Η βεράντα λοιπόν είναι ένα καρμικό πράγμα – ή σε θέλει ή δεν σε θέλει. Το διαπιστώνεις κάθε φορά που μετακομίζεις και βρίσκεσαι στη δύσκολη θέση του βεραντο-οργανωτή: γλάστρες, ζαρντινιέρες και φυτά φτου κι απ’ την αρχή, συν κάνα τραπεζάκι και δύο-τρεις καρέκλες «βεράντας», μιας και τα υπαίθρια έπιπλα πιτσικάρουν κάθε πέντε χρόνια περίπου, όσο χρυσά κι αν τα πλήρωσες. Το χειρότερο είναι οι ζαρντινιέρες, που τις παράτησες στο παλιό σπίτι σκουριασμένες του κερατά, αλλά γεμάτες πασχαλιές, γιασεμιά και τσουκνίδες… Κανένας δεν κουβαλάει ζαρντινιέρες στη μετακόμιση. Πρώτον, έχουνε γίνει ένα με την υπάρχουσα παλιά βεράντα, δεύτερον, ήδη πληρώνεις τα άντερά σου στο μεταφορέα – έτσι και του χώσεις επιπλέον γλαστροειδή θα σε χρεώσει λες κι είσαι η πεθερά του, και το ξέρετε και οι δύο.
Άρα… πρέπει να πας να αγοράσεις απ’ την αρχή τα άπαντα: γλάστρες, χώμα, κοπριά, σίδηρο, ψεκαστικά, φυτά ΣΥΝ ζαρντινιέρες, που μια μέρα, πέντε ή δέκα χρόνια μετά, θα τις αφήσεις προίκα στους επόμενους ενοικιαστές όχι επειδή είσαι large άτομο, αλλά επειδή δεν συμφέρει να τις ξεκουβαλάς. Οι βεράντες είναι σαν τη ζωή τελικά: πρέπει να ξαναρχίζεις απ’ την αρχή κάθε τόσο, και να το παίρνεις απόφαση ότι κάθε αρχή και δύσκολη.
Kατά έναν περίεργο τρόπο, είναι και θέμα σεξουαλικού προσανατολισμού: όλοι οι γκέι φίλοι μου πηγαίνουνε δύο-δύο στις εκθέσεις λουλουδιών και στα φυτώρια, φορτώνουν ένα αμάξι με φυτά και σ’ ένα σαββατοκύριακο έχουνε φτιάξει μια βεράντα τέλεια, σαν τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας. Όλοι οι στρέιτ άντρες φίλοι μου… το μόνο που έχουνε στις βεράντες τους είναι τασάκια. Κι όποτε χρειάζομαι κάποιον μπρατσωμένο να με βοηθήσει κουβαλώντας γλάστρες κ.λπ., κ.λπ., ξέρω ότι αν ψάξω στους στρέιτ δεν πρόκειται να βρω άκρη ποτέ μου. Κάτι συμβαίνει κι οι στρέιτ δεν σκοτώνονται να βάλουν ένα γιασεμί στο μπαλκόνι τους, πόσο μάλλον στο μπαλκόνι κάποιας φίλης τους που δεν την πηδάνε πια/δεν την πηδήξανε ποτέ. Οι γκέι, αντίθετα, είναι πιο δυναμικοί: σου λένε, «έλα, μωρή, ρίξε ένα τσίτι απάνω σου και πάμε στην έκθεση λουλουδιών να δούμε καμιά γαρδένια» κι έπειτα σου κουβαλάνε τα σακιά με την κοπριά, στερεώνουν τις ζαρντινιέρες στο γείσο της βεράντας, φυτεύουν και καμιά πρασινάδα. Μπορεί να ακούγεται ρατσιστικό, αλλά στον τομέα «βεράντα» οι γκέι είναι χίλιες φορές καλύτεροι από τους στρέιτ. (Ειδικά αν μιλάμε για στρέιτ που δεν σε πηδάνε πια…)
