Δήμος Καισαριανής-gr design: 40 αφίσες για την πανδημία Covid-19

Πέρα από την ανεπανάληπτη οδύνη για τα θύματα που έχει προκαλέσει η μάστιγα της πανδημίας Covid-19 στον πλανήτη, έχει επίσης ενσταλάξει τον φόβο στην ψυχή εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Φόβο για την ασθένεια, τις εμφανείς επιπτώσεις των μέτρων προστασίας στην οικονομία και τον κοινωνικό ιστό, άγχος από τον αναπόφευκτο «βομβαρδισμό» ειδήσεων γύρω από το θέμα αλλά και από τις καμπάνιες που αποσκοπούν στην ενημέρωση και στην προτροπή του κόσμου να ακολουθήσει τους κατάλληλους κανόνες αποφυγής διασποράς του νέου κορωνοϊού.

Η δύσκολη καθημερινότητα που βιώνει σήμερα ο Έλληνας πολίτης από τον αυξημένο αριθμό θανάτων και την αβεβαιότητα του αύριο, θα μπορούσε να μετριαστεί με δημιουργικές πολιτιστικές δράσεις. Μια από αυτές είναι και η έκθεση αφισών «Αναζητούμε την ομορφιά ξορκίζοντας το ζόφο», μια πρωτοβουλία του περιοδικού «gr design» και του Δήμου Καισαριανής. Η ιδέα και ο τίτλος της έκθεσης προήλθαν με αφορμή ενός κειμένου που έγραψε ο Γιώργος Νταλάρας σχετικά με την εποχή στην οποία ζούμε και που δημοσίευσε στο Διαδίκτυο. Στόχος των συντελεστών είναι να στείλουν το μήνυμά τους για αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες.

«Το περιοδικό διοργάνωσε ένα κάλεσμα σε δημιουργούς της οπτικής επικοινωνίας, γραφίστες, ζωγράφους, εικονογράφους, σχεδιαστές, εικαστικούς για να φιλοτεχνήσουν μια αφίσα με θέμα την πανδημία. Υπήρχε ανταπόκριση τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, δηλαδή την Κίνα, την Ισπανία και το Ισραήλ», λέει στην ATHENS VOICE ο Πάνος Κωνσταντόπουλος, εκδότης του «gr design». Ανάμεσα στους συμμετέχοντες, οι περαστικοί θα συναντήσουν και πρότζεκτ ειδικών προσκεκλημένων: του Ισραηλινού σχεδιαστή πολιτικής αφίσας Yossi Lemel με δημιουργίες που εστιάζουν στην Covid-19 και τις πόλεις που επλήγησαν περισσότερο, καθώς και του Θανάση Λάλα, ο οποίος δημιούργησε ειδικά για την πανδημία μια σειρά σχεδίων και έδωσε στο περιοδικό οκτώ από τα έργα της συλλογής του «NOTEBOOKS-COVID-19».

Οι συμμετοχές στο περιοδικό έφτασαν τις 300. Συγκεντρώθηκε το υλικό, έγινε η επιλογή και το αποτέλεσμα ήταν η συλλογή από 40 αφίσες κοινωνικού σχεδιασμού (social design) που στόλισαν στάσεις λεωφορείων, με στόχο να «φωτίσουν» την άδεια πόλη της Αθήνας κατά τη διάρκεια του lockdown. «Τον Σεπτέμβριο μετά από επικοινωνία με τον Δήμο Καισαριανής, όλες οι στάσεις λεωφορείων από το ξενοδοχείο Divani Caravel στο κέντρο της Αθήνας μέχρι την Κατεχάκη, ντύθηκαν με τις δημιουργίες των καλλιτεχνών», εξηγεί ο Π. Κωνσταντόπουλος.

Ο τρόπος προσέγγισης των δημιουργών για τον σχεδιασμό είναι ελεύθερος και το κάθε έργο παρουσιάζει πολλές πτυχές της τρέχουσας καθημερινής ζωής, με άξονα την πανδημία. Τα θέματα στις αφίσες αφορούν είτε την υγειονομική κατάσταση, το σύστημα Υγείας, τα νοσοκομεία, τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους αστέγους, τους πρόσφυγες, τα κλειστά σχολεία, τη μοναξιά, την οικογενειακή κακοποίηση, την αισχροκέρδεια, τα αδέσποτα, την οικονομία, την ΕΕ, τους ηγέτες, ή όλα όσα εμπεριέχουν μια σχέση με την πανδημία στην ελληνική και την παγκόσμια πραγματικότητα.

«Δεν έχουμε συνηθίσει την ένταξη του κοινωνικού σχεδιασμού στην καθημερινότητα, είναι κι επίκαιρο. Νομίζω ότι δεν έχουν φιλοξενηθεί σε αθηναϊκή συνοικία τόσες πολλές αφίσες-έργα τέχνης. Ο κόσμος βλέπει τα μηνύματα, προβληματίζεται. Το μήνυμα έχει design και σε σχέση με τις καμπάνιες που έχουμε παρακολουθήσει, είναι σαφώς πιο όμορφο. Είναι ωραίο να περπατάς στην έρημη –λόγω lockdown–πόλη και να ενημερώνεσαι με αυτό τον τρόπο», λέει ο εκδότης του περιοδικού.

Εκτός από τις αφίσες για την πανδημία, οι πολίτες θα παρακολουθήσουν και infographics (γραφική αναπαράσταση δεδομένων), τα οποία προέκυψαν την περίοδο της καραντίνας και αφορούν τον κορωνοϊό. Τα γραφήματα σχεδιάσθηκαν για εφημερίδες και δελτία ειδήσεων από τους Ζωή Κατσιγιάννη και τον Π. Κωνσταντόπουλο.

