Γιατί το σπίτι μου είναι βρώμικο

Αποφάσισα να βάλω ηλεκτρική (σκούπα) όταν το Γατούνι βγήκε κάτω από τον καναπέ και φώναξα, «Α, όχι κι άλλο γατί! Πατάω πόδι, ένα γατί είναι αρκετό!»... και κάποιος απάντησε, «Τι εννοείς, αυτό είναι, το ένα μας γατί! Απλώς κανένας δεν σκουπίζει κάτω από τον καναπέ!»

Ο «κανένας» που δεν σκουπίζει ούτε μπροστά, ούτε πίσω, ούτε κάτω από τον καναπέ, δεν είναι ο Τέρενς Χιλ ή ο Οδυσσέας ο ίδιος, είμαι εγώ, που η ηλεκτρική θεωρείται δικαιοδοσία μου, και που την έχω χεσμένη, δυστυχώς. Δυστυχώς, γιατί έτσι κατάφερε το Γατούνι να βγει μεταμορφωμένο κάτω από τον καναπέ, ασπρισμένο, φορτωμένο πούπουλα, ψίχουλα, ποπ-κορν, φυστίκια, πατατάκια, τρίχες, λαστιχάκια μαλλιών και ένα παιδικό καλτσάκι. Το να ανοίξουμε κουβέντα περί ηλεκτρικής σκούπας και για ποιο λόγο θεωρείται υποχρέωση της μαμάς στη μέση ελληνική οικογένεια, δεν θα μας βγάλει πουθενά: χιλιάδες μαμάδες σε όλη την Ελλάδα τσουμαδιούνται με τα παιδιά τους μέχρι που κάποια μέρα μπαφιάζουν, αρπάζουν την ηλεκτρική και της δίνουν να καταλάβει. Δεν οδηγώ, δεν πετυχαίνω διάνα στις ηλεκτρονικές συναλλαγές, άρα η κουζίνα και η καθαριότητα του σπιτιού είναι δικό μου φέσι − ας μη τα θέλουμε και όλα σε αυτή τη ζωή.

Οπότε, μαγειρεύω – μερικές φορές με κέφι, μερικές χωρίς (=τσίκεν νάγκετ). Το ότι δεν καθαρίζω το σπίτι, είναι ένα μελανό σημείο του κατά τα άλλα σούπερ χαρακτήρα μου: μία στις τόσες πέφτω να κοιμηθώ και σκέφτομαι «Αύριο θα σφουγγαρίσω την κουζίνα και θα βάλω ηλεκτρική. Μήπως κάνω και τα τζάμια; Ας μην υπερβάλλουμε, σιγά μη ξύσω και το ταβάνι». Όταν ξημερώνει το αύριο, παρόλο που έχω καταστρώσει όλο το σχέδιο καθαριότητας από τα άγρια μεσάνυχτα, βρίσκω άλλα πράγματα να κάνω: γράφω, διαβάζω, διαβαζο-γράφω, βγαίνω βόλτα, στον μπακάλη, βλέπω ταινίες, κάνω γιόγκα, ποτίζω τις γλάστρες, μιλάω με τα παιδιά, φροντίζω το Γατούνι, διαβάζω κάτι ακόμα και γράφω κάτι επιπλέον ή διορθώνω κάτι που έγραψα άλλη μέρα. Στην οποία άλλη μέρα, επίσης δεν καθάρισα τίποτα.

Γεμίζω και αδειάζω πλυντήρια πιάτων και ρούχων συνέχεια, βέβαια, δεν είναι κι ότι κάθομαι αραχτή. Απλώς το σπίτι είναι βρώμικο, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το περιγράψω, υπάρχουν παντού ίχνη τροφίμων που με κάνουν να αναρωτιέμαι αν τα παιδιά τρώνε παντού (ναι) και αν τους πέφτουν φαγητά συνέχεια (ναι). Τα παράθυρα είναι μονίμως ανοιχτά και μπαίνει σκόνη, αφρικάνικη και εγχώρια. Η μπαλκονόπορτα στο σαλόνι μπάζει ξερά φύλλα επειδή δεν έχω σκουπίσει τη βεράντα και δεν με βλέπω να το κάνω άμεσα, ούτε καν έμμεσα. Πιάτα και ποτήρια μαζεύονται μετά από δική μου επιμονή (=φωνές) στην κουζίνα, της οποίας καθαρίζω τον πάγκο (ευκολάκι) και μία στις τόσες, τον νεροχύτη. Ο οποίος δεν είναι ποτέ αρκετά καθαρός, αλλά κάνω ότι δεν τον βλέπω αρκετά, προκειμένου να μην ασχοληθώ αρκετά.

