Έπιπλα που σχεδιάστηκαν τον 20ό αιώνα από σπουδαία ονόματα της αρχιτεκτονικής και του design παραμένουν αδιανόητα σύγχρονα ακόμα και σήμερα
Τι κάνει ένα έπιπλο σπουδαίο; Προφανώς η ικανότητά του να διασχίζει με αυτοπεποίθηση -σαν παγοθραυστικό-, μόδες και εποχές. Υπάρχουν έπιπλα τα οποία δημιουργήθηκαν πριν από 100 χρόνια, βρήκαν τη θέση τους αμέσως στα σπίτια της εποχής και άφησαν το αποτύπωμά τους στις καθημερινές ζωές ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Ήταν λειτουργικά, όμορφα, φουτουριστικά, παιχνιδιάρικα, ήταν και είναι έπιπλα επιθυμητά. Έπιπλα που απέδειξαν ότι τελικά μια ιδέα έχει την πιθανότητα αλλά και τη δύναμη να αλλάξει τη ματιά μας με τρόπο ανεξίτηλο.
Πολλές φορές ένα και μόνο έπιπλο είναι ικανό να μεταμορφώσει τα πάντα στον χώρο, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το ανάκλιντρο του LeCorbusier. Αν η μόδα προορίζεται να τη φορέσεις και ένα έργο τέχνης να το περιεργαστείς, τα έπιπλα έχουν προορισμό να τα ζήσεις. Να καθίσεις σε αυτά, να εργαστείς, να χαλαρώσεις, να υποδεχθείς φίλους και να στρώσεις τραπέζια. Τα έπιπλα δείχνουν πώς αλληλεπιδρούμε με το περιβάλλον γύρω μας και πώς ζούμε την κάθε στιγμή της ζωής μας.
Δύσκολο να σκεφτεί κανείς σήμερα ότι η καρέκλα που κάθεται είναι μια διαρκώς εξελισσόμενη σχεδιαστική διαδικασία. Μια διαδικασία που ξεκίνησε από τότε που ο άνθρωπος ζούσε στις σπηλιές. Στην αρχή ήταν μια πέτρα που χρησίμευε για κάθισμα και στη συνέχεια η ανάγκη για ένα τραπέζι, ένα ράφι, μια ντουλάπα και πάει λέγοντας. Κάνοντας ζάπινγκ βρισκόμαστε στον 20ό αιώνα. Από το 1920 και μέχρι τα τέλη του 1960 σχεδιάστηκε ένας καινούργιος κόσμος καθώς διάφορα κινήματα και σχολές έγιναν θερμοκήπια ανάπτυξης ιδεών και καινούργιων σχεδίων. Ευφυείς αρχιτέκτονες και designers αναρωτήθηκαν, σχεδίασαν, πειραματίστηκαν και τελικά πέτυχαν. Ήταν οι εποχές όπου χρησιμοποιήθηκαν νέα υλικά και τεχνικές στα έπιπλα ενώ η μαζική παραγωγή πρόσφερε απλόχερα την πραμάτεια της σε αυτούς που αποκτούσαν με χαρά το δικό τους σπίτι. Σήμερα, τα έπιπλα αυτά, πασίγνωστα, άμεσα αναγνωρίσιμα, εμβληματικά, έχουν αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι τους στην αρένα του interior design, ενώ θεωρούνται αντικείμενα τέχνης.
Μόλις 23 ετών, ο γεννημένος στην Ουγγαρία Μοντερνιστής αρχιτέκτονας και σχεδιαστής επίπλων, Μarcel Breuer, δημιούργησε την minimal αυτή καρέκλα την οποία αρχικά ονόμασε Β3. Έμεινε όμως γνωστή και ως «Wassily Chair» καθώς ο Breuer έκανε και ένα αντίγραφο για τον καλό του φίλο και συνεργάτη, τον διάσημο ζωγράφο Wassily Kandinsky. Φαίνεται ότι το συγκεκριμένο κομμάτι είναι μεταξύ αυτών που τους αξίζει ένα «εύρηκα» επιφώνημα λόγω του υλικού που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σε έπιπλο. Ο Breuer ο οποίος ήταν καθηγητής στην διάσημη σχολή Bauhaus στην πόλη Dessau στην Γερμανία, μετακινούταν συνήθως με ποδήλατο. Σκέφτηκε λοιπόν ότι, εφόσον ένα σωληνοειδές κομμάτι ατσάλι μπορεί να λυγίσει και να χρησιμοποιηθεί στο τιμόνι του ποδηλάτου γιατί όχι και στα έπιπλα. Η καρέκλα που γεννήθηκε από αυτή την σκέψη ήταν minimal με καθαρές γραμμές, ελαφριά, λειτουργική και κατάλληλη για μαζική παραγωγή. Η καρέκλα έχει χαρακτηριστεί από τους New York Times σαν ένα από τα σημαντικότερα έπιπλα του 20ού αιώνα, ενώ η επαναστατική χρήση σωληνοειδούς ατσαλιού άλλαξε για πάντα τον σχεδιασμό επίπλων.
