Ο Φιλίπ Σταρκ, ένας από τους πιο γνωστούς industrial designers του 21ου αιώνα, έχει μια αποστολή: να βελτιώσει τις ζωές όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων μέσα από τις δημιουργίες του.
Οι εισαγωγές είναι περιττές όταν κάποιος αναφέρεται στον Φιλίπ Σταρκ. Ο γάλλος σχεδιαστής –ίσως ο διασημότερος στον πλανήτη από το 1980– συνεχίζει να μαγνητίζει τον χώρο του design, βάζοντας την ξεχωριστή σφραγίδα του σε χιλιάδες «προκλητικά» αντικείμενα και projects ανά τον κόσμο.
Ήταν το 2006 όταν ο αντικομφορμιστής industrial designer σε συνέντευξή του είχε προβλέψει ότι το design δεν έχει μέλλον. Είχε πει χαρακτηριστικά για τον τρόπο που θα ζούμε την επόμενη δεκαετία, ότι δεν θα υπάρχουν πια αντικείμενα όπως κουρτίνες ή καρέκλες. «Τα χρηστικά αντικείμενα θα εξαφανιστούν και στα σπίτια μας, θα υπάρχουν μόνο αντικείμενα συναισθηματικής αξίας. Θα έχεις απλά έναν πίνακα που ζωγράφισε η κόρη σου, ή μια καρέκλα που έφτιαξε ο γιος σου στο σχολείο». Ευτυχώς, φαίνεται ότι στην πρόβλεψή του έπεσε έξω γιατί όσο ακόμα έχει το κέφι να σχεδιάζει, τόσο ο κόσμος θα επιθυμεί να βάλει στο σπίτι και τη ζωή του λίγο ακόμα Σταρκ. Είτε αυτός ο κόσμος βρίσκεται στη Γη, είτε στο Διάστημα.
Ο 74χρονος σήμερα βετεράνος product designer, interior designer και εφευρέτης, είχε πάντα ένα όραμα και μια αποστολή: να βελτιώσει τις ζωές όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων μέσα από τις δημιουργίες του. Μέχρι σήμερα, λοιπόν, έχει βάλει το χέρι του στα πάντα, σχεδιάζοντας μεταξύ άλλων από τον διάσημο φουτουριστικό λεμονοστύφτη της Alessi, οδοντόβουρτσες για την Fluocaril, το υπερπολυτελές γιοτ «Venus» του Στιβ Τζομπς, πολυάριθμα ξενοδοχεία, πλήθος επίπλων, ηλεκτρικά αυτοκίνητα, ποδήλατα κ.ά..
Πρόσφατα, με το βλέμμα στραμμένο στο διάστημα και την ανάπτυξη του διαστημικού τουρισμού, συνεργάστηκε με τη εταιρεία Axiom Space, σχεδιάζοντας τον θαλαμίσκο - κατοικία η οποία συνδέεται με τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, ενώ έχει και άλλα πρότζεκτ στα σκαριά που σχετίζονται με το διάστημα. Όχι κι άσχημα, θα μπορούσε να πει κάποιος για τον άνθρωπο που έχει δηλώσει παλαιότερα σε συνέντευξή του ότι αγαπημένο του πρότζεκτ θεωρεί πάντα το επόμενο καθώς πιστεύει ότι είναι ατάλαντος, κυνικός και τεμπέλης – γι’ αυτό και συνεχίζει. Προσπαθώντας απλά να δημιουργήσει κάτι περισσότερο ενδιαφέρον για όλους εμάς. Ευτυχώς και τον ευχαριστούμε.
