Ζωή σε εννέα τετραγωνικά: Πώς είναι να μένεις σε ένα μικροδιαμέρισμα

Είναι μια από τις πιο σύντομες επιδείξεις σπιτιού στην ιστορία των κτηματομεσιτικών γραφείων. Μόλις ανοίξει η πόρτα, κάθε εκατοστό του χώρου διαβίωσης, εκτός από το σημείο του ύπνου είναι ορατή.

Μια μικροσκοπική είσοδος, η οποία μπορεί οριακά να χωρέσει τρία ζευγάρια παπούτσια, οδηγεί σε μια καμπίνα ντους στα δεξιά με αρκετό χώρο για να κουνήσετε ένα σφουγγάρι, δίπλα σε μια τουαλέτα που, με ανοιχτή την πόρτα, θα μπορούσε κανείς να απασχολήσει ενόσω ετοιμάζει το δείπνο σε μια κουζίνα 50 εκατοστά πιο μακριά, στην άλλη πλευρά του κατ’ ευφημισμό «διαδρόμου».

Ο Guardian πέρασε μια νύχτα στο Shanti Casa και μεταφέρει το κλίμα της περιοχής Yotsuya του Τόκιο, όπου διαμορφώνεται η αρχιτεκτονική απάντηση στην αυξανόμενη ζήτηση, μεταξύ των νέων που δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά τα ολοένα υψηλότερα ενοίκια της ιαπωνικής πρωτεύουσας.

Κάθε μικροδιαμέρισμα έχει μέγεθος μόλις εννέα τετραγωνικά μέτρα, λίγο λιγότερο από το μέγεθος ενός τυπικού στούντιο διαμερίσματος στο Τόκιο, με τις αμελητέες αναλογίες τους να αντισταθμίζονται από λευκούς τοίχους, ένα μεγάλο παράθυρο στο πίσω μέρος και μια οροφή ύψους 3,6 μέτρων. Το οικοδομικό μπλοκ είναι ανάμεσα στα 100 κτίρια που άνοιξε στο Τόκιο η εταιρεία ανάπτυξης ακινήτων Spilytus τα τελευταία επτά χρόνια.

Μικροδιαμερίσματα στο Τόκιο και το κενό στην αγορά

Τα ενοίκια των μικροδιαμερισμάτων στο Τόκιο μπορεί να φτάνουν έως και 50.000 γιέν, (352 ευρώ) το μήνα, ανεβαίνοντας στα 80.000 γιέν σε πιο μοντέρνες τοποθεσίες.

Οι επικριτές λένε ότι η έκρηξη των μικροδιαμερισμάτων υπογραμμίζει την έλλειψη προσιτών αστικών κατοικιών για νέους, κακοπληρωμένους εργαζόμενους, με την ποιότητα ζωής να θυσιάζεται για την ευκολία και την οικονομική προσιτότητα. Αλλά ο Keisuke Nakama, πρόεδρος της εταιρείας, λέει ότι η ιδέα είναι να δοθεί στους ενοικιαστές οικονομική ανάσα, ενώ εξετάζουν το μακροπρόθεσμο μέλλον τους.

«Πολλοί νέοι στις μέρες μας δεν έχουν πολλά υπάρχοντα, σε αντίθεση με τις παλαιότερες γενιές – έχουν λίγα ρούχα και όχι τόσα χρήματα, επομένως αυτά τα διαμερίσματα είναι ιδανικά για αυτούς», είπε ο Nakama, του οποίου τα 1.500 μικροδιαμερίσματα έχουν ποσοστό πληρότητας 98%.

«Δεν περιμένουμε από τους ενοικιαστές να ζήσουν εδώ για 10 ή 20 χρόνια… θέλουμε να παρέχουμε ένα μέρος για τους ανθρώπους που μετακομίζουν στο Τόκιο και που δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά τα υψηλά ενοίκια.

«Οι περισσότεροι από αυτούς μένουν σε αυτά τα διαμερίσματα για δύο ή τρία χρόνια, εξοικονομούν χρήματα και μετακομίζουν σε ένα μεγαλύτερο μέρος, ίσως αφού γνωρίσουν έναν σύντροφο και θέλουν να εγκατασταθούν κάπου μονιμότερα».

Στενό αλλά ξεκούραστο; Πώς είναι η διαμονή σε ένα μικροδιαμέρισμα του Τόκιο

Οι ένοικοι που ζουν στις 30 μονάδες του Shanti Casa είναι απλωμένοι σε τρεις ορόφους. Κάθε διαμέρισμα διαθέτει χώρο καθιστικού στο ισόγειο, ντους και τουαλέτα και ένα «υπνοδωμάτιο» στον επάνω όροφο, προσβάσιμο με σκάλα.