Σχεδιαστής: Le Corbusier Έτος: 1928 Κατασκευαστής: Cassina
Ο διάσημος αρχιτέκτονας και πρωτοπόρος του Μοντερνισμού, Le Corbusier. συνήθιζε να αποκαλεί το δημιούργημά του ένα «μηχάνημα χαλάρωσης». Και όχι άδικα, καθώς το εργονομικό design της Chaise Longue και η χρήση premium υλικών στην κατασκευή της δημιουργούν μια δελεαστική όαση χαλάρωσης και άνεσης. Το σχήμα της με τoν καμπυλωτό σκελετό από επιχρωμιωμένο ατσάλι, μοιάζει να ακολουθεί την κλίση του σώματος ενώ για περισσότερη άνεση έχει προστεθεί ένα λεπτό δερμάτινο στρώμα και ένα κυλινδρικό μαξιλάρι-στήριγμα κεφαλής. Σχεδόν αμέσως μετά την παρουσίασή της στο Παρίσι το μακρινό 1929, η LC4 έγινε ένα από τα διασημότερα και πιο επιθυμητά κομμάτια επίπλων του 20ού αιώνα προσφέροντας μέχρι σήμερα μια καλλιτεχνική λάμψη σε κάθε interior.
Σχεδιαστής: Ludwig Mies van der Rohe Έτος: 1929 Κατασκευαστής: Knoll
Από τα πιο εμβληματικά έπιπλα του μοντερνιστή αρχιτέκτονα και σχεδιαστή επίπλων, ο Mies van der Rohe παρουσίασε την Barcelona chair στη Διεθνή Έκθεση της Βαρκελώνης το 1929. Το σχέδιό της το εμπνεύστηκε από το σχήμα «Χ» που είχαν τα ρωμαϊκά σκαμπό και οι καρέκλες στην αρχαία Αίγυπτο. Η καρέκλα -άξια θρόνου- συγκέντρωσε τότε πάνω της τους προβολείς καθώς χρησιμοποιήθηκε από την ισπανική βασιλική οικογένεια που επισκέφθηκε τα εγκαίνια της έκθεσης προκειμένου να ξεκουράσει τα κουρασμένα της ποδαράκια. Το 1930 o Mies ανακηρύχθηκε επικεφαλής της σχολής Bauhaus, λίγο πριν την κλείσουν οι Ναζί. Το 1950 και έχοντας μετακομίσει από το Βερολίνο στις ΗΠΑ, επεξεργάστηκε ξανά τα σχέδια της καρέκλας χρησιμοποιώντας εκσυγχρονισμένες τεχνικές προκειμένου να δημιουργήσει τον σκελετό από ένα και μοναδικό κομμάτι ατσάλι. Σύμβολο φινέτσας και μοντέρνας κομψότητας, και θυμίζοντας κάτι από το Μεσαιωνικό ισπανικό στιλ, παραμένει από τα διασημότερα σχέδια καρέκλας στο πλανήτη. Aπό την Knoll κυκλοφορεί επίσης και ο δερμάτινος καναπές «Barcelona C» ο οποίος μοιράζεται το ίδιο κομψό προφίλ με την αντίστοιχή καρέκλα.
