Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο: Αχ, ας μην άλλαζε τίποτε

Ο καθένας με τον πόνο του. Εμένα ο δικός μου πόνος με τα Μουσεία είναι άλλος. Δεν αντέχω να αλλάζουν. Μου βγαίνει εκεί όλος ο συντηρητισμός, τον οποίο γενικά καταπολεμώ από παιδί, όσο κι αν δυσκολεύομαι καθώς περνούν τα χρόνια.

Δηλαδή, ωραία μου φαίνονται τα σχέδια και όλα, αλλά ακόμα δεν έχω συνέρθει από το σοκ του Μουσείου της Ακρόπολης. Που κι αυτό είναι ωραίο, όταν μπεις μέσα τουλάχιστον, εμένα όμως μου άρεσε το παλιό. Μου άρεσε πολύ, το είχα απολύτως και βαθιά συνδυάσει με την υπόλοιπη Ακρόπολη, η οποία μου φαινόταν κάπως βαρετή, από παιδάκι. Μόνο ένας Παρθενώνας κι ένα Ερέχθειο, και τα Προπύλαια που τα περνάς στα γρήγορα για να μπεις μέσα και δεν μετρούσαν. Κάνεις τόσο κόπο, ανεβαίνεις, λαχανιάζεις, πληρώνεις εισιτήριο, κι ύστερα αυτό ήταν. Βλέπεις τον Παρθενώνα και το Ερέχθειο. Παλιά είχε βαθμό δυσκολίας να περπατάς στις πέτρες, έπρεπε να προσέχεις μη σκοντάψεις και σπάσεις κανα πόδι, ανέβαινες κι επάνω στον Παρθενώνα, χρόνια πριν αυτό, δεν υπήρχε βέβαια κάτι άλλο να δεις μέσα από όσα έβλεπες έξω, όλα διάφανα, ανοιχτά, ερειπωμένα, αλλά κρατούσε λίγο παραπάνω η επίσκεψη. Τέλος πήγαινες κι εκεί που είναι η σημαία, έβλεπες και την Αθήνα από ψηλά, κι αυτό ήταν.

Όμως όχι, υπήρχε κάτι ακόμα. Εκεί στ’ αριστερά καθώς πήγαινες να φύγεις, υπήρχαν λίγα σκαλιά, κατέβαινες στο παλιό Μουσείο. Κι εκεί μέσα ήταν όλα που έλειπαν απ’ έξω, το παλιό εκατόμπεδο, οι Κούροι και οι κόρες, κι ό,τι άλλο υπήρχε. Ήταν σα να ανακάλυπτες ένα θησαυρό μόνος σου, μάθαινες τα πάντα για την Ακρόπολη, έφευγες με βαθιά ικανοποίηση.

Το καινούργιο Μουσείο της Ακρόπολης δεν έχει καμία σχέση. Καθόλου διακριτικό, επιβάλλεται με το μέγεθος και το κενό του, γιατί είναι Μουσείο διεκδίκησης, απαιτεί την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα, και χάσκουν τα κενά του. Αφότου έγινε προσπαθώ να το συνηθίσω. Πηγαίνω και ξαναπηγαίνω, αλλά κατά βάθος περιμένω να μάθω ότι θα κάνουν κάτι με το κτιριάκι του παλιού Μουσείου, ένα καφενείο, οτιδήποτε. Και Μουσείο μπορεί να ξαναγίνει, τόσα πράγματα έχουν στις αποθήκες. Ας βάλουν κάτι εκεί μέσα. Αλλά είναι οι αρχαιολόγοι και μουσειολόγοι και όλοι οι σχετικοί πολύ δύσκολοι.

Τώρα θα αλλάξει και το εθνικό αρχαιολογικό της Αθήνας. Είναι το κοντινό μου Μουσείο, το αγαπημένο μου, πηγαίνω βόλτα κάθε τρεις και λίγο, κι ακόμα, μια ολόκληρη ζωή, δεν το έχω εξαντλήσει, ή μάθει απ’ έξω. Τα αγγεία ας πούμε, ή τα αιγυπτιακά, τα έχω δει λίγες φορές. Ωραία είναι τα σχέδια, δεν μπορώ να πω, αλλά η αίσθηση που έχω εγώ με τις αίθουσες του, το φανερό και το κρυφό του κομμάτι, οι τοίχοι του και οι σκάλες του, η μελετημένη χρονολογικά και καλλιτεχνικά σειρά των γλυπτών, όλ’ αυτά δεν ξέρω πώς θα τα ξαναβρώ. Οπότε δεν χαίρομαι, και να με συμπαθάτε. Έναν συντηρητισμό τον επιτρέπω στον εαυτό μου. Στο κάτω- κάτω Μουσείο είναι. Τα Μουσεία αυτό κάνουν, συντηρούν. Κι αν με ρωτούσατε θα έλεγα, ας το άφηναν ήσυχο το κτίριο όπως είναι, κι ας πάρουν το Πολυτεχνείο που στενάζει από εγκατάλειψη και βανδαλισμούς, ας πάρουν και το Ακροπόλ που λέγανε ότι θα πάρουν. Κι ας έκαναν μιαν άλλη αλλαγή, έτσι για να δούμε τις δυνατότητες του, ας έβαζαν περισσότερους φύλακες που θα τους περνούσαν από ειδική σχολή σαβουάρ βιβρ, να μη φωνάζουν ο ένας στον άλλον από τη μια άκρη στην άλλη, να μην κλείνουν τις μισές αίθουσες, και να μην απαγορεύουν να φωτογραφηθείς μπροστά σε άγαλμα χωρίς λόγο, με τρόπο που δεν μπορείς να καταλάβεις αν το δικαιούνται, διότι δεν έχει λογική.

Αλλά είπαμε, δεν με ρωτά κανείς. Οπότε το μόνο που μου μένει είναι να βάλω στο πρόγραμμα μια επίσκεψη τη μέρα, μήπως και καταφέρω να το χορτάσω μέχρι να μπουν τα συνεργεία για τις αλλαγές.