Edito 026

Κάτω από τον ήλιο, όσο κι αν καίει. Καπέλο.

Θάλασσες που δεν έχω ξαναδεί. Υπάρχουν.

Η δική μου θάλασσα. Χαβάη στη Νάξο.

Δάχτυλα που κολλάνε από σύκα. Μέχρι να τελειώσει η γαβάθα.

Πατητές. Πάρε μεγάλη ανάσα.

Γεμιστά και γόπες, μαζί. Ο καιρός της αφθονίας.

Πετρέλαιο για τις πίσσες, λάδι για τους αχινούς. Δάκρυα για τους πρώτους έρωτες.

Άμμος στα μαλλιά, κοπάνες μεσημεριανές, πλύσιμο μικρής πατούσας με βετέξ λίγο πριν τα καθαρά σεντόνια, ψωμί από την καρότσα του Datsun, αλμυρίκια και πατάτες τηγανητές, λαϊκά από juke-box, γάλα με πέτσα από τσίγκινη κούπα, μάσκες με χαλασμένους αναπνευστήρες, πετσετέ μαγιό, τραγουδιστικές βραδιές στην άμμο από παιδική χορωδία, επίβλεψη με τσίπουρα για τους μεγάλους στην από πάνω αυλή, υπαίθριο WC - ο τρόμος της κατσαρίδας, σινεμά σε σεντόνι τις Κυριακές στο πάνω χωριό, κλειδιά κάτω από τη γλάστρα, καλό φόρεμα για «της Παναγίας», ποδηλατάδα σε αντρικό ποδήλατο - μεγάλωσα.

Το καλύτερο που μας προσφέρει το καλοκαίρι είναι ότι μας ξανακάνει παιδιά. Πολύ κλισέ, πολύ αληθινό.

Όπου κι αν βρεθείτε, καλό καλοκαίρι.