Τα εντυπωσιακά Soda Tables του Γιάννη Γκίκα

Στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας τα νησιά Μουράνο είναι γνωστά εδώ και αιώνες για ένα πράγμα: την υαλουργική τους παράδοση. Όλοι ξέρουμε  τα κρύσταλλα murano, τις υπέροχες  λάμπες από φυσητό γυαλί και τους ασύγκριτους στην τέχνη του γυαλιού τεχνίτες. Αλλά πόσο συχνά ακούμε ότι ένας έλληνας designer κλήθηκε (και μάλιστα από έναν πασίγνωστο ιταλικό οίκο) να σχεδιάσει coffee tables εξ ολοκλήρου φτιαγμένα από γυαλί; Αυτή είναι η περίπτωση του Γιάννη Γκίκα και των Soda tables που σχεδίασε για τη Miniforms.

Ο Γιάννης Γκίκας (instagram: @yiannisghikas) λέει μιλώντας στην ATHENS VOICE: «Με πήρε τηλέφωνο ο Mario Bardini (σ.σ. ένας από τους τρεις ιδιοκτήτες της Miniforms, εταιρεία με την οποία ο Γιάννης Γκίκας έχει συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν) και μου είπε: “θέλω να μου σχεδιάσεις ένα τραπεζάκι από φυσητό γυαλί”. Ενώ σχεδίαζα τα Soda Tables, συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχουν πολλά προϊόντα από φυσητό γυαλί σε αυτό το μέγεθος και είδος. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτό οφείλεται στις (πολλές) τεχνικές δυσκολίες που έχει το να κατασκευάσεις ένα τέτοιο αντικείμενο, αλλά και στον βαθμό εμπειρίας που απαιτείται για να το κάνεις. Μία εμπειρία που κατέχουν μια χούφτα εξαιρετικά έμπειροι τεχνίτες στο νησί του Murano».

Τα Soda Tables πήραν το όνομά τους από το ένα από τα τρία βασικά συστατικά του γυαλιού: το ανθρακικό νάτριο ή αλλιώς… σόδα. Κάθε τραπεζάκι ζυγίζει 20 κιλά, ενώ για την κατασκευή του χρειάστηκαν τρεις υαλουργοί. Το αποτέλεσμα είναι ένας ενιαίος όγκος γυαλιού με τρία μεγάλα πέταλα (σαν τριφύλλι) να διαμορφώνουν το κυρίως στέλεχος. Το πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι ο τρόπος με τον οποίο τα Soda Tables παίζουν με το φως και τη σκιά. Εδώ, ο Γιάννης Γκίκας φαίνεται ότι εκμεταλλεύτηκε το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του γυαλιού: τη διαφάνειά του. Έτσι, τα Soda Tables δημιουργούν την εντύπωση ότι παίρνουν διαφορετικά σχήματα, ανάλογα την οπτική γωνία από την οποία τα κοιτάζει κανείς, αλλά και το φως που υπάρχει στον χώρο.

Προσωπικά, μου θυμίζουν γιγαντιαίες καραμέλες, είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν τα κοιτάω, σχεδόν μου έρχεται η βουτυρένια γεύση στο στόμα και δεν μπορώ να παραβλέψω τη χαρούμενη παιδικότητα που μου φέρνει αυτός ο συνειρμός. Αλλά αυτή ακριβώς είναι και η καλλιτεχνική ψευδαίσθηση του design: να κάνει τον κόσμο που μας περιβάλλει λίγο πιο όμορφο.   

Φωτογραφίες: Alessandro di Bon
Styling: Laura Pozzi