Σχεδιαστής: Eero Saarinen Έτος: 1958 Κατασκευαστής: Knoll
Το διάσημο αυτό τραπέζι, αναμφισβήτητα ένα από τα πιο iconic κομμάτια του 20ού αιώνα, σχεδιάστηκε από τον Φινλανδο-αμερικανό αρχιτέκτονα και industrial designer Eero Saarinen, φίλο και συνεργάτη του Charles Eames. Το απλό design του παραμένει διαχρονικό ακόμη και σήμερα, ενώ τότε τη δεκαετία του '50 το στιλ του θεωρήθηκε φουτουριστικό και βρέθηκε να συμβαδίζει με τη διαστημική εποχή που είχε εγκαινιάσει τότε η ανθρωπότητα, με την εκτόξευση του Σπούτνικ στο Διάστημα. Το κομψό σε σχήμα τραπέζι αποτελείται από μια βάση και μια λεία στρογγυλεμένη επιφάνεια ενώ ανάμεσα στα προσόντα του συγκαταλέγεται η ικανότητά του να μεγαλώνει το χώρο και ταυτόχρονα να διατηρεί τη λειτουργικότητά του. Σε αυτό το θαύμα εξοικονόμησης χώρου, η απουσία παραδοσιακών ποδιών, επιτρέπει την άνετη διάταξη των θέσεων ενώ διευκολύνει και την κίνηση γύρω του. Συμπληρωματικά ο Saarinen σχεδίασε και παρόμοιες καρέκλες -με ή χωρίς μπράτσο. Επιθυμία του ήταν να ξεφορτωθεί και από αυτές τα πόδια που είχαν πάντα οι συνηθισμένες καρέκλες, φτιάχνοντας ένα ενιαίο σώμα.
Αν έπρεπε κάποιος να διαλέξει ένα εμβληματικό σχέδιο των 60s, αυτό θα ήταν η καρέκλα Panton, δημιούργημα του οραματιστή και καινοτόμου Δανού αρχιτέκτονα και σχεδιαστή επίπλων, Verner Panton. Η πρωτοποριακή αυτή καρέκλα μπορεί να μοιάζει με ένα ψυχεδελικό καμπυλωτό γλυπτό, από τεχνικής όμως πλευράς θεωρείται φαινόμενο. Kαι αυτό γιατί δημιουργήθηκε το 1967 με μια καινοτόμα τεχνική, χρησιμοποιώντας ένα και μοναδικό συμπαγές πλαστικό καλούπι. Ο Panton είχε συλλάβει την ιδέα για τη δημιουργία της καρέκλας από τα τέλη του 1950, η υλοποίησή της όμως τότε ήταν τεχνικά ανέφικτη. Γνωστή και σαν «S Chair» ήταν από τις πρώτες πλαστικές καρέκλες που μπορούσε να στοιβαχθεί ενώ η παραγωγή της είναι συνεχής από τότε που κυκλοφόρησε μέχρι σήμερα.
Σχεδιαστής: Ελευθέριος Σαρίδης
Έτος: 1961
Κατασκευαστής: Saridis of Athens
Η καρέκλα «Klismos» αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα πιο εμβληματικά κομμάτια στον κόσμο και έλκει την καταγωγή της από την Αρχαία Ελλάδα. Ήταν το 1960 όταν ο βιομήχανος επίπλων Ελευθέριος Σαρίδης –συνώνυμο του καλού γούστου της εποχής– συνεργάστηκε με τον, Βρετανό στην καταγωγή, Νεοϋορκέζο σχεδιαστή T.H. Robsjohn-Gibbings δημιουργώντας την ιστορική συλλογή «Κλισμός». Εμπνεύστηκαν από τις κλασσικές φόρμες των αρχαίων ελληνικών επίπλων που απεικονίζονταν σε αρχαιοελληνικά μοτίβα σε αγγεία και ζωγραφικές παραστάσεις παρουσιάζοντας στη συνέχεια μια κομψή σειρά επίπλων από καρυδιά με λαξευτές λεπτομέρειες και υπέροχο design. Τα έπιπλα έγιναν αμέσως ανάρπαστα μπαίνοντας στα σπίτια σημαντικών οικογενειών της Ελλάδας και του εξωτερικού, παλάτια, πρωθυπουργικά μέγαρα (βλ. Μαξίμου), πρεσβείες, κλπ. Η συλλογή του -πρωτοπόρου επιπλοποιού που ξεκίνησε το 1927 με το πρώτο ελληνικό εργοστάσιο επίπλων- ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο και φιλοξενήθηκε στις σελίδες περιοδικών όπως το «Life» το «Time» η «Vogue» και το «Domus». Μπήκε στο μουσείο ΜΟΜΑ, στο Smithsonian Design Museum ενώ την υψηλής αισθητικής καρέκλα προτίμησαν ο Ωνάσης, ο Νιάρχος, η Μαντόνα, η Τζάκι Κένεντι, η Μαρία Κάλλας, ο Καρλ Λάνγκερφελντ, ο Τζιάνι Βερσάτσε, κ.ά.