Γιατί; Επειδή βαριέμαι, επειδή έχω άλλα, καλύτερα πράγματα να κάνω, επειδή η ενέργειά μου είναι συγκεκριμένη και θέλω να κάνω τα καλύτερα πράγματα πριν αρχίσει να μου τελειώνει, επειδή δεν με ενοχλεί τόσο πάρα πολύ η σκόνη και τα μικρά-μεγάλα τουφάκια απροσδιόριστης σύνθεσης στις γωνίες, επειδή πιστεύω στην σκληρή δουλειά ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΝ όταν μου αρέσει, και επίσης όταν πληρώνεται έστω κατιτίς η σκληρή δουλειά, και, τέλος, επειδή ξέρω ότι κρύβονται τέρατα κάτω από τις πολυθρόνες και δεν έχω καμία όρεξη να τα ξεθάψω.

Τις εποχές που δούλευα σε 2-3 δουλειές, ερχόταν η κυρία Ρένα και φρόντιζε να αστράφτουν όλα. Όταν τελείωσαν οι δουλειές, άρχισε να μου φαίνεται υπερβολή η «γυναίκα», εκτός που η Ρένα δεν ήταν ποτέ «γυναίκα» αλλά αγαπημένη έξτρα γιαγιά, και στεναχωρηθήκαμε όλοι όταν μεγάλωσε και σταμάτησε να έρχεται στο (βρώμικο πλέον) σπίτι. Είμαι σίγουρη ότι ο Λένιν είχε ένα σκασμό «γυναίκες» που του γυάλιζαν το παρκέ, ίσως και ο Τρότσκι, αλλά το να βάζεις μια εργαζόμενη σε ΜΜΜ για να έρθει να σου καθαρίσει το σπίτι ενώ εσύ είσαι σε καραντίνα με το μισό σου σόι, δεν μου γεμίζει καθόλου το μάτι (=δεν το κάνω). Η βαθιά ικανοποίηση που μου λένε φίλοι/ες ότι αισθάνονται όταν έχουν ξεσκονίσει το σύμπαν και το έχουν περάσει με βετέξ δεν μου λέει τίποτα – προτιμώ να κάνω οτιδήποτε άλλο από το να καθαρίζω οτιδήποτε, πόσο μάλλον το σύμπαν το οποίο, όσο και να σκίζεσαι, έχει ένα σωρό χύμα μετεωρίτες που κουντουρντίζουν μαδώντας κοτρώνες. Και… δεν είναι ΤΟΣΟ βρώμικο πια το σπίτι. Με δύο μικρά παιδιά, ένα μεγάλο παιδί, ένα γατί και δύο ενήλικες, με γλάστρες, βεράντες, παράθυρα, μπαλκονόπορτες, θα μπορούσε να ήταν πολύ πιο χάλια. Και δεν είναι πολύ πιο χάλια. Θα το αφήσω λίγο ακόμα πριν ξαναβάλω ηλεκτρική, χωρίς βιασύνες, για να δούμε πώς είναι το πολύ πιο χάλια, σε σπίτι.

ΥΓ: Φίλη ηθοποιός μου προώθησε σάιτ με συμβουλές του τύπου «μην ξεσκονίζετε με φτερό γιατί αναδεύεται (!) η σκόνη, μη σφουγγαρίζετε πριν ξεσκονίσετε, μη χρησιμοποιείτε υγρό πανάκι σε στεγνά έπιπλα» κ.λπ. σκιαχτικά, αφού πρώτα με ρώτησε πώς καθαρίζεται το ψυγείο και της απάντησα ότι δεν έχω ιδέα – αν είχα, θα ήμουν άλλος άνθρωπος με καθαρό ψυγείο και ίσως σπίτι. Κάπου κρύβεται ένα θεατρικό έργο σε αυτήν τη συνομιλία, κάτω από σκόνη, σκασμένα μπαλόνια, χαρτάκια από επιτραπέζια παιχνίδια, τσιπς, σερπαντίνες, πινέλα, καπάκια, μύτες μολυβιών, συνδετήρες, μονές σαγιονάρες και περιτυλίγματα αρχαίων τσιχλών...