρση της πρωτοτυπίας με ισχυρό ερέθισμα, τα προσιτά μέσα, που υπηρετούν και τρέφουν την καθημερινότητα. Αν είναι δυνατόν. Κι όμως είναι, χάρη στην αδιόρατη αφαίρεση που επιτυγχάνει η εμπνευσμένη αισθητική.
Λεκανάκια. Όχι από πορσελάνη, όχι από κρύσταλλο, εμαγιέ απλώς με αστραφτερή λευκότητα.
Τη βαθουλή φιλοξενία τους τη νέμονται, χυμώδη χρώματα φρούτων και η ευγενής λαϊκότητα ζαρζαβατικών.
Τρεις ντομάτες σ’ ένα λεκανάκι, δύο ντομάτες στο διπλανό, και στο παρακεί, μία μόνο κάπως αγουρωπή ντομάτα ώστε να ωριμάσει απλόχωρα η μοναξιά της.
Με καθηλώνουν τρεις μελιτζάνες αλληλέγγυες, με το εξαίσιο μωβ χρώμα τους, -όχι δεν πενθούν, αντίθετα πανηγυρίζουν που απέφυγαν να γίνουν φαγητό.
Σ’ένα ολόλευκο ταμπλώ, όχι στο κέντρο, πολύ πιο πέρα, εκεί στην ευρηματική άκρη άκρη, ακκίζεται μια μακρυμάλλα, φρεσκολουσμένη πλεξίδα σκόρδα. Και το κέντρο κενό, για ό,τι άλλο καυτερό του βίου μας, αιφνίδιο προκύψει και θέλει να ποζάρει…
Μου επιτίθεται ξανά, μετά από τόσα μαραμένα παιδικά μου χρόνια, η γήινη εκείνη μυρωδιά των αμπελιών, στο εγκατελειμμένο τώρα πια από τη γεωργό μνήμη, χωριό του πατέρα μου.
Την αναγνωρίζω αυτή την ξεχασμένη μυρωδιά, κοιτάζοντας αναστάσιμα σταφυλιών τσαμπιά και γω να στέκομαι σα σκιάχτρο ανάμεσά τους μην τα τσιμπολογήσω, -μακάρι να ήμουνα πουλάκι.
Νεκρή φύση όλ’αυτά. Αν και ολοζώντανη.
Αλλά τόσο φιλόδοξη, ώστε, προκειμένου να γίνει τέχνη, δέχεται να παριστάνει τάχα τη νεκρή.
Αλλά ποιος την πιστεύει…
Κική Δημουλά
Μια ολοζώντανη νεκρή φύση
Εάν δεν ήταν ασέβεια να μιλάς για την τέχνη και μάλιστα για την ζωγραφική με αφορισμούς, θα λέγαμε για την συγκεκριμένη θεματική ενότητα της καινούργιας δουλειάς του Ντίνου Πετράτου το «εξόνυχος τον λέοντα». Σε βαθμό μάλιστα που το «νύχι» μόνο του να σε κάνει να φαντάζεσαι τον λέοντα στην ολότητά του ακόμη πιο συναρπαστικό από ό,τι εάν σου εμφανιζόταν ατόφιος. Οι ντομάτες, οι μελιτζάνες, τα σκόρδα, τα βερίκοκα, τα ρόδια, όσα κι αν απεικονίζονται σε μια σειρά είκοσι έργων σε έναν μικρό αριθμό που δεν διστάζει να περιλάβει στους κόλπους του ακόμη και την μονάδα, σε παραπέμπουν σε ένα μπαχτσέ που αναδίνει τα χρώματα και τα αρώματα – ναι, ναι, τα αρώματα – της προ αμνημονεύτων χρόνων ολόπρωτης δημιουργίας του.
Τι περίεργο αλήθεια! Όσο πιο πλούσιο είναι το αίσθημα όταν αντικρίζεις ένα έργο τέχνης τόσο χρειάζεται ο καλλιτέχνης να έχει υποστείλει, σχεδόν να έχει αφανίσει, την συγκίνησή του στο αντίκρισμα της πραγματικότητας που απεικονίζεται. Αν η πραγματικότητα τον κατέκλυζε σε βαθμό που θα την αισθανόταν να διασώζεται μόνο αν την μετέφερε ατόφια, τόσο το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα όσο και το ανθρώπινο δεν θα ήταν μόνο μηδαμινό, θα ήταν και εξοργιστικό γιατί τελικά θα παραποιούσε τη φύση. Εάν ένας άλλος ένδοξος αφορισμός λέει ότι «φύσις κρύπτεσθαι φιλεί» ο καλλιτέχνης που θα αποφασίσει να την αποκαλύψει οφείλει να το κάνει τόσο ανεπαίσθητα ώστε σχεδόν να γίνεται η φύση ακόμη πιο κρυφή. Μυστική θα λέγαμε καλύτερα. Σκέφτομαι έναν άνθρωπο που έχει χάσει την μνήμη των λέξεων στην θέα των έργων του Ντίνου Πετράτου. Τι σημασία έχει. Ακόμη και εάν έχει χαθεί η μνήμη των λέξεων, η μνήμη των χωρίς όνομα πια φρούτων και ζαρζαβατικών, φτάνει για να ανασυστήσει και να ανασυνθέσει το μοναδικά πρέπον αίσθημα στο αντίκρισμα οποιουδήποτε πράγματος. Το αίσθημα που δημιουργεί η σχέση με το κάθε τι, όχι το αίσθημα που προκαλεί ένα συμβατικό, στην υπηρεσία ενός διατεταγμένου προορισμού, όνομα.
Η τέχνη, και πιο συγκεκριμένα η τέχνη της ζωγραφικής, όσο και να εξελίσσεται και να πλουτίζεται, όσες διαδρομές και εάν γνωρίσει που σε σχέση με την πορεία της συνιστούν συχνά και μια άτακτη υποχώρηση, δεν παύει να επιστρέφει στην πρωτεϊκή μήτρα που είναι η αίσθηση της απλής γραμμής. Όπως την έχουν δοξάσει οι αρχαίοι και –για να συνοψίζουμε αξιοπρεπώς- ο Picasso. Ο Ντίνος Πετράτος υπήκοος αυτής της θαυμαστής ισορροπίας που συνιστά η έννοια «γραμμή», με όλη την αφαίρεση και την διαύγεια που προϋποθέτει, απεικονίζει μια «στιγμή» της φύσης όπως μας αποκαλύπτεται με ένα απαλό κεραυνοβόλημα των αισθήσεων.
10°