Ελευθέριος Σαρίδης
Ελευθέριος Σαρίδης
Klismos Chair
Klismos Chair
Πολυθρόνα «LoungeChair» και υποπόδιο Οttoman
Σχεδιαστές: Charles & Ray Eames Έτος: 1956 Κατασκευαστής: Vitra
Aν υπάρχει ένα αντικείμενο που να αντιπροσωπεύει την Αμερική του 1950, αυτό είναι η πολυθρόνα Lounge και το κάθισμα Ottoman. Σχεδιάστηκαν από το διάσημο ζευγάρι σχεδιαστών Charles & Ray Eames στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1956 με στόχο να βελτιώσουν την εικόνα που είχαν μέχρι τότε οι πολυθρόνες που υπήρχαν στα αμερικανικά σπίτια και μαζί να προσφέρουν άνεση σε αυτόν που κάθεται. Αυτή πάντως η απλή πρόθεση οδήγησε σε πολύ μεγαλύτερα πράγματα. Η πολυθρόνα με το επενδυμένο με κόντρα πλακέ κέλυφος και τη δερμάτινη ταπετσαρία, -η Vitra την έχει κυκλοφορήσει και με ύφασμα- ένα αρμονικό μείγμα σε μορφή και λειτουργία, έγινε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια του 20ού αιώνα. Ταιριαστή σε κάθε στυλ και δεκαετία είτε είναι 70s, είτε 90s είτε σήμερα αποτελεί ένα κομμάτι με διαχρονική αισθητική, φρέσκο, όσο την ημέρα που κυκλοφόρησε.
Η πανταχού παρούσα καρέκλα Thonet, αγαπημένη των καφέ σε όλο τον πλανήτη, γνωστή και σαν καρέκλα «bistro» είναι δημιουργία του Γερμανο-Αυστριακού κατασκευαστή ντουλαπιών Michael Thonet, ο οποίος έμεινε γνωστός για την εφεύρεση και ακολούθως χρήση του λυγισμένου ξύλου στα έπιπλα. Η μέθοδος που ακολούθησε ήταν απλή και φθηνή στην παραγωγή της ενώ η καρέκλα του Νο.14 η οποία συστήθηκε στο κοινό το 1859 αποτελούνταν από 6 τμήματα (μαζί με 10 βίδες και 2 παξιμάδια) και μπορούσε να συναρμολογηθεί από τον πελάτη. Και αν εκείνος ο πελάτης με τις βίδες ανά χείρας, σας θυμίζει τον πελάτη του ΙΚΕΑ, έτσι για την ιστορία να ξέρετε ότι ούτε το σουηδικό ΙΚΕΑ έμεινε ασυγκίνητο από το design της, αφού το 1961 κυκλοφόρησε στην αγορά την πλαστική εκδοχή της καρέκλας. Επιστρέφοντας πάλι πίσω στον πρωτοπόρο Michael Thonet, θεωρείται μέχρι σήμερα μεγάλος influencer στο κομμάτι της μαζικής παραγωγής των επίπλων ενώ σύστησε στο κοινό ένα εμβληματικό σχέδιο το οποίο ποτέ δεν πρόκειται να θεωρηθεί εκτός μόδας. Η καρέκλα Νο.14 ήταν αυτή που του άνοιξε τον δρόμο προκειμένου να απευθυνθεί τότε σε ένα παγκόσμιο πελατολόγιο, ενώ ακολούθησαν πολυάριθμα κομμάτια επίπλων με την τεχνική του λυγισμένου ξύλου, όπως η κουνιστή πολυθρόνα Νο. 1 το 1860. Η εταιρεία Thonet παραμένει μέχρι σήμερα μια οικογενειακή επιχείρηση, τη διαχείριση της οποίας έχει η 5η και 6η γενιά η οποία συνεχίζει να παράγει τα κλασσικά της μοντέλα ενώ συνεργάζεται και με διάσημους αρχιτέκτονες και designers.