Παίζοντας έρχεται η έμπνευση
«Δεν υπάρχει η λέξη δουλειά στη ζωή μου! Υπάρχει μόνο το παιχνίδι, η περιέργεια, η γενναιοδωρία και το όραμα» έχει πει χαρακτηριστικά. Και προφανώς έχει δίκιο καθώς το παιχνίδι κάτω από το σχεδιαστήριο του πατέρα του όταν ήταν μικρός υπήρξε η μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή του. Ο πατέρας του, αεροναυπηγός στο επάγγελμα, σχεδίαζε αεροπλάνα και γενικώς επινοούσε πράγματα, κάτι που στα μάτια του μικρού Φιλίπ φάνταζε ονειρικό. Κοιτώντας λοιπόν εκείνον τον τύπο στο σχεδιαστήριό του –όπως έχει πει– τον έκανε να πιστέψει ότι το να ανακαλύπτεις πράγματα είναι κάτι σαν καθήκον.
Γεννημένος στις 18 Ιανουαρίου του 1949 στο Παρίσι, έχει παραδεχτεί ότι περνούσε δύσκολα όταν ήταν μικρός καθώς είχε διαγνωστεί με σύνδρομο Άσπεργκερ. Πριν λοιπόν ανακαλύψει πώς θα μπορούσε να ζήσει και να πορευτεί στη ζωή, ήταν πάντα μόνος, ένα παιδί που αισθανόταν αόρατο και που όλοι το απέρριπταν, ένας αστεροειδής που αδυνατούσε να καταλάβει το περιβάλλον του. Προκειμένου να γίνει ορατός,το δημιουργικό DNA που κουβαλούσε φαίνεται πως τον έσπρωξε στη σωστή διεύθυνση. Και πιο συγκεκριμένα στην πόρτα της σχολής Nissim de Camondo. Εκεί τον έγραψε η μητέρα του με στόχο να σπουδάσει Αρχιτεκτονική και design. Η μητέρα του, μια πολύ όμορφη γυναίκα, κομψή, αστεία, επινοητική και με φαντασία -στα δικά του μάτια-, είχε εκείνον τον αέρα και τη θηλυκή ομορφιά που είναι ικανή να μετατρέπει τα πάντα σε όνειρο. Πηγαίνοντας στη σχολή, η στιγμή «coup de foudre» τον χτύπησε όταν αντίκρισε κάποια πρόχειρα σχέδια σε κόλλες Α4. Αποφάσισε τότε ότι είχε ανακαλύψει αυτό που θα ήθελε να κάνει για την υπόλοιπη ζωή του. Σήμερα, συνεχίζει να αποτυπώνει τις ιδέες του στο χαρτί, ενώ συνεχίζει να πιστεύει ότι το σχολείο που πήγε τότε ήταν πολύ βαρετό.
Ράβε-ξήλωνε
Πρώτη σημαντική δουλειά που σημείωσε στο βιογραφικό του ήταν στο πλευρό του Πιερ Καρντέν. Ο διάσημος μόδιστρος ήθελε να κυκλοφορήσει στην αγορά μια σειρά επίπλων. Ο Σταρκ ήταν εκεί θαυμάζοντας την εξυπνάδα και τη νεωτεριστική αισθητική του, όχι όμως για πολύ. Πολύ γρήγορα εγκατέλειψε τον μέντορά του με το διάσημο ατελιέ και την υπέροχη πελατεία, λόγω διαφορετικής φιλοσοφίας. Όπως θα έλεγε αργότερα: «Το όνειρό μου ήταν να φτιάχνω πράγματα του ενός δολαρίου για ένα εκατομμύριο ανθρώπους, ενώ ο Καρντέν ήθελε να φτιάχνει έπιπλα αξίας ενός εκατομμυρίου δολαρίων για έναν ή δυο ανθρώπους». Μισώντας οτιδήποτε ελιτίστικο και έχοντας σαν επιθυμία να συνδυάσει την υψηλή ποιότητα κατασκευής με τη χαμηλή τιμή, επινόησε το concept του «Δημοκρατικού design», μια φιλοσοφία που διατηρεί μέχρι σήμερα θέλοντας να προσφέρει πρόσβαση σε καλοφτιαγμένα και όμορφα αντικείμενα σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους.
