Από τις αρχές του 1970 έως σήμερα της έχουν παραγγείλει περισσότερα από 50 δημόσια έργα περιβαλλοντικής γλυπτικής. Με αφορμή την αναδρομική έκθεση της Αθηνάς Τάχα (γεννήθηκε στη Λάρισα, σπούδασε στην ΑΣΚΤ και ύστερα έφυγε για Παρίσι και Αμερική) στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, η A.V. μίλησε με τη διεθνή Ελληνίδα γλύπτρια.
Τι εικόνα σάς άφησε η Αθήνα; Είχα να έρθω από το 2003. Τώρα είδα περισσότερους πεζόδρομους, πολύ περισσότερη κίνηση και επιτυχημένες εικαστικές εγκαταστάσεις στο μετρό. Tον ερχόμενο Φεβρουάριο ως καλεσμένη της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών θέλω να τις δω όλες.
Πώς βλέπετε τα δημόσια έργα τέχνης στην Ελλάδα; Καλύτερο εκπρόσωπο αυτής της τέχνης εδώ θεωρώ τη γλύπτρια τοπίου Νέλλα Γκόλαντα. Είδα φευγαλέα από το αυτοκίνητο, πηγαίνοντας στο αεροδρόμιο, την πρόσφατη εικαστική της παρέμβαση στην Αττική Οδό, στο κομμάτι του περιφερειακού Υμηττού, και μου άρεσε πολύ.
Τι είναι η περιβαλλοντική γλυπτική; Είτε είναι ένα έργο τέχνης με θέμα το περιβάλλον και προσπαθεί να κάνει τους ανθρώπους να αισθανθούν πόσο σημαντική είναι η φύση είτε είναι γλυπτική για ένα αστικό τοπίο. Εγώ τα κάνω και τα δύο, γιατί θέλω να ομορφύνω το αστικό περιβάλλον που είναι φρικτό σε όλες τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Όμως όσο καλή και να είναι η τέχνη, δεν μπορεί να διορθώσει το αστικό τοπίο. Όταν ήμουν ακόμα φοιτήτρια στην Αθήνα ο ουρανός ήταν γαλάζιος κάθε μέρα και ήταν πάντα ένα θαύμα. Τώρα είναι πάντα γκρίζος και «βρόμικος».
Το πιο δύσκολο έργο περιβαλλοντικής γλυπτικής που σας έχουν παραγγείλει; Είναι το “Wisconsin Place” – το έφτιαχνα σχεδόν μια δεκαετία. Πρόκειται για ένα τεράστιο έργο σε ένα εμπορικό κέντρο 6 εκταρίων.
Αυτό που έχετε απολαύσει περισσότερο τη δημιουργία του; Ίσως αυτό που μόλις σας περιέγραψα, γιατί βρίσκεται δύο τετράγωνα από το σπίτι μου και έτσι έζησα κάθε στάδιο της δημιουργίας του. Το δεύτερο λέγεται “Merging”, είναι στο Πανεπιστήμιο του Κλίβελαντ και είχα επίσης την ευκαιρία να το παρακολουθώ διαρκώς, αφού τότε έμενα στο Οχάιο. Το έργο αποτελείται από δύο σειρές σκαλοπατιών τα οποία ξεκινάνε από διαφορετικές κατευθύνσεις. Τα μεν είναι από κόκκινο γρανίτη και τα δε από μαύρο, και κάποια στιγμή διασταυρώνονται σαν σύγκρουση δύο βουνών.
Ποιο στοιχείο δεν λείπει ποτέ από τα έργα σας; Η έκφραση της ομορφιάς της φύσης, από τα μικρόβια που μπορείς να δεις μόνο με το μικροσκόπιο και που μου φαίνονται πολύ όμορφα μέχρι τους γαλαξίες. Με ενδιαφέρει επίσης η αισθητική εμπειρία. Μπορεί η γλυπτική να είναι τέχνη του χώρου, αλλά οι μορφές μου θέλω να έχουν ρυθμό, να τις βλέπει ο θεατής και να νιώθει σαν να ακούει μουσική με τα μάτια και το σώμα του.
Ένα έργο που ονειρεύεστε για την Αθήνα; Στη μέση της πλ. Συντάγματος είδα ένα φριχτό προεκλογικό περίπτερο, αλλά υποθέτω ότι θα φύγει μετά τις εκλογές. Ίσως εκείνο το σημείο να μπορούσε να δεχτεί ένα έργο μικρής κλίμακας. Για να κάνω βέβαια ένα δημόσιο έργο πρέπει κάποιος να μου το προτείνει και πρέπει να υπάρχουν και χρήματα. Σε αυτή τη φάση της οικονομικής δυσπραγίας η δημόσια γλυπτική θεωρείται άχρηστη – ένα στολίδι.
Info
Στην έκθεση παρουσιάζονται αυθεντικά γλυπτά έργα, σχέδια περιβαλλοντικών έργων μεγάλης κλίμακας και πρόσφατες ταινίες πολιτικού και κοινωνικού χαρακτήρα για το διαδίκτυο. Έως 28/11 (Πειραιώς 256) σε συνεργασία με το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Ίδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου, σε επιμέλεια Κατερίνας Κοσκινά και Συραγούς Τσιάρα.
Η έκθεση εξετάζει θέματα αλλαγής και μεταμόρφωσης, αναστοχαζόμενη την καλλιτεχνική πορεία του καλλιτέχνη, η οποία συνδέεται άρρηκτα με το πλούσιο πολιτιστικό και μουσικό περιβάλλον του Βερολίνου
Ανακαινισμένα μουσεία, καινοτόμες Μπιενάλε κι επικές αναδρομικές εκθέσεις, σε μια χρονιά που υπόσχεται να αναδιαμορφώσει τον παγκόσμιο χάρτη της Τέχνης