Kοιτάζοντας κάποιος το συγκεκριμένο coffee table θα μπορούσε να πει ότι σχεδιάστηκε την προηγούμενη εβδομάδα και σίγουρα όχι τη δεκαετία του ’40. Το διαχρονικό και minimal αυτό αντικείμενο είναι δημιουργία του Isamu Noguchi. Γλύπτης, σχεδιαστής κήπων και industrial designer, και έχοντας στο μυαλό του την απλότητα στις φόρμες, ο Ιαπωνεζο-αμερικανός Νοguchi δημιούργησε το coffee table το 1939 για έναν κύριο ονόματι Anson Conger Goodyear ο οποίος ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη και πρόεδρος εκείνη τη εποχή του διάσημου μουσείου ΜΟΜΑ στη Νέα Υόρκη. Το τραπέζι με τη βαριά γυάλινη επιφάνεια η οποία στηρίζεται σε μια βάση αποτελούμενη από δυο πανομοιότυπα συνδεόμενα κομμάτια ενθουσίασε τον κατασκευαστή επίπλων στην Αμερική, Herman Miller ο οποίος ζήτησε από τον Noguchi να του σχεδιάσει ένα παρόμοιο τραπέζι, το οποίο μετά, έβγαλε στην παραγωγή. Ο Νοguchi συνήθιζε να το περιγράφει σαν ένα «γλυπτό για χρήση» απαντώντας σε όσους «διαφωνούσαν» -λόγω της άψογης μορφής και σχήματος- για το αν πρόκειται για έργο Τέχνης ή έπιπλο. Το σχέδιο του Νοguchi table ενέπνευσε αμέτρητες αντιγραφές, θυμίζοντας και εδώ αυτό που συχνά λέγεται ότι «η αντιγραφή είναι η πιο ειλικρινής μορφή κολακείας». Στην Ευρώπη το τραπέζι παράγεται από την εταιρεία Vitra.
Σχεδιαστής: Αrne Jacobsen Έτος: 1958 Κατασκευστής: Republic of Fritz Hansen
Όλοι μας σίγουρα έχουμε δει κάποια στιγμή την καρέκλα Egg. Eίναι παντού εκεί έξω, ολοφάνερα τόσο 50s, ωστόσο τόσο διαχρονική. Δημιουργία του Δανού αρχιτέκτονα, product designer, σχεδιαστή επίπλων και μετρ του Δανέζικου Μοντερνισμού, Arne Jacobsen, την έπλασε αρχικά από πηλό πριν την κάνει καρέκλα. Μπορεί να μοιάζει λίγο Austin Powers, η ιδέα όμως πίσω από την φόρμα της ήταν να προσφέρει μια αίσθηση απομόνωσης σε αυτόν που κάθεται, πολύ περισσότερο όταν είναι τοποθετημένη σε δημόσιο χώρο. Κάτι που φυσικά πέτυχε λόγω του προστατευτικού της σχήματος που μοιάζει με αυγό-κουκούλι. Τη σχεδίασε το 1958 ειδικά για το ξενοδοχείο «SAS Royal Hotel» στην Κοπεγχάγη. Μέχρι σήμερα παραμένει σε όλο τον κόσμο μια καρέκλα-star του σκανδιναβικού design, διαθέτοντας ένα από τα πιο άμεσα αναγνωρίσιμα σχέδια εκείνης της περιόδου.