Καληνύχτα, πάω για δουλειά
Πολλά από τα έργα που δημιουργεί εδώ και χρόνια ο Σταρκ έχουν μέσα τους κάτι το παράλογο, έναν σουρεαλισμό και μια τρέλα που φαίνεται να κοιμάται στην καρδιά τους. Ο Σταρκ πάντως όταν κοιμάται, στην πραγματικότητα θεωρεί ότι πηγαίνει για δουλειά. Πηγαίνει για ύπνο νωρίς, περίπου στις 22:30 ενώ, όπως έχει πει, «πηγαίνω και πετάω σε άλλους κόσμους, με άλλο φως και ανθρώπους που δεν έχω ξανασυναντήσει. Μιλάω για πράγματα που δεν υπάρχουν. Βλέπω απίστευτες εφευρέσεις και αρχιτεκτονική». Καθώς του αρέσει πολύ και ο ελαφρύς ύπνος μέσα στην ημέρα, πιστεύει ότι με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να χωρέσει δύο μέρες εργασίας σε μια. Έχοντας στη συνέχεια εξερευνήσει το άγνωστο σύμπαν με άγνωστους ανθρώπους, κάτι πραγματικά εξουθενωτικό αλλά και ταυτόχρονα συναρπαστικό όπως λέει, συνεχίζει την ημέρα του. Κάτι πάντως που σίγουρα δεν είχε ονειρευτεί ήταν όταν το 1983 –σε ηλικία 34 ετών- χτύπησε το τηλέφωνό του και ο τότε γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν του ανέθεσε να σχεδιάσει τα ιδιωτικά του διαμερίσματα στο Eλιζέ. Μέχρι τότε και πριν έρθει η ανάθεση των ονείρων του, τα όνομά του είχε γίνει γνωστό στο Παρίσι τη δεκαετία του 1970 φτιάχνοντας night clubs όπως το La Main Bleue και το Les Bains Douches. Αμέσως μετά την ανάθεση του πρότζεκτ από το Μέγαρο των Ηλυσίων και σε έναν από αυτούς τους δημιουργικούς ύπνους, ο Σταρκ ονειρεύτηκε ένα τραπέζι με γυάλινη επιφάνεια και αναδιπλούμενα μεταλλικά πόδια. Φυσικά, προσγειώθηκε απότομα από την ονειρική πτήση, πετάχτηκε από το κρεβάτι και έτρεξε να σχεδιάσει στο χαρτί την ιδέα του. Το όνομά του είχε μπει σε τροχιά αναγνώρισης καθώς την επόμενη χρονιά, το 1984, η διεθνής του φήμη θα επιβεβαιωνόταν και με την επιτυχία του Café Costes. Όλοι μιλούσαν πλέον για τον Φιλίπ Σταρκ.
Μεταξύ αυτών ήταν και ο Ίαν Σράγκερ, η ψυχή –παλαιότερα- του θρυλικού Studio 54 στη Νέα Υόρκη. Η συνάντηση και η συνεργασία που ακολούθησε μεταξύ των δύο αντρών ήταν καθοριστική και επαναστατική για τον χώρο των ξενοδοχείων καθώς από αυτήν γεννήθηκε το concept και η πρώτη γενιά των boutique hotels εγκαινιάζοντας, μεταξύ άλλων, το Royalton και το Delano στο Μαϊάμι, Sanderson.
Μερικά χρόνια αργότερα, τη δεκαετία του '90, ο Σταρκ θα αναφερόταν σε κάτι επίσης επαναστατικό στον χώρο του hospitality, κάνοντας λόγο αυτή τη φορά για τον εκδημοκρατισμό της ποιότητας, στα designer hotels. Οραματιζόμενος και πάλι να προσφέρει το καλύτερο σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, έκανε την αρχή με το ξενοδοχείο Paramount στη Νέα Υόρκη, το οποίο πρόσφερε δωμάτια στην τιμή των 100 δολαρίων, ενώ το 2008 εφάρμοσε αυτή τη γενναιόδωρη, ουμανιστική ιδέα στον σχεδιασμό του Mamma Shelter στην πατρίδα του, το Παρίσι.