Φέτος βρέθηκα πάλι σ’ ένα διαμέρισμα με βεράντα και μαδημένες ζαρντινιέρες, άδειες γλάστρες, ξερά κλαριά και ακόμα πιο ξερά πρώην λουλούδια. Κάποιος μου πρότεινε ένα γνωστό του κηπουρό: αντί να παιδεύεσαι, δεν δίνεις λεφτά σε κάποιον ειδικό να στα φτιάξει όλα τσίλικα; Μόνο που οι κηπουροί, εκτός που σπανίως είναι γκέι, έχουνε πολλά κοινά σημεία με τους υδραυλικούς – όλο έρχονται και ποτέ δεν φτάνουν. Σου δίνουν φλου ραντεβού («9 με 2») και χτυπάνε το κουδούνι σου σε άσχετη ώρα, επειδή «τους έφερε ο δρόμος». Μελετάνε με περιφρόνηση ό,τι έχεις και δεν έχεις στη βεράντα με ένα αδιάφορο ύφος που σου θυμίζει πολύ κάτι στρέιτ φίλους σου, τους οποίους δικαίως (συνειδητοποιείς τώρα) δεν πήδηξες ποτέ, τελικά. Μετά ο κηπουρός σού σερβίρει ένα μπουγιουρντί. Ενώ επεξεργάζεσαι το (τερατώδες!) ποσόν, σου εξηγεί την υποσημείωση, ότι δεν θα πάει αυτός να σου φέρει χώμα, κοπριά, γλάστρες και λουλουδικά, όοοοχι, αυτά θα πας να τα ζαλωθείς εσύ, ο ίδιος άλλωστε είναι καλλιτέχνης, θα ’ρθει μετά (9 με 2) να σου φτιάξει το arrangement.
Εσύ δεν είσαι άνθρωπος που θέλεις arrangement στη βεράντα σου. Πέντε πρασινάδες θέλεις, άντε κάνα γεράνι, ένα γιασεμί για το καλοκαίρι, τίποτα βασιλικούς και δυόσμους για το ξεκάρφωμα ότι, και καλά, μαγειρεύεις κιόλας. Απαντάς με μισόλογα στον κηπουρό, που άλλωστε ήδη μιλάει στο κινητό με τον επόμενο πελάτη, και αναρωτιέσαι ποιος από τους γκέι φίλους σου διαθέτει αμάξι, μπράτσα και διάθεση να βοηθήσει. Μετά από κάμποσο ψάξιμο και άλλα τόσα τηλεφωνήματα, βρίσκεις κάποιον. Του τάζεις κάτι, συνήθως αθώο (καμιά όρεξη δεν έχει να σε πηδήξει, για όνομα) και τον σέρνεις μια Κυριακή σε φυτώριο, με τη δικαιολογία ότι κι αυτός, δεν μπορεί, όλο και κάτι θα θέλει να συμπληρώσει στη δική του βεράντα…
Προς το παρόν είμαι στη φάση που οι παλιές ζαρντινιέρες στο καινούργιο σπίτι είναι γεμάτες τσουκνίδες, λάπατα, λαχανίδες και γλιστρίδες. Επειδή τους έχω κουράσει κάπως τους γκέι φίλους μου, λέω να το αφήσω έτσι το θέμα προς το παρόν. Ήδη έχω φέρει έναν να μου κρεμάσει τα κάδρα, και δεν τον βλέπω πρόθυμο για περαιτέρω αγγαρείες. Μέχρι του χρόνου την άνοιξη έχω καιρό… και η βεράντα μου ακόμα περισσότερο.
Μιλήσαμε με τους επικεφαλής του παγκοσμίου φήμης βραβευμένου αρχιτεκτονικού γραφείου, Νατάσα Λιανού και Ερμή Χαλβατζή. Έχουν σχεδιάσει το νέο κτίριο της COSMΟTE TV και το The Orbit
6°