Περίπου το 60% των ενοικιαστών είναι άνδρες και οι περισσότεροι είναι στα 20 ή στα 30 τους, με μόλις έναν στους 10 να είναι άνω των 40. Περίπου τα δύο τρίτα βρίσκονται στο αρχικό στάδιο της επαγγελματικής σταδιοδρομίας τους, μαζί με έναν μικρότερο αριθμό φοιτητών.

Σε αντίθεση με τους ενοικιαστές σε κανονικά διαμερίσματα, δεν χρειάζεται να πληρώσουν προκαταβολή ή «χρήματα κλειδιού» - ένα μη επιστρέψιμο δώρο στον ιδιοκτήτη.

Οι κάτοικοι δηλώνουν στην ευχάριστη θέση να αντέχουν τις μέτριες διαστάσεις, με αντάλλαγμα τα χαμηλά ενοίκια και την άνεση να ζουν κοντά στους χώρους εργασίας, τα καταστήματα και τα αγαπημένα τους εστιατόρια σε πολυσύχναστες κεντρικές τοποθεσίες.

«Εξοικονομώντας για κάτι μεγαλύτερο» στο Τόκιο

Η ιδέα για συμπαγείς χώρους διαβίωσης που συμβιβάζονταν με την έλλειψη χώρου έναντι χαμηλού κόστους ήρθε στον Nakama αφού μετακόμισε στο Τόκιο για να εργαστεί σε μια εταιρεία ακινήτων. Ερχόμενος από έναν αγροτικό νομός στα νοτιοδυτικά της Ιαπωνίας, σοκαρίστηκε όταν διαπίστωσε ότι ένα διαμέρισμα με ενοίκιο περίπου 30.000 γιέν το μήνα στην ιδιαίτερη πατρίδα του κόστιζε τέσσερις φορές περισσότερο στο Τόκιο.

Εξαντλημένος από τις μεγάλες καθημερινές του μετακινήσεις – ξεκινώντας με το πρώτο τρένο στην πόλη και επιστρέφοντας με το τελευταίο – ο Nakama οραματίστηκε καταλύματα με αρκετό χώρο για φαγητό, ύπνο και αποθήκευση μερικών βασικών αντικειμένων και σε τοποθεσίες που επέτρεπαν το περπάτημα ή τη διαδρομή με ποδήλατο στη δουλειά.

Η Reina Suzuki, η οποία άρχισε να μένει στο μικροδιαμέρισμά της στο δυτικό Τόκιο το περασμένο καλοκαίρι, παραδέχτηκε ότι είχε εκπλαγεί με το πόσο μικρό ήταν.

«Κοίταξα τα κανονικά διαμερίσματα… ήταν μεγαλύτερα από αυτό, αλλά τα ενοίκια ήταν πραγματικά υψηλά», είπε η Suzuki, υπάλληλος εταιρείας από την επαρχία Gunma, βορειοδυτικά του Τόκιο. «Στην αρχή, δυσκολεύτηκα να απλωθώ και να χαλαρώσω. Αλλά είναι 10 λεπτά με τα πόδια μέχρι τη δουλειά, μου αρέσει το εσωτερικό… και έχω συνηθίσει να κοιμάμαι στον επάνω όροφο».

Η Suzuki, 30 ετών, κατάφερε να βρει χώρο για ένα πλυντήριο ρούχων, αλλά αποφάσισε να μην αγοράσει άλλες ανέσεις.

«Σκέφτηκα να αγοράσω ένα γραφείο, αλλά αποφάσισα ότι θα ήταν καλύτερο να έχω χώρο στο πάτωμα για να μπορώ να τεντώνω τα πόδια μου».

Με μία μόνο ηλεκτρική εστία στην κουζίνα της, η Suzuki είναι ενθουσιώδης εξερευνητής της σκηνής των τοπικών εστιατορίων, αλλά περιστασιακά φτιάχνει τηγανητές πατάτες και σαλάτες όταν θέλει να αποφύγει να φάει έξω.

Όπως και άλλοι ένοικοι, σχεδιάζει να φύγει σε μερικά χρόνια. «Θα εξοικονομήσω χρήματα για κάτι μεγαλύτερο. Όταν μετακόμισα, ένιωθα πολλές φορές κουρασμένη, αλλά με τους μήνες μου άρεσε πολύ το μέρος. Θα έφτανα ακόμη και στο σημείο να πω ότι μπορώ να χαλαρώσω εδώ».

(Mε πληροφορίες του Guardian)