Μπορεί ο Φιλίπ Σταρκ να μη διαθέτει υπολογιστή, ούτε καν διεύθυνση e-mail θεωρώντας ότι το ανθρώπινο μυαλό υπερέχει σε ευφυΐα, παρ' όλα αυτά ήταν ο πρώτος designer που παρουσίασε το 2019 στο Μιλάνo –φυσικά–, στην έκθεση Salone del Mobile και για λογαριασμό της Kartell, μια καρέκλα σχεδιασμένη με τη βοήθεια της Τεχνητής Νοημοσύνης. Aφορμή για την απόφασή του να αφήσει για λίγο στην άκρη τις κόλλες Α4 για την Τεχνολογία ήταν η ήττα που είχε υποστεί το 1997 στη Νέα Υόρκη ο grand master του σκακιού Γκάρι Κασπάροφ από έναν υπερυπολογιστή της ΙΒΜ που ονομαζόταν Deep Blue. Αυτό για τον Σταρκ ήταν πρόκληση. H διαδικασία και το δικό του προσωπικό πείραμα με το ΑΙ μπορεί να κράτησε περίπου 2 χρόνια, στο τέλος όμως το πρόγραμμα πρόσφερε μια καρέκλα πλήρως εναρμονισμένη με το στιλ του, την οποία ο Σταρκ θεωρεί την καλύτερη καρέκλα στον κόσμο αφού έχει δημιουργηθεί με τη λιγότερη δυνατή ενέργεια και υλικά. Και ναι, πιστεύει ότι και εκείνος ηττήθηκε από μια μηχανή όπως ο Κασπάροφ, καθώς μετά από 2 χρόνια με υπολογισμούς, λάθη και αδιέξοδα εκ μέρους του προγράμματος, άλλαξε την αρχική εντολή προς το πρόγραμμα και έτσι αυτό κατάφερε να τη σχεδιάσει.
«Οι designers δεν μπορούν να σώσουν ζωές, έχουν όμως το καθήκον να προσπαθούν να προσφέρουν κάποιες απαντήσεις» έχει πει ο Σταρκ και με αυτό το σκεπτικό το μελλοντικό του μέλημα και η νέα του «μάχη» αφορά στη «Δημοκρατική οικολογία» θεωρώντας ότι στόχος τώρα είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πρόσβαση ανθρώπων σε οικολογικά προϊόντα τα οποία δεν βλάπτουν το περιβάλλον. Επιπλέον, μιλώντας για το μέλλον του design, ο σχεδιαστής που όλα αυτά τα χρόνια ενσαρκώνει την επιθυμία για μια καλύτερη ζωή στο σήμερα αλλά και στο αύριo, έχει πει ότι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που θα έχει να αντιμετωπίσει στο μέλλον το σύγχρονο design θα σχετίζεται με το σεξ και τα φύλα.
«Η ασεξουαλικότητα θα είναι η μεγαλύτερη επανάσταση γιατί οι άνθρωποι σήμερα αισθάνονται πολύ μόνοι» δηλώνει χαρακτηριστικά, υποστηρίζοντας ότι έχει εργαστεί όλα αυτά τα χρόνια ενάντια στα μάτσο προϊόντα, φτιάχνοντας προϊόντα φιλικά στις γυναίκες και στους gender-fluid αλλά και σε αυτούς που δεν ενδιαφέρονται για το σεξ.
