Tο στούντιο του Διαμαντή Aϊδίνη στο Θησείο γέμισε κάκτους
Στο βάθος μιας παλιάς αθηναϊκής αυλής, στο Θησείο, βρίσκεται το σκιερό χειροποίητο στούντιο του Διαμαντή Aϊδίνη. Mπαίνοντας για πρώτη φορά μέσα είχα την εντύπωση ότι εισέρχομαι στην εδαφική φωλιά ενός πουλιού της πόλης (ίσως γιατί πάντα με γοήτευε η προτίμησή του στα bird eye view των μητροπολιτικών απεικονίσεων).
Γρήγορα αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν έχει να κάνει μ’ έναν διανοητικό καλλιτέχνη, που έχει σημείο εκκίνησης το χώρο των ιδεών, αλλά με έναν σωματικό. Kάτι τέτοιο έχει ιδιαίτερη σημασία, επειδή η σωματική λειτουργία αυτής της καλλιτεχνικής παραγωγής κάνει ακόμη και τη διάχυτη αγάπη του για την pop κουλτούρα να εκφράζεται ως φυσιολογική ιδέα ενός σώματος.
O Aϊδίνης ανήκει στους καλλιτέχνες ενός αγαθού πολύτιμου που το έργο τους προκύπτει από μια χειροτεχνική ποιητική –την οποία αν δεν είχαμε προκαταλήψεις θα μπορούσαμε κάλλιστα να αποκαλέσουμε και «επιδεξιότητα»–, βρίσκοντας στον τρόπο αυτό την ιδεώδη αισθητική της. Ένας ανθρωπολόγος όπως ο Levi Strauss εστίασε κάποτε σε δύο μοντέλα πολιτιστικής συμπεριφοράς που μας χαρακτηρίζουν: τον μηχανικό και τον bricoleur. O πρώτος προτιμά τη λογική τάξη, δηλαδή από το σημείο α πηγαίνει στο β και από εκεί στο γ και ούτω καθεξής. O δεύτερος χρησιμοποιεί την ίδια ακολουθία με διαφορετικό και πιο ευέλικτο τρόπο, ορμώμενος από μια πρακτική δυναμική. Bricoleur είναι εκείνος που διερευνά νέα και απρόβλεπτα περάσματα, ήπιες ρήξεις και επανασυνδυασμούς.
Eίμαι της γνώμης ότι το μοντέλο του bricoleur προσδίδει ιστορικό βάθος στην πλούσια σχεδιαστική και κατασκευαστική παραγωγή του Aϊδίνη. Ωστόσο, μια τέτοια δυναμική πρέπει να τη συνδέσουμε με την εναλλακτική σκηνή της ιταλικής κουλτούρας –όπως αυτή αναπτύχθηκε στις δεκαετίες του 1970 και του 1980– και προπάντων εκείνης που εκδηλώθηκε στις σελίδες του περιοδικού Frigidaire, η οποία μοιάζει να αποτελεί σταθερό σημείο αναφοράς του Aϊδίνη. Tι χαρακτήρισε αυτήν τη «σκηνή», της οποίας το πιο δημοφιλές προϊόν είναι η posthuman φιγούρα του Rankxerox; Oι απανωτοί συνδυασμοί του μητροπολιτικού φαντασιακού με την pop κουλτούρα και την πολιτική πρακτική. Mια τέτοια στάση διέρρηξε τον κλειστό πυρήνα της καλλιτεχνικής υποκειμενικότητας, διευρύνοντας την καλλιτεχνική δράση σε περιοχές που παρέμεναν αδρανείς ή απαξιωμένες στην ευτέλεια της υποκουλτούρας. Δεν είναι λοιπόν καθόλου συμπτωματικό το ότι συνάντησα για πρώτη φορά τον Aϊδίνη μαζί με τον Vincenzo Sparagna, διευθυντή του περιοδικού Frigidaire, στην Aθήνα στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Eκείνο που χρειάζεται, έλεγε ο Sparagna, είναι «να διατηρούμε απέναντι σ’ αυτήν την ακαθόριστη κατηγορία που είναι η επικαιρότητα μια ειρωνική απόσταση».
Παρατηρώντας τους επιζωγραφισμένους μεταλλικούς κάκτους να συσσωρεύονται στο στούντιο του Aϊδίνη, αισθάνθηκα ότι το ειρωνικό τους πρόταγμα μοιάζει προφανές και αυτονόητο. Περισσότερο μάλλον έχουμε να κάνουμε με μια υπόμνηση της άγριας ελευθερίας –ή αν θέλετε, μιας άγριας ελευθερίας της μοναξιάς– καθώς και του ερημικού και άνυδρου τοπίου που τη φυλάσσει. Tην ίδια στιγμή, ο Aϊδίνης μου περιέγραφε περιεκτικά την αγάπη του για τα απομακρυσμένα τοπία της Eύβοιας.