Egg chair
Egg chair
Egg chair
Πολυθρόνα UP-5 Donna
Σχεδιαστής: Gaetano Pesce Έτος: 1969 Κατασκευαστής: B&B Italia
Μάλλον δεν πρέπει να υπάρχει στον κόσμο περισσότερο φεμινιστικό κάθισμα από την «Κυρία» που σκέφτηκε και δημιούργησε ο ιταλός αρχιτέκτονας-καλλιτέχνης-designer. Το 1968, ο Pesce σε ηλικία 29 ετών και ενώ έκανε ντους, παρατήρησε κρατώντας το σφουγγάρι ότι όταν το πίεζε συρρικνωνόταν ενώ όταν το άφηνε επέστρεφε στην αρχική του μορφή. «Άραγε θα μπορούσε και μια καρέκλα να έχει την ίδια συμπεριφορά;» σκέφτηκε ανάμεσα στις σαπουνόφουσκες και ξεκίνησε αμέσως τα πειράματα στο παρισινό του στούντιο. Το πιο μοδάτο υλικό της εποχής ήταν το πολυουρεθάνιο, ιδανικό όπως αποδείχτηκε για την ιδέα του. Σύντομα δημιούργησε ένα μοντέλο που αψηφούσε τους νόμους της βαρύτητας. Ένας δίσκος κλείστηκε με τη μέθοδο του κενού αέρος σε έναν φάκελο PVC. Ανοίγοντας λοιπόν κάποιος τον φάκελο έβλεπε να σηκώνεται από το πάτωμα μπροστά στα μάτια του μια άνετη πολυθρόνα. Γι’ αυτό και την ονόμασε «Up». H καρέκλα ήταν πρωτοποριακή, εύκολη στη μεταφορά, ήταν το ίδιο το μέλλον. Ταυτόχρονα όμως είχε να δηλώσει και πολλά. Το βολβοειδές σχήμα της ο Pesce το εμπνεύστηκε, όπως έχει δηλώσει, από τις αρχαίες θεές της γονιμότητας, ενώ η πολυθρόνα συνοδεύεται και από ένα κάθισμα το οποίο μοιάζει με μπάλα και είναι προσαρτημένο σε αυτήν με αλυσίδα. «Είναι η εικόνα ενός φυλακισμένου» έλεγε τότε ο Pesce. «Οι γυναίκες υποφέρουν εξαιτίας της προκατάληψης των ανδρών. Η καρέκλα υποτίθεται ότι ήθελε να συζητήσει αυτό το θέμα». Η εταιρεία B&B Italia (γνωστή τότε σαν C&B) μπορεί να έβγαλε αμέσως στην αγορά την πολυθρόνα, δυστυχώς όμως η παραγωγή της σταμάτησε το 1973 όταν ανακαλύφθηκε ότι το φρέον, συστατικό που χρησιμοποιούταν μαζί με το πολυουρεθάνιο, ήταν καταστροφικό για το όζον. Η καρέκλα όμως είχε προλάβει να αγαπηθεί και να κερδίσει μια θέση στο πάνθεον του design. Είχε γίνει φίρμα και αναφερόταν ως «Big Mamma», «Donna» και «La Mamma». Ευτυχώς το 2000 η B&B παρουσίασε την καινούργια της εκδοχή απαλλαγμένη από φρέον. Η αλυσίδα πάντως παραμένει.
Σχεδιαστής: Charles Rennie Mackintosh Έτος: 1903 Κατασκευαστής: Cassina
Ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα δουλειάς του σκωτσέζου αρχιτέκτονα-Interior designer-ζωγράφου και καλλιτέχνη Charles Rennie Mackintosh που γεννήθηκε το 1868, αποτελεί η συγκεκριμένη καρέκλα. Τη σχεδίασε ειδικά για να την τοποθετήσει σε ένα σπίτι -το «Hill House»- που έφτιαξε το 1903 για έναν εκδότη της εποχής κοντά στη Γλασκώβη, από όπου και πήρε το όνομά της. Η εμβληματική καρέκλα του Mackintosh αντανακλά το στιλ του αλλά και τη θαρραλέα προσέγγισή του σε απαιτητικές κατασκευαστικές μεθόδους. Οι γραμμές της είναι απλές και ταυτόχρονα σύνθετες ενώ το εντυπωσιακό της στοιχείο είναι φυσικά η πλάτη. Θυμίζει μακριά στενή σκάλα που φτάνει μέχρι κάτω στο πάτωμα, ενώ στην κορυφή της φιγουράρει ένα δίκτυο από μικρά τετράγωνα. Η γεωμετρική αισθητική της με τις γραμμές τα τετράγωνα και τα ορθογώνια σχήματα παραπέμπουν στο Γιαπωνέζικο design του οποίου δήλωνε μεγάλος θαυμαστής. Σήμερα, η ξύλινη καρέκλα, με ύψος περίπου 141εκ. με το κάθισμα από βελούδο, διατίθεται από την ιταλική εταιρεία Cassina.
18°