Πολυπράγμων, πολυμήχανος και παραγωγικότατος, εκτός από ξενοδοχεία και εστιατόρια που έχει φτιάξει σε όλο τον πλανήτη, έχει σχεδιάσει τα lounge της πρώτης θέσης στo terminal του Eurostar σε Παρίσι και Λονδίνο, έπιπλα, φωτιστικά, ηλεκτρικά αυτοκίνητα, ποδήλατα και ένα σωρό άλλα πράγματα όπως τηλεοράσεις και τηλέφωνα, ρολόγια, γυαλιά ηλίου, αρώματα (Starck Paris), βαλίτσες για την Delsey και παπούτσια για την Puma, παιδικά καρότσια, σανδάλια για τη βραζιλιάνικη εταιρεία Ipanema, κατσαρόλες, μαχαιροπίρουνα, βάζα, κηροπήγια, ρούχα, εσώρουχα, ψυγεία, φούρνους μικροκυμάτων κ.ά. Η λίστα πελατών του είναι ατελείωτη - υπολογίστε εταιρείες όπως: Αlessi, Aprilia, Baleri, Cassina, Driade, Fiam, Flos, Fluocaril, Samsonite, Kartell, Thomson (Saba, Telefunken), Vitra, Alain Mikli, 3 Suisses, Gorenje, IDEE, JCDecaux, La Redoute, Target, Maclaren, Ballantyne κ.ά.
Ο Φιλίπ Σταρκ είναι παντοτινός, όπως και τα διαμάντια
Ο γάλλος δημιουργός και οραματιστής που είχε και έχει την επιθυμία να κάνει όλους εμάς περισσότερο χαρούμενους, περίεργους και ευρηματικούς, σχεδιάζει αντικείμενα που εκπλήσσουν και ξυπνούν συναισθήματα. Μοιάζει να έχει απευθείας καταγωγή από τους μεγάλους καλλιτέχνες της Αναγέννησης ενώ ταυτόχρονα μπορεί πολύ εύκολα να προσαρμοστεί στο μέλλον, αυτός και τα χιλιάδες πράγματα που έχει σχεδιάσει. Μιλώντας λοιπόν για εκείνο το μέλλον, έχει πει ότι όταν πεθάνει θα ήθελε οι άνθρωποι να πιστεύουν γι’ αυτόν ότι υπήρξε τίμιος, ότι δούλευε σκληρά, ότι ήταν λίγο παλαβός και ότι καθημερινά από την ώρα που ξυπνούσε προσπαθούσε να βρει κάτι για την εξέλιξή μας, για τον πολιτισμό και την κοινωνία μας. «Θέλω οι άνθρωποι να με βλέπουν σαν κάποιον που έκανε πράγματα και δεν ήταν τεμπέλης». Επιπλέον για τη γυναίκα του, με την οποία έχουν 23 χρόνια διαφορά, σκέφτεται ότι ίσως θα ήταν καλή ιδέα να συνεργαστούν με μια εταιρεία η οποία, όταν πεθάνει, θα συμπυκνώσει τις στάχτες του σε ένα διαμάντι προκειμένου εκείνη να φορά τον σύζυγό της στο δάχτυλο. «Λατρεύω την ιδέα ότι, αφού θα έχω φύγει, αν έχει εραστές –που ελπίζω να έχει- θα πρέπει να βγάλει τον άντρα της από το δάχτυλό της και να με τοποθετήσει σε ένα συρτάρι».
Είναι καθήκον μας πρώτα απ’ όλα να μην αγοράζουμε ένα προϊόν αν δεν το χρειαζόμαστε και, αν τελικά αγοράσουμε κάτι, να είναι ένα καλό προϊόν, όχι απαραίτητα όμορφο. Αν το προϊόν είναι πραγματικά καλό, τότε γίνεται και όμορφο. Ο χρόνος θα το δικαιώσει.
Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ιδιοφυία, πρέπει όμως όλοι να συμμετέχουν.
Το πιο σημαντικό πράγμα είναι η «ποιότητα». Αυτή που προέρχεται από την εξυπνάδα και την τιμιότητα. Αυτό που αποκαλούν σήμερα «μοδάτο» ή luxury δεν μ' ενδιαφέρει, δεν μου αρέσει. Όταν βλέπω ότι κάτι έχει δημιουργηθεί με πραγματικό όραμα: την τιμιότητα, τη δημιουργικότητα και την ευφυΐα, αυτό θεωρώ πραγματική πολυτέλεια. Είναι σπάνιο, αλλά υπάρχει.