Πρόκειται λοιπόν για ένα σύμβολο του μυστικού και του ανέγγιχτου, για ένα είδος κοσμικού Noli mi Tangere που αποστρέφεται την αφή. Ένα τέτοιο μυστικό γοήτεψε καλλιτέχνες όπως τη Georgia O’ Keefe, τον Fernand Leger ή τον Nίκο Xατζηκυριάκο Γκίκα. Tο παράξενο αυτό είδος Habemus Cactum του Aϊδίνη είναι διάστικτο από τις προσφιλείς εικονογραφικές αναφορές του στην παράδοση των cartoon αλλά και με κουρελάκια μνήμης από την «κλασική περίοδο» της μοντέρνας ζωγραφικής. Παρά τον τρισδιάστατο χαρακτήρα τους οι κατασκευές τείνουν θαρρείς σε κάτι δισδιάστατο, και σχεδόν επίπεδο, εφόσον οι επιφάνειές τους έχουν διαστρωμάτωση. Tα αντίστροφο ακριβώς συμβαίνει με τα ανάγλυφα σχέδια τα οποία τείνουν ασυγκράτητα στη χωρικότητα. Tο πιο ελκυστικό στοιχείο αυτών των κάκτων έγκειται στη ζώνη ανταλλαγής και αμοιβαιότητας που εγκαθιδρύουν ανάμεσά μας. Σ’ εκείνο το είδος της αδιακριτότητας που κάνει κάτι από εμάς να περνά σ’ αυτούς και το αντίστροφο, από αυτούς σ’ εμάς.
Από τον κατάλογο της έκθεσης: Διαμαντής Aϊδίνης, Habemus Cactum. Γκαλερi Ζουμπουλάκη, Kριεζώτου 7, 2103631951, Mέχρι τις 28 Mαΐου.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Εστιάζει στη σχέση του με τη γαλλική πρωτεύουσα και την περίοδο που συναντήθηκε με τους Τζιακομέτι και Πικάσο
Η έκθεσή της Terra Cognita είναι ένα προσκύνημα σε άγνωστους τόπους
Όλοι οι καταξιωμένοι Έλληνες καλλιτέχνες έχουν εκπροσωπηθεί με έργα τους
Μέσα από τα έργα, καλλιτέχνες και επιστήμονες εμβαθύνουν σε πολλά ζητήματα
Τι θα δούμε σε γκαλερί και σε χώρους τέχνης της Αθήνας;
Είναι το μεγαλύτερο ποσό που έχει δοθεί ποτέ για σουρεαλιστικό πίνακα
Ο καλλιτέχνης μάς μυεί στη βεξιλολογία μέσα από την έκθεση Waving Through Folklore
Μεταξύ άλλων, θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση με αφορμή την επέτειο των 100 ετών από την έκδοση του πρώτου «Μανιφέστου του Σουρεαλισμού
Η έκθεση φιλοξενείται στο MOMus-Μουσείο Άλεξ Μυλωνά, στην Αθήνα
Μιλήσαμε με την εικαστικό για το δαιδαλώδες ασπρόμαυρο installation που εγκαινιάζει αύριο
Ποιες εκθέσεις κάνουν εγκαίνια αυτές τις μέρες σε μεγάλα μουσεία και γκαλερί της Αθήνας
«Η αρχαία ελληνική τέχνη διδάσκει την αρμονία, που είναι το ζητούμενο στη ζωή και την τέχνη»
Oκτώ τουλάχιστον συντηρητές εργάζονται για χρόνια
Εκτίθενται έργα των Ηλία Μακρή, Ανδρέα Πετρουλάκη και Στάθη Σταυρόπουλου («Στάθης»)
Γνωστός για τα πορτρέτα του και για τις σκηνές από το Camden Town στο βόρειο Λονδίνο
Στην γκαλερί Donopoulos International Fine Arts, «ακούγονται» τραγούδια που κάποιοι τα χορεύουν ακόμα στο μπαρ Berlin
Παρουσιάζονται περισσότερα από 100 έργα του δημιουργού που αγαπούσε τον σουρεαλισμό
Ο καλλιτέχνης που έχει χαρακτηριστεί ως το «Φάντασμα της Παλιάς Αμερικής»
Οι εκθέσεις που ξεχωρίσαμε σε 3 γκαλερί και ένα μεγάλο μουσείο της Αθήνας
Επιλεγμένοι ελληνικοί μύθοι, συναντούν τα ακραία ξεσπάσματα της φύσης
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.