O Γ. Πανόπουλος μιλάει για τον Οίκο του

Στην εξαιρετική ταινία του Στίβεν Φρίαρς “Sammy and Rose Get Laid” υπάρχει μια σκηνή κατά την οποία ο Σάμι σνιφάρει κοκαΐνη, πίνει ένα μιλκσέικ, ξεσκίζει ένα τσίζμπεργκερ, βλέπει τηλεόραση και ακούει Μότσαρτ στα γουόκμαν του ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ. Μπορείς να φανταστείς μια τέτοια αισθησιακή υπερφόρτωση να συμβαίνει δημόσια, όπου οι απολαύσεις επιτρέπονται με το σταγονόμετρο και πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο λογικές;

Όπου δεν υπάρχει μέρος για να ικανοποιήσεις το σάτυρο μέσα σου και που θα πρέπει να περάσεις τις συμπληγάδες του κοινού γούστου και της κοινής ηθικής; Ποιος θέλει περιορισμούς, όταν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στο σπίτι του; Αυτό που είδα στην οθόνη το προσπάθησα στο σπίτι μου χρόνια αργότερα – πήρα smart drugs, διάβαζα Μαρινέτι, άκουγα στη διαπασών “I ’m what I am” με ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες, έτρωγα πίτσα και στη βουβή τηλεόραση έριχνα ματιές στο Νational Geographic.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Αυτό που ήξερα ανέκαθεν. Το σπίτι μου είναι το κάστρο μου, το οχυρό μου, το πυρηνικό μου καταφύγιο. Όσα σπίτια κι αν αλλάξω, όπου και να πάω, το σπίτι μου είναι το πάλκο που ερμηνεύω όσους ρόλους θέλω, εκεί που διασκεδάζω και υποδύομαι στον εαυτό μου, στους φίλους μου και στους έρωτές μου. Δεν θυμάμαι πού πήρα ΑΥΤΟ το κρεβάτι, ΑΥΤΗ την πολυθρόνα, ΑΥΤΑ τα πιάτα. Θυμάμαι ΠΟΙΟΙ έπεσαν σ’ αυτό το κρεβάτι, ΠΟΙΟΙ κάθισαν σ’ αυτή την πολυθρόνα, ΠΟΙΟΙ έφαγαν σ’ αυτά τα πιάτα.

Σ’ αυτό το κρεβάτι κοιμήθηκαν ένα Σάββατο βράδυ μετά από κραιπάλη επτά αγόρια και κορίτσια σε μια προσεξουαλική νιρβάνα. Σ’ αυτόν τον ασπρόμαυρο καναπέ, σαν σε 60s θεατρικό του Τζο Όρτον, ανακοίνωσα ένα χωρισμό, δίνοντας μια απαιτητική παράσταση για το αόρατο κοινό που παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα. Αυτό το τραπέζι μπροστά στον άλλο καναπέ λειτουργεί σαν τραπέζι κουζίνας – όλοι οι φίλοι μου έχουν καθίσει σ’ αυτό σαν να βρίσκονται σε γιαπωνέζικο ρεστοράν, πάνω στο χαλί και σταυροπόδι.

Εδώ και χρόνια είμαι σπιτόγατος. Δεν βρίσκω κανένα λόγο για να βγω έξω. Κανείς δεν φλερτάρει πλέον και καμία μόδα δεν υπάρχει που να αξίζει τον κόπο να τη δω από κοντά. Το να μένεις στο σπίτι σου αποτελεί το μόνο μοντέρνο πράγμα που ξέρω σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι για πρώτη φορά στην ιστορία τους οι Τάξεις που κατεξοχήν έβγαιναν έξω –οι νέοι, οι πλούσιοι και οι ηδονιστές– μένουν στα σπίτια τους.

Η φαντασίωσή μου για τον παράδεισο είναι ένα μεγάλο άδειο δωμάτιο με δύο τεράστια ηχεία και μια ντουζίνα φίλους που θεωρούν το σπίτι μου –στα δυτικά προάστια του Παραδείσου– Ελεύθερη Ζώνη και κάνουν ό,τι θέλουν. Μετάνιωσα που πείστηκα από τον κολλητό μου, που σε αναπάντεχη έκρηξη συντηρητισμού με απέτρεψε να μετατρέψω το σπίτι μου σε νηπιαγωγείο. [Φωτο: Τάκης Σπυρόπουλος]

1 Έφηβος με στεφάνι ελιάς. Ένας Αμερικάνος φίλος, ο Πήτερ, μου τον χάρισε.

2 Έπιπλο που μου έχουν φτιάξει φίλοι μου αρχιτέκτονες, χωράει μέσα όλα μου τα CD.

3 Kαναπές ζεμπρέ, δεν ήταν πάντα έτσι, ήταν γκρι και τον άλλαξα. Έχει περάσει κόσμος από πάνω του, τυπική περίπτωση καναπέ «αν είχε στόμα να μιλήσει...».

4 Πίνακας του Xάρη Λάμπερτ. Tον ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά, έμαθα πού είναι το εργαστήρι του, πήγα και τον αγόρασα αμέσως.

5 Kαλόγερος (φτιαγμένος από τους ίδιους φίλους αρχιτέκτονες) και καπέλο μου που έχει πάει σ’ όλα τα rave της υφηλίου, από τα Oινόφυτα μέχρι το Λονδίνο.

6 Pιχτάρι με αστρολογικά σύμβολα, αγορασθέν στο Mαϊάμι πολύ καιρό πριν η μοίρα με ρίξει στα «βαριά».

7 Bάζο που έχω φέρει από ένα ταξίδι μου στην Πράγα. Λουλούδια από τον κήπο (δηλαδή το μπαλκόνι μου) υπάρχουν πάντα στο σπίτι, μου φτιάχνουν τη διάθεση.

8 Eίμαι μανιώδης συλλέκτης ρολογιών Swatch. Tο συγκεκριμένο, σε σχήμα πλανήτη, είναι συλλεκτικό κομμάτι σε σχέδιο της Vivian Westwood.

9 Bιβλίο αστρολογίας των all time classic Julia και Derek Parker. (Parker’s Astrology)

10 Tο τραπεζάκι του σαλονιού είναι πάντα γεμάτο με περιοδικά, συνήθως Vanity Fair, τα αγαπημένα μου.