Μια δημιουργική δουλειά είναι εξαιρετικά κουραστική, γιατί υπάρχει τεράστια κατανάλωση σε λιπαρά και ζάχαρη.
Όταν λέω ότι δεν είμαι υπερήφανος για αυτό που κάνω είναι γιατί το design δεν βοηθά στην εξέλιξη. Είναι εντελώς άχρηστο.
Το πρόβλημα με τους ανθρώπους είναι ότι νομίζουν ότι δεν είναι δημιουργικοί. Όμως είναι, απλά δεν έχουν τον χρόνο, δεν δίνουν στον εαυτό τους τον σωστό χρόνο, τον σωστό χώρο και τη σωστή ζωή για να γίνουν δημιουργικοί.
Γεννήθηκα με έναν εθισμό, πολύ, πολύ βαρύ εθισμό για δημιουργικότητα. Πρόκειται για πνευματική ασθένεια.
Eίτε πρόκειται για οδοντόβουρτσα, αεροπλάνο ή καρέκλα, πάντα υπάρχει η ίδια φιλοσοφία: η σκέψη σχετικά με το τι έχει να κερδίσει από αυτό ο χρήστης.
Δεν έχω επιρροές από το περιβάλλον μου γιατί δεν βγαίνω έξω, δεν βλέπω τηλεόραση, δεν ακούω κανέναν και δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Αγαπώ και θαυμάζω τα πιο όμορφα δείγματα της ανθρώπινης ευφυΐας, όπως τον Ερατοσθένη και τον Πλάτωνα. Όπως επίσης και τους μεγάλους δασκάλους, όπως τον Βίκτωρ Ουγκώ που σε διδάσκει τα πάντα σχετικά με τα πάντα.
Είμαι πολύ ακριβής όσον αφορά τη δημιουργικότητά μου. Αλλά για εμένα και την εμφάνισή μου δεν με νοιάζει. Δεν με νοιάζει το σώμα μου. Γι’ αυτό και είμαι τόσο χοντρός.
1. Είναι χορτοφάγος. Το αποφάσισε όταν γεννήθηκε ο γιος του, Oa, ενώ όπως έχει πει «Ανακάλυψα τότε ότι δεν ήθελα κανείς να φάει τον γιο μου. Δεν μου αρέσει να σκοτώνω. Είναι καθαρά φιλοσοφικό θέμα».
2. Την δεκαετία του ’70 ίδρυσε την εταιρεία του Starck Product, την οποία αργότερα μετονόμασε σε Ubik από το διάσημο βιβλίο του Philip K. Dick.
3. Έχει σχεδιάσει το ποντίκι του υπολογιστή για την εταιρεία Microsoft
4. Αγαπημένος του σχεδιαστής είναι ο Ολλανδός Marcel Wanders, γνωστός για την καρέκλα Knotted Chair που σχεδίασε το 1997.
5. Το 2019 σχεδίασε για την ιταλική εταιρεία Cassina μια σειρά επίπλων επενδυμένα με vegan δέρμα, προερχόμενο από τα κουκούτσια και τη φλούδα μήλων.
6. Διαθέτει μια συλλογή σπιτιών σε όλον τον κόσμο όπου προτιμά να εργάζεται σε πλήρη απομόνωση. Μεταξύ άλλων, σε Παρίσι, Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Πορτογαλία, νοτιοδυτική Γαλλία, Κάπρι, Φορμεντέρα και στο μικρό νησάκι Μπουράνο (κοντά στη Βενετία).
7. Αγαπημένος του φίλος ήταν ο σχεδιαστής μόδας Αζεντίν Αλαϊά, ο οποίος σχεδίασε τα ρούχα που φορούσε αυτός και η γυναίκα του, Τζασμίν, στον γάμο τους, το 2007.
8. To 2023 σχεδίασε για την ισπανική φίρμα Andreu World μια σειρά ξύλινων επίπλων με στρογγυλεμένες άκρες τα οποία μπορούν να συναρμολογηθούν χωρίς εργαλεία, ταιριάζοντας τα κομμάτια τους σαν παζλ.