Συντελεστές: gr design, Δήμος Καισαριανής

Σχεδιαστές / Εικονογράφοι: Αργύρης Αθανασιάδης, Αφροδίτη Κρασανάκη, Βαγγέλης Καλοχριστιανάκης, Βασίλης Κατωγιάννης, Γιάννης Αγγελάκος, Γιώργος Λαζαρίδης,  Δωροθέα Ανγκέλοβα, Εύρος Βοσκαρίδης, Θάλεια Μπίθα, Θοδωρής Γεωργίου, Ιωάννης Εργελετζής, Ιωάννης Φετάνης, Ιωνάθαν Κωνσταντίνου, Κατερίνα Σισκοπούλου, Κώστας Κανελλόπουλος, Κώστας Πολίτης, Λευτέρης Φάρος, Μαρία Παντή, Μαρία Χριστοπούλου, Μαρινίκη Μπακάλη, Μάριος Αντωνόπουλος, Νεκτάριος Σιόντης, Παναγιώτης Ασημακόπουλος, Φίλιππος Αβραμίδης, Χλόη Φίνν, Χριστίνα Αλεξίου, Kleanthis Loizou, Naufan Noordyanto, Nicos Terzis, Virginia Christak,Yixuan Zhou

Ομάδες / Studios: Design Matters, Kemosabe Design Studio, Polkadot design, Typical Organization

Εικαστικοί Καλλιτέχνες: Γιάννης Ψυχοπαίδης, Γιασεμή Ράπτη, Γιούλα Χατζηγεωργίου, Νικόλας Κοτσμανίδης, Τάσος Μαντζαβίνος

Σκιτσογράφοι: Βαγγέλης Χερουβείµ, Μέλανδρος Γκανάς, Μιχάλης Κουντούρης

Ελληνικά Infographics: Ζωή Κατσιγιάννη, Πάνος Κωνσταντόπουλος

Ειδικοί Προσκεκλημένοι: Θανάσης Λάλας, Yosi Lemel

O Γιώργος Νταλάρας έγραφε:

«Θα ’θελα να ’ξερα ποιος μας κάνει αυτό το κακόγουστο αστείο! Το λέει ο Ιονέσκο για τον θάνατο. ΚατεβάσαΜε ξανά τα βιβλία που τα περιγράφουν όλα. «Tο παιχνίδι της σφαγής», αλλά αυτό είναι θέατρο του παραλόγου. «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας», αλλά αυτό είναι μυθιστόρημα. «Το δεκαήμερο του Βοκακίου», ο «Λοιμός» του Θουκυδίδη, αλλά αυτό είναι Ιστορία.  Τώρα το ζούμε πραγματικά, καθημερινά. Μικρές και μεγάλες ιστορίες μνήμης...

Έξω απ’ το σπίτι λίγα πράγματα. Καμιά βόλτα με τη μηχανή ή με το αυτοκίνητο, ή περπάτημα με αποστάσεις ασφαλείας. Είμαστε ψύχραιμοι όσο μπορούμε και προσπαθούμε να κρατάμε την επικοινωνία με τους φίλους και πιο πολύ με τους μοναχικούς δικούς μας ανθρώπους. Τους μιλάμε. Μας έχουν ανάγκη και τους έχουμε.

Πέρα όμως απ’ αυτό, δύο πράγματα µε ανησυχούν. Αυτή η πρόβα generale της εργασιακής και κοινωνικής απομόνωσης και μοναξιάς. Φοβάμαι μη γίνει συνήθεια αυτή η ανάγκη. Γι’ αυτό το αναφέρω. Δεν θέλω ν’ αντικαταστήσει αυτή η απομόνωση τη ζωντανή επαφή, τη συνεργασία, τη συναισθηματική εγγύτητα, τους φίλους, την κοινή μας ζωή. Και το άλλο, εξίσου σοβαρό, είναι αυτή η αμηχανία, η ανημπόρια του να προσφέρουμε κάτι για το κοινό καλό. Να σφίξουμε το χέρι του διπλανού μας, να συμμετέχουµε σ’ αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο, να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Βλέπω τους γιατρούς και τους νοσηλευτές σε όλο τον κόσμο, αυτούς τους ήρωες που δεν γνωρίζουμε καν τα ονόματά τους, και πάνω τους έχουμε εναποθέσει όλες τις ελπίδες μας. Πώς θα τους το ανταποδώσουμε στο τέλος αυτού του εφιάλτη; Μένουμε σπίτι περιμένοντας την επόμενη μέρα. Τότε που θα µετρήσουµε ξανά τις δυνάμεις µας και θα μπούμε ξανά στην κοινή ζωή. Θα κλάψουμε γι’ αυτούς που δεν τα κατάφεραν, γνωστούς και αγνώστους, γι’ αυτούς τους εκατοντάδες που είδαμε να μεταφέρουν τα στρατιωτικά καμιόνια στο Bergamo. Θα αγκαλιάσουμε τους συγγενείς τους, αυτούς που δεν μπόρεσαν να τους κλείσουν τα μάτια, θα τους πούμε ένα τραγούδι παρηγοριάς! «Δεν είχε κάποιον να του κλείσει τα μάτια» λέει ο λαός σαν την ύστατη δυστυχία.

Προς το παρόν μένουμε σπίτι και µαθαίνουμε να ζούμε την ανατροπή, µε τους όρους της δικής μας αξιοπρέπειας, της δικής μας ηθικής, με αισιοδοξία, αναζητούµε την ομορφιά, ξορκίζοντας τον ζόφο».