9. Το 2023 η ιταλική εταιρεία Alessi έκανε το άλμα στον κόσμο των επίπλων. Ο Σταρκ σχεδίασε τη συλλογή Poele Collection. Πρωταγωνίστρια ήταν η καρέκλα Poele Chair που μοιάζει με γυαλισμένο καθρέφτη. Ο Starck εμπνεύστηκε το κάθισμα και την πλάτη από τα τηγάνια της Alessi ενώ φαντάστηκε τα ξύλινα πόδια σαν λαβές.
10. Το 2002 σχεδίασε για την εταιρεία Kartell τη θρυλική καρέκλα Ghost Chair.
11. Έχει 4 παιδιά από 2 γάμους. Με τη δεύτερη σύζυγό του, την Τζασμίν, παντρεύτηκαν το 2007.
12. Συνήθως καταπιάνεται ετησίως με 250 πρότζεκτ, δουλεύοντας πολλά από αυτά ταυτόχρονα.
13. Όταν του ζητήθηκε να σχεδιάσει όμορφα κλιματιστικά γιατί είναι αντικείμενα άσχημα στην όψη εκείνος αρνήθηκε λέγοντας: «Ανοίξτε τα παράθυρα».
14. Το 2023 συνέχισε τη συνεργασία που ξεκίνησε με τον οίκο Dior Maison το 2022. Επανασχεδίασε την εμβληματική πολυθρόνα Monsieur Dior, η οποία βασίζεται στην κομψή Medallion chair με την οβάλ πλάτη. Νωρίτερα είχε βάλει αντίστοιχα την πινελιά του με την καρέκλα Miss Dior.
15. Ένα από τα πιο πρόσφατα πρότζεκτ που φέρει την υπογραφή του είναι ο σχεδιασμός ενός εντυπωσιακού ξενοδοχείου, του Maison Heler στην πόλη Metz στη Γαλλία. Πρόκειται για ένα σουρεαλιστικό κτίριο, καθώς ένα σπίτι, ένα αρχοντικό συγκεκριμένα που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τον 19ο αιώνα βρίσκεται στην κορυφή ενός ενιαόροφου κτιρίου, σύγχρονου και μίνιμαλ. Το μοντέρνο κτίριο περιλαμβάνει 104 δωμάτια-σουίτες, ενώ το σπίτι φιλοξενεί εστιατόριο, μπαρ και χώρο εκδηλώσεων.
→ Οι φωτογραφίες του άρθρου είναι από το επίσημο site του Φιλίπ Σταρκ www.starck.com
Οι Γιώργης Τσουρής, Τζούλια Διαμαντοπούλου, Νεφέλη Μαϊστράλη, Τάσος Ιορδανίδης και Άρης Ασπρούλης μας μιλούν για το πώς η ελληνική πένα βρίσκεται στο επίκεντρο της θεατρικής δημιουργίας
Aπό το Λίβερπουλ στο Παρίσι, από τον Dior στον Μικ Τζάγκερ. Τα καπέλα του έχουν γίνει τα πιο αναγνωρίσιμα αξεσουάρ της παγκόσμιας μόδας.
«Ίσως το λεύκωμα αυτό να είναι η πιο ήσυχη μορφή αλήθειας, είναι αυτό που δεν το βλέπεις με τα μάτια, αλλά με το πνεύμα, που σε ακουμπά χωρίς θόρυβο – μόνο με φως»
Στις πιο όμορφες εκκλησίες της Αθήνας για τον Επιτάφιο και μετά για φαγητό στα κοντινά στέκια
H Φαίδρα Βόκαλη, ο Κωστής Θεοδοσόπουλος, ο Ορέστης Πλακιάς και ο Στέλιος Κοτιώνης μοιράζονται την εμπειρία τους
Ένα ταξιδιωτικό ιστόρημα